Malia Moonlight

Chapter 3

"Mine"

Verschillende keren is Louis langs geweest. Ik probeerde te vechten. Maar ik faalde. Ondertussen ben ik als de dood voor Louis. Ik huiver al bij zijn naam. Ik bekijk mijn lichaam. Onder de blauwe plekken. Toch ben ik erin geslaagd geen antwoord te geven op zijn vragen.

Weer word de deur geopend. Bang keek ik op.
Stil wacht ik af totdat er iemand de deur doorliep.
Niet de persoon die ik verwacht had.

Het is donker en de gestalte komt op me af en loopt het licht in.
Nee, niet de persoon die ik had verwacht. Het is niet Louis.
Misschien nog wel erger. Ik kruip in een hoekje hopend dat hij me niet ziet.

Zijn ogen verkleuren en hij laat een lage grom ontsnappen.
"Malia" gromt hij nog eens.
Met grote passen loopt hij op me af.

Mijn angst groeit en bang loop ik achteruit. Bang voor wat hij me aan zou doen. Ver kom ik niet want de muur raakt mijn rug.
Met zijn grote lichaam staat hij nog maar een paar centimeter van me vandaag. Zijn adem raakt mijn gezicht en ik draai mijn hoofd weg.

Snuivend staat hij voor me, zijn borstkas gaat wat snel op en neer en hij draait mijn hoofd terug.
"Jij Malia, Bent van mij" zegt hij grommend. Voor de eerste keer kijk ik de jongen in zijn ogen.

Ik verdrink bijna in ze. Hij is niet heel oud. Ook rond de 18 denk ik. Een twinkeling verschijnt in zijn ogen voordat ze donker worden.

"Helemaal, en alleen van mij"

"Ik ben van niemand!" Een vuur laait op in mijn lichaam. "Ik, ik ben van mezelf en niemand anders!" De jongen slaat met zijn vuist naast me tegen de muur. Zelfverzekerd kijk ik hem aan.

"Je bent van mij!" Roept hij. "Nee" zeg ik langzaam. De jongen begint te grommen en stapt nog dichter naar me toe. Is dat überhaupt mogelijk?

Zijn ogen veranderen van blik, ineens draait hij om en loopt weg. "Geef haar een kamer en bewaakt haar goed!" Hoor ik hem roepen. Louis komt niet laten binnen en maakt me los.

Mijn brein draait overuren voor een ontsnappingsplan. We zijn inmiddels weer op het veld en ik kom in actie. Ik geef hem een knietje en grommend valt Louis op de grond. Ik zet het op het rennen maar ik kom niet ver. Louis heeft me alweer.

"Dacht dat je kon ontsnappen popje?" Zegt hij lachend. Ruw trekt hij me mee hen grote huis in. We komen mensen tegen die ons verbaasd aankijken. Hij lijdt me naar een kamer en Louis maakt mijn boeien los. Hij sluit de deur en ik hoor het slot draaien.

Fijn. Het is best een grote kamer. Het heeft 1 groot raam met een slot erop. Dat word dus niet. Ik kan het glas breken maar dat hoort iedereen. Ik ga op het witte bed zitten en val in slaap.

De laatste dagen heb ik niet geslapen. En de deur met een slot erop, geeft me toch wel een beetje het gevoel van veiligheid.