Malia Moonlight

Chapter 21

"Broken phones and broken hearts"

Ik besluit Aiden te bellen. Elke keer als ik Isaac en Jasper zie mis ik hem meer en meer. Ik wil hem ook kunnen aanraken, en, en zeggen wat er aan de hand is en zo. Hoe ik me voel.
"Hey, met Aiden" hoor ik. "Hey, ik ben het Sophie" antwoord ik. "Ik ben nu even niet bereikbaar, bel me later terug!" Vervolgt er. Ik hang op. Shit.

Ik loop naar beneden. "Morgen ga ik naar Aiden" zeg ik tegen Isaac. "Leuk, mogen we mee?" Vraagt hij. "Ja, maar moet je niet terug naar Chris?" Vraag ik. "Zolang ik jouw help veilig thuis komen doe ik niets verkeerd of wel?" Vraagt hij lachend. "Nee, klopt" zeg ik. "En ik kan het hem vragen via de mind-link" zegt Isaac. "De wat?" Vraag ik. "Dat is als je weerwolf bent, kun je met packleden etcetera praten in je gedachtes" legt Isaac uit. "Aha" knik ik. "Maar mag ik nu mee?" Vraagt hij. "Mijn ouders moeten mee, en Jasper en Evan zullen wel meewillen dus" een twinkeling verschijnt in Isaacs ogen. "De auto zit denk ik vol" zeg ik lachend. "Wat! Dat is gemeen! Sophie ik ga mee klaar!" Roept hij. "Is goed Tuurlijk mag je mee" zeg ik.

"Dankje" zegt hij. "Wat is er?" Vraagt Jasper. "Ik heb zo even geregeld dat je Aiden gaat ontmoeten" zegt Isaac. "Maar, je moet wel in de buurt blijven want ik vertrouw black Moon niet" vervolgt Isaac tegen Jasper die knikt. "Vertrouw je mij?" Vraag ik aan Isaac. " Ja" zegt hij. "Dan kan je Blackmoon ook vertrouwen" Isaac knikt bedenkelijk. "Maar nog blijf je in de buurt" zegt hij tegen Jasper. "Tuurlijk" zegt hij en geeft een kusje op Isaacs lippen. Isaac glimlacht, "eh, ik ga wel" zeg ik en hol snel de woonkamer uit. Ik wil niets verpesten.

En dan gaat mijn telefoons af. Als een gestoorde gek trek ik hem uit mijn zak waardoor hij valt. Shit! Ik pak hem op en zie een barst in het scherm, het is Aiden die belt. Beter doet hij het nog! Ik probeer op te nemen maar ik snijd me aan het gescheurde glas.  Shit! Shit shit!  Ik bloed als een gek en laat de telefoon weer vallen. Ik loop naar de keuken en doe verband om mijn vinger. Binnen een paar seconden is het verband roze maar ja. We moeten het er maar mee doen. Voorzichtig raap ik mijn telefoon terug op. Shit, helemaal zwart beeld. "Evan! Ik heb je mobiel nodig!" Roep ik. "Je hebt er zelf een!" Roept hij terug. Ik zucht. "Nu niet meer!" Roep ik en ren de trap op naar zijn kamer. "Niet meer" herhaal ik zwaaiend met mijn gebarsten telefoon. "Applaus Sophie, je hebt hem niet eens een jaar" zegt hij. "Aiden belde en ik shoot in de paniek. Geef me de jouwe" zeg ik en houd mijn hand op. "Je krijgt een kwartier" zegt hij.

Ik bel Aiden weer terug. "Hey, met Aiden, ik ben er nu even niet. Bel me later terug"
Alweer! "SHIT!!!!" Roep ik. "Neemt hij niet op?" Vraagt Evan. Ik schud nee en een traan loopt over mijn wang. "Sophie" zegt Evan en staat op. "Wat is er?" Vraagt Evan. "Het is gewoon, ik, ik mis Aiden zo fucking erg. Het doet gewoon pijn" zeg ik huilend. "Kom hier" Evan trekt me in ene knuffel. "Alles is weer goed, onze ouders zijn terug, we zijn allemaal veilig. We gaan morgen naar Aiden. En het komt allemaal goed oke?" Vertelt Evan. "Ja" snik ik.

"Nu tranen weg, je bent een flinke meid. Aiden belt je heus wel terug. Houd mijn mobiel maar" zegt Evan. "Dankjewel" zeg ik en geef hem nog een korte knuffel. "Alles voor Sophie" zegt Evan met ene glimlach. Ik knik en loop de kamer uit, ga op mijn eigen kamer zitten. Starend naar Evans telefoon.

Hopend, dat er Aiden belt op het scherm komt te staan. Maar ik geef het na een paar uurtjes op en val in slaap.

Gewoon zo verslaafd aan mijn eigen boek, kan niet stoppen met schrijven. Maar ja, morgen is de laatste dag toetsweek, met geschiedenis en science, en we moeten dus een voldoende halen. Anders sta ik een 5 op m'n rapport.

En dat betekent vroeg naar bed en geen wattpad meer, Yay!

(Voel die sarcasme, gaat er bijna dood aan, Sjesus nientie)