Malia Moonlight

43

"Tot over een paar dagen" zeg ik en knuffel Aiden. "Veel plezier" zegt hij. "Ik ga je missen, alleen als een dag" zeg ik een beetje verdrietig. "Het zal je goed doen, uit deze stress. Je weet dat ik niet mee kan" zegt hij. "Dat weet ik, maar ik ben bang je nog eens te verliezen" zeg ik. "Je verliest me niet, als je terug komt is alles zoals het was en zijn alle huizen af" zegt Aiden en geeft me een zoen. "Doei" zegt hij. Ik stap naast Lana in de auto. "Klaar voor?" Vraagt ze. Ik knik afwezig, ik ga voor een paar dagen weer leven als een gewoon mens.

Kan ik dat wel? Ik staar naar buiten waar Aiden me nakijkt. De auto start en we rijden weg. Ik zaai nog eens naar Aiden en hij zwaait terug. Ik draai me om en staar in het niets. Het voelt alsof ik weg moet, voor een lange tijd. Terwijl ik gewoon terug kom over 2 of 3 dagen.

Niet veel later zijn we bij mijn huis. Ik zeg gedag tegen Lana en stap dan uit, bel aan en Evan opent de deur. "Sophie!" Roept hij blij en hij knuffelt me. "Wat doe jij ineens hier? Ik bedoel, ik had je hier niet verwacht" zegt hij. "Is er iets gebeurt?" Vraagt hij bezorgt. "Ja, maar ik ben hier om even van de stress af te komen. Aiden heeft me gestuurd" zeg ik. Evan knikt begrijpend. "Kom" zegt hij en ik stap achter hem aan het huis in. In die jaren is het niets verandert. De foto's de meubels de muren alles staat en is precies hetzelfde. Het voelt vertrouwt, en ik voel me een beetje normaal. Waarom ben ik hier ooit weg gegaan? Ik had net zo goed kunnen wachten tot ik het antwoord kreeg. Nu ik er zo over na denk ben ik best wel volwassen geworden, ik dacht niet na. Nu zou ik beter weten, of zou dat komen omdat ik nu veel meer weet van wat me te wachten zou staan?

Ik zie mijn vader en spring op zijn rug. Hij maakt een schrik geluidje en ik lach. "Sophie!" Ik laat mezelf weer op de grond zakken en hij draait me naar mij om. "Hay" zeg ik blij. "Ik heb jullie zo gemist" zeg ik. "Wij jou natuurlijk ook liefje" zegt mijn vader. "Waar is mama?" Ik kijk naar beide en ik zie Evan meteen wegkijken. "Papa?" Ik heb mijn blik nog steeds op Evan gericht. "Is er iets, iets aan de hand met mama?" Vraag ik bang. "Ze is ernstig ziek" zegt pap dan. Geschrokken draai ik me naar hem om. "Hoe? Hoe ziek is ze nog te genezen?" Vraag ik geschokt. "Ja, gelukkig is ze al ver in de behandeling en zijn ze er vroeg bij. Er is 70% kans dat ze gewoon weer geneest" zegt hij. Het geeft me wel een beetje bevestiging, meer dan de helft. "Kan ik haar bezoeken?" Vraag ik. "Jammer genoeg niet, ze willen haar rust geven. En als ze jou zou zien, ja. Dat lijkt me op dit moment geen goed idee" zegt mijn vader weer. Ik knik langzaam. Natuurlijke wil ik dat ze beter word, en daar zou ik dus wat voor moeten opgeven. "Mag ze binnenkort al naar huis?" Vraag ik.

"Dat weet ik niet lieverd" zegt mijn vader. "Maar tot dan mag je altijd hier blijven" zegt Evan. "Ik wil een tijdje blijven, als het rustig is thuis belt Aiden me" zeg ik. Ik zie duidelijk pijn in hun ogen, het klopt. Dit was mijn oude thuis, en black Moon, dat is mijn nieuwe thuis. "Sorry ik had dat beter niet kunnen zeggen, dit zal altijd mijn thuis blijven. Maar black Moon is ook mijn thuis nu" zeg ik. Ze knikken.

"Wat wil je gaan doen?" Vraagt Evan. "Blij ben ik nu niet, ik zal aan mama denken. En ik wil graag naar haar toe. Ik kan nu geen plezier hebben" zeg ik. "Maar daar ben je juist hier voor, of niet?" Ik zucht. "Ja, maar ik"
"Wij gaan wat leuks doen, of je nu wilt of niet" zegt Evan en trekt me mee. "Oke, doei pap!" Hij zwaait ons lachend na als Evan me naar buiten trekt.

"Wat gaan we doen?" Vraag ik lachend. "Wat we altijd deden" ik weet meteen wat we gaan doen. "Je weet dat je het nooit van me zult winnen toch?" Vraag ik. "Ja, maar ik mag toch wel hopen of niet?" Ik grinnik. "Droom dan maar lekker verder, broertje" zeg ik. "Ben ik dat nog steeds?" Niet begrijpend kijk ik hem aan. "Wat bedoelt je?" "Ben ik nog steeds je broer?" Vraagt hij wat onzeker. "Natuurlijk! Je blijft altijd mijn broer, net zoals Jasper!" Zeg ik. "Wat dacht je dan?" Vraag ik. "Ik dacht, nu je weet dat Isaac je echte broer is" "alsjeblieft, we gaan niet over hem praten" zeg ik geïrriteerd. "Ben je boos?" Vraagt hijk. "Nog al ja" zeg ik boos en ik stap stevig door het pad van het parkje. "Hoezo dat?" Vraag ik. "Hij heeft ons allemaal in de steek gelaten en nu is hij terug met zijn smoesjes, ik wil het er niet over hebben" zeg ik. Een stilte tussen ons gesprek geeft me de kans om de schoonheid van de natuur hier te bewonderen.

Het natuurpark heb ik altijd prachtig gevonden, de dieren planten en bomen. Het gaf me altijd rust. Je kon me hier altijd vinden, samen met mijn broers. We deden altijd een soort van olympische spelen. Het was altijd lachen, en bij elk onderdeel was iemand anders weer het beste. Maar het is nu een kleine kans dat Evan van me gaat winnen. Aangezien ik super wolfie powers heb. Een lach verschijnt op mijn gezicht, zo noemde Jasper het een keer toen we gingen hardlopen. Dat was wanneer hij net terug kwam. Toen hij nog hoop had, toen hij nog dacht dat Isaac voor hem terug zou komen. Ik moet mezelf echt af gaan leiden, ik mag niet aan hem denken. Het is het niet waard, ik ben nog steeds boos.

"Sophie?" Ik kijk omhoog en zie Maya. "Hey, waar was je?" Ik lach voorzichtig en blijf staan waar ik was. Ver bij haar vandaan. Evan was al een stukje verder en staat tussen ons in wanneer hij omdraait naar mij. "Ik ehm" zeg ik ze komt naar me toe en knuffelt me. Ik ben overdondert van haar reactie. Nadat ik ineens ben verdwenen en ongeveer 3/4 jaar later terug kom is ze niet boos op me?

Ze is geen spat verandert. Haar kastanje bruine haar is nog steeds krullend, haar bruine ogen staan nog even vrolijk en haar kleding stijl is precies hetzelfde. Alleen haar make-up is wat verandert, ook haar gezicht is volwassener geworden om het zo maar even te zeggen. "Nou?" Vraagt ze. Vragend kijkt ze me aan met haar prachtige ogen en lange wimpers, ze is nog steeds een jongens magneet. Dat kun je alleen al zien aan haar uiterlijk.

"Ik was studeren" zeg ik. "Zonder wat te laten weten?" Vraagt ze achterdochtig. "Mijn ouders stuurden mij naar de kost school, zo ineens pats boem. Daarom, het spijt me echt heel erg. Sorry" zeg ik. "Nou, je bent nu weer terug, en dat is het belangrijkste toch? Ik laat je nooit meer gaan" zegt ze blij en lachend.

Ik lach schaapachtig, nu moet ik haar gaan vertellen dat ik weer ga en voorlopig ook niet meer zou gaan terug keren...