Malia Moonlight

45

Dit is het dan, het einde. Ik hoop dat jullie er klaar voor zijn. Ik kon niet wachten met dit uploaden. Benieuwd naar jullie reacties. ik heb best veel tijd gestoken in dit boek, en ik vind het altijd moeilijk om zoiets te eindigen. Het klinkt misschien raar, maar ik ben de karakters. Ik geef ze hun gevoelens, hun acties, hun alles. allemaal zijn ze een ander deel van mijn hoofd. Ja sorry, het klinkt stom.

Maar door dit te eindigen, eindig ik het sprookje en de mensen die het sprookje beleven. Een van de wereldjes waar ik in kon glippen als ik geen zin had in mijn eigen wereldje. Gedag allemaal, gedag karakters, goede en slechte, gedag lezers. Ik zal jullie waarschijnlijk terug zien in andere boeken. Laat please weten wat jullie er van vonden, willen jullie nog iets van een proloog of vragen stellen? Ga je gang, maar voor nu: het laatste hoofdstuk van Malia Moonlight

ZET HET LIEDJE OP, GEEFT HET GEVOEL, VOORAL WAAR HET LIEDJE IN DE TEKST GEPLAATST STAAT. IK MOEST BIJNA HUILEN TOEN IK HET SCHREEF, door het gevoel, HET GAF ME EEN GLIMLACH OP MIJN GEZICHT.

"The end of the fairy tail"

Niet veel later zie ik Maya, Denise en mark. Zack is er niet bij, het verbaast me dat hun er zijn. Ze haten me blijkbaar nog niet. "We weten niet wat er met je aan de hand is, maar we weten dit wel" zegt Maya. "Dat we je nooit in de steek zullen laten" zegt Denise. En toch loopt er een traan over mijn wang. "Danke" ik knuffel ze en ben blij ze weer te zien. "Dit is mijn nummer, bel me. En ik kom langs" zeg ik."kunnen we niet bij jou langs komen?" Ik kijk naar Aiden zie een klein lachje laat zien. "Dat zullen we nog wel zien" zeg ik. "Dan ga ik maar" zucht ik en draai me om. "Wacht!" Geschrokken draai ik om. Zack gooit zijn fiets neer op de grond en rent op me af en drukt zijn lippen op de mijne. Geschrokken duw ik hem van me af. "Geef je me echt geen kans meer?" Vraagt hij, tranen in zijn ogen. Ik moet bijna huilen, terwijl ik dat ik dat net al deed. Ik voel niets meer voor hem maar hij betekent verdomme zo veel voor me.

"Please?" Aiden houd zich zeker in nu. Anders was hij Zack al lang aangevallen, maar hij geeft mij m'n tijd. Die tijd van de geschiedenis, van de zorgeloze dagen, voordat ik hem ontmoette. Hij heeft er respect voor. "Sorry" zeg ik. "De laatste keer" zeGt hij zachtjes en drukt dan zijn lippen op de mijne. Ik laat het even zo, niet wetend waarom maar na een tijdje stap ik terug. "Doei" ik knuffel Zack en stap dan in de auto met Aiden. "We zullen je missen" zegt mark. "Doei!" Roep ik nog een keer en dan rijden we weg.

He is stil in de auto. "Het spijt me, ik moest hem zijn afscheid geven" zeg ik. Aiden zegt niets en staart voor zich uit. "Aiden, je snapt dat hij me 5 jaar geleden ineens kwijt was, en op mijn terug komst is gewacht?" Zeg ik. "Aiden!" Roep ik als hij weer niets zegt. "Ik begrijpt het Sophie!" Roept hij ineens, ik schrik van zijn uitbarsting. "Stop, stop de auto!" Zeg ik. Aiden trapt op de rem en met een bons staan we stil. "Ik houd van je, please wees niet boos" "ik ben niet boos" ik schud mijn hoofd. "Wa is er dan?"
"Ik had het me anders voorgesteld" ik open de deur van de auto en stap uit. "Kom Sophie, terug in de auto" zegt Aiden en draai naar mij toe. "Ik begrijp dat je van slag bent, ik heb nooit over Zack verteld. Ik begrijp je oke?" Zeg ik wild zwaaiend met mijn armen. "Kom Sophie, stap in please" ik zucht. "Niet voor dat je verteld wat er aan de hand is, ik heb er anders geen zin meer in" hij schud zijn hoofd. "Kan ik niet" "leuk, liegen daar doen we het wel voor" zeg ik aangebrand. "Doe niet zo eigenwijs!" "Ik doe dat niet, ik haat liegen!"

"Please" zegt hij dan, Aiden heeft puppy ogen en ik kan het gewoon niet weerstaan. "Kom" ik zucht en ik stap in de auto en sluit de deur. "Dus, waar lieg je over?" Ik kijk naar hem, een kleine glimlach staat op zijn gezicht. "Geduld"
De rest van de weg is het stil en ik val in slaap.

"Sophie?" Ik word langzaam wakker en kijk mijn ogen uit. Ik stap uit de auto en zie alle leden op het plein. Alles is versiert, van groen gras en bloemen tot lantaarns kaarsen en rozen. In het midden een kapel, wit met rode rozen, Kaarsen op de rand. "Sophie?" Ik kijk naar Aiden zie zijn hand op houd en ik pak hem aan. "Wat is dit?" Vraag ik. Aiden lacht alleen maar. Zoiets heb ik nog nooit gezien, alles is versiert. Alle huizen zijn al bijna klaar, het is echt prachtig.
Mijn nieuwe thuis.

Aiden neemt me mee naar de witte kapel en haalt iets uit zijn zak. "OMYGOSH" ik sla mijn hand voor mijn mond terwijl ik mijn andere hand nog steeds in die van Aiden heb. Aiden gaat op zijn knieën zitten en opent het doosje. Een prachtige ring zit er in, een klein diamantjes in het midden en meer niet. Simpel, maar met zo veel betekenis. "Sophie, wil je-" "ja, ja! Jaaaa!" Lacht ik door mijn tranen van blijdschap heen. Ik trek hem omhoog en druk mijn lippen op die van Aiden. Er word geklapt om ons heen, ik voel me een sprookjes prinses. Eentje waarbij alles altijd goed komt, waar alles perfect is.

Aiden trekt zich terug en doet de ring om mijn vinger. "Ik houd van je" zegt hij. "Ik ook van jou" zeg ik lachend. "En nu?" Vraag ik. "Nu gaan we het vieren" zegt Aiden. Muziek begint te spelen en deze hele gebeurtenis gaat in slomo voorbij. Ik zie Isaac en Jasper met elkaar praten. "Heeft hij hem vergeven?" Vraag ik aan Aiden. "Ja" zegt Aiden. "Dan ik ook" zeg ik naar de twee kijkend.

Dat was mijn verhaal, natuurlijk is dit niet het einde. Hopelijk hebben jullie ervan  genoten, en konden jullie er ook wat uit leren. mijn leven in een boek. Ik zie jullie nog wel, maar voor nu:
Tot ziens, en vergeet mij niet. Want ik zal terug keren, in een andere tijd, in een ander verhaal.

Malia Moonlight, prinses van de maan
(Zeg maar gewoon Sophie hoor 😜)