Malia Moonlight

Deel 40

"Forget About the past, believe in the future"

Kai trekt me de groep door totdat we vooraan in de kring staan. Mijn ogen scannen door de groep om Aiden te vinden. En dan zie ik hem, zijn bruine haar steekt boven de hoofden van de groep uit. Ik due me door de muur van mensen en kinderen en wurm mezelf naar hem toe. Ik heb hem nodig, ik heb hem meer dan alles in de wereld nodig. Meer dan eten, water en lucht. Ik grijp hem bij zijn pols en trek hem naar me toe. Zijn hoofd schiet naar het mijne. "Sophia" zegt hij zacht. "Je bent terug" hij drukt zijn lippen op de mijne en trekt me tegen zich aan. Ik trek me terg en kijk hem lachend aan. Ik heb zijn gezicht gemist, zijn ogen, zijn glimlach. En zijn geur. "Ik heb je gemist" zeg ik. "Ik had je nooit moeten verlaten" zegt Aiden met spijt in zijn ogen. "Je moest weg, wij hebben onze verantwoordelijkheden en we kunnen niet egoïstisch zijn en onszelf op 1 zetten" zeg ik en leg mijn handen op zijn wangen. "Maar ik laat je nooit meer de wereld alleen redden" zeg ik lachend. "Ik laat je nooit meer alleen" zegt hij. Om ons heen is het inmiddels stil geworden en ik pak Aiden's hand. "Er is wel wat gebeurt toen je naar de verre packs ging" zeg ik zacht. Aiden scant onze pack met zijn ogen, ze worden groot en hij ziet er verdrietig uit. "Het spijt me" she ik voorzichtig.

"Hoe is het gebeurt?" Vraagt Aiden stamelend. Om ons heen kijkt  iedereen naar Aiden, ze zijn bang dat ze iets verkeerd zeggen. Niemand verroerd zich, bang voor Aiden. "Dakota kwam achter ons aan" zeg ik dan. Aiden loopt weg en ik laat zijn hand los, hij loopt het terrein over en bekijkt de ravage die over is. Een traan loopt over mijn gezicht, ik had mijn huis hier. Mijn  nieuwe huis waarvan ik voor eeuwig zal houden.

Het is verpletterd door vlammen, vlammen van wraak omdat mensen voor mij kozen in plaats van Dakota. Omdat mensen in mij geloofden en anderen niet. Omdat mensen mijn macht wilde hebben. Ze hebben allemaal gefaald, maar ons dorp is wel verpletterd.

"Ik had jullie niet alleen moeten laten, ik had kunnen weten dat dit ging gebeuren" zegt Aiden. Door de pack gaat geroezemoes heen, mensen fluisteren met elkaar. Ik weet niet of dit goed of slecht is. "Waarom ging u dan?" Vraagt iemand. "Ik moest naar andere gebieden, om akkoorden te sluiten met andere packs" antwoord Aiden. "Die hebben toch niets met ons te maken!? Door uw vertrek is ons dorp verwoest!" Roept een vrouw. "Geef Aiden niet de schuld, ik heb het laten gebeuren" zeg ik en stap naar voren. "De luna is niet geschikt voor deze pack!" Mijn eigen pack gelooft niet in mij, wat ik snap. Ik heb als vreemde het dorp laten verpletteren. Door een oude vriendin, die mij haatte om mijn actie. "De luna moet weg!" Word er groepen. "De alfa is niet geschikt!" Aiden begint te grommen. "STOPPEN!" Gromt hij. Meteen is het stil in de groep, met bange ogen kijken ze naar Aiden. "Ik ben de alfa, en ik kan goede keuzes maken. Wie gelooft er niet in mij!?" Roept hij. Niemand verroerd zich, en dan buigt iedereen voor Aiden. Hij gromt nog een keer trots na.

"Dan ik geloof in jullie!"