Malia Moonlight

Chapter 33

"I killed HIM..."

Ik lig te slapen in de extra kamer van Dakota. Toch vond ik het spannend. In een vreem huis. Met Michael. Maar toch ben ik in slaap gevallen. Te moe om me nog te concentreren op de geluiden in en uit het gebouw, op mijn hoede te zijn voor gevaren. Ik liet me gaan, en ik zakte weg in mijn dromen.

Ik word wakker van voetstappen en open mijn ogen. Michael doet de deur op slot en ik spring uit bed. "Blijf van me weg" zeg ik grommend. "Lieve lieve Malia, je weet dat ik je niet mag, en jij zult samen met je broertje, mij alleen maar last bezorgen" zegt hij. "En ik ga je niet meteen vermoorden, ik ga jouw jezelf eerst heel laag laten voelen, jij bent niets. Een simpel levend wezen wat er niet toe doet. Vrede is een fabel, jij bent een fabel. Een verhaaltje dat was verzonnen. Je bent nep" zegt hij terwijl hij op me af komt. "Denk je dat ik me daar gekleineerd door voel?" Zeg ik boos en blijf stug staan.

In een flits komt Michael op me af en grijpt me vast. Hij bind mijn handen aan het bed en bind een doek rond mijn mond vast. Ik probeer hem nog tegen te houden. Zonder succes. "Het zal lijken, alsof je jezelf hebt vermoord" zegt hij. Ik probeer tegen t stribbelen als hij zijn lippen in mijn nek zet. "Ik kan je ook gebruiken als mijn luna, aangezien mijn vrouw dood is. Door jouw mate!" Zegt hij grommend tegen mijn huid. Ik krijg er akelige kriebels van.

"En hij heeft haar zomaar, zonder rede. Van me af gepakt. Haar keel opengescheurd" zegt hij. "Met zijn tanden" hij laat de zijne langs mijn nek glijden en ik gil maar je hoort niets door de doek. "En nu, ga ik hem terug pakken" zegt Michael en halt de doek weg. "Als je Gilt ben je sowieso dood" zegt hij. Zijn lippen drukt hij op de mijne en ik houd ze stijf op elkaar. Ik moet bijna kokhalzen, niet alleen om het feit dat hij dit doet tegen mijn wil. Maar ook omdat hij al rond de 35-40 is en ik ben 18!

Ik probeer mezelf los te trekken maar het mislukt. "Wat zal ik doen, je doden, of je de mijne maken?" Vraagt hij. Ik zal nooit naar hem luisteren. "Dood me dan" zeg ik en spuug in zijn gezicht. Grommend slaat hij me in mijn gezicht. "Waag het!" Zegt hij. Het is me gelukt om de knoop om mijn handen los te krijgen. En ik kom pas in actie op het goede moment. Op het moment, dat Michael kwetsbaar is. "Maar je wilt dus liever dood, dan met mij opgescheept zitten?" Vraagt hij. "Ja" zeg ik grommend. "Dan gaan we voor optie 2, je word mijn luna" zegt hij grijnzend.

En dan ben ik er klaar me ik duw hem van me af en gooi hem op de grond. "Nooit!" Roep ik en wil wegrennen maar Michael houd me tegen. We raken in een gevecht en ik verander. Na een tijdje Michael ook. Ik heb al een aantal wonden, maar sta er beter voor dan Michael. Ik voel me sterker dan hem, zo veel woede voor deze man. En geen medelijden, helemaal niets!

En dan zet hij me klem, zijn grote poten langs mijn kop en zijn bek vol vlijmscherpe tanden komt op me af. Ik grijp zijn nek vast en bijt hard. Jankend valt hij van me af en ik hou stevig vast. En ineens ligt hij stil op de grond. Verschrikt laat ik hem los en zet een stap terug. Ik hoor geen ademhaling meer.

Is hij dood? Ik hem iemand vermoord, de woede vloeit weg en het maakt plaats voor onzekerheid en angst. Ik ben een moordenaar. Ik voel mezelf terug veranderen en ik sla mijn hand voor mijn mond, hij is echt dood!

Ik heb de alpha van een van de grootste packs vermoord. Isaac komt binnen en kijkt me met grote ogen aan. "Wat is er gebeurt?" Vraagt hij. Ik geef geen antwoord en wijs naar Michael. "Oh nee! Shit shit shit!" Hij rent op de levenloze wolf af en onderzoekt hem. "Als hij dood is Sophia! Dan heb je een groot probleem" een traan loopt over mijn wang. Isaac merkt het op en knuffelt me.

"Het komt goed, echt waar. Je hebt jezelf verdedigt" hoe wist Isaac dat ik mezelf verdedigde? Maar ik heb geen zin in vragen stellen. Ik laat me in zijn armen zakken en begin te huilen.