Malia Moonlight

Chapter 24

"A soap party!!!!!"

We zijn met z'n alle aan het eten aan de tafel. Ik moet zeggen, Isaac kookt niet slecht. Morgen gaat hij terug naar de lightwood pack, naar Chris. Samen met Jasper. Ik vind het wel jammer. Ik ga mijn broer en Isaac sowieso missen. Maar ik heb Evan nog, en mijn ouders. En natuurlijk Aiden. En met hun overleef ik het ook wel.

We eten weer lasagne wat ondertussen mijn lievelingsgerecht is geworden, dankzij Isaac. Ik wil dit ook wel leren maken eigenlijk. "Sophie, ik zat te denken, misschien is het een goed idee. Om je wat training lessen te geven?" Ik stop meteen met eten en kijk naar Aiden. "Alsof ik me niet an verdedigen!" Zeg ik beledigd. "Nee, Tuurlijk wel. Maar tegen een weerwolf toch niet?" Vraagt hij. "Oke, nee dat klopt" geef ik toe. Met een triomfantelijke lach kijkt Aiden me aan. "Stop nou maar met lachen, het is bijna twaalf uur. Moet ik mijn hele leven naar jouw vastgeplakte lach kijken" zeg ik droog. Aiden stopt niet maar eet gewoon door terwijl hij me aan blijft kijken.

"Ik ga jullie sowieso missen" zegt Jasper. "Natuurlijk, wie kan nou zonder mij!" Zegt Evan. "Iedereen, je bent irritant" zegt Aiden. "Wat nou?! Ik ben helemaal niet irritant! Kijk naar jezelf!" Aiden laat een kleine grom horen waardoor Evan bijna van zijn stoel valt. Ik begin hard te lachen en Aiden ook. "Ik doe je toch niets gast" zegt Aiden. "Ja ja, dat zeg je maar, de eerste keer dat ik je zag was ik anders bijna dood. Voor als je het vergeten bent" zegt Evan geïrriteerd. "Stelletje kleuters, eet je eten op" zucht mijn vader.

Het word stil en we eten verder ons eten op. Na het eten ruimen we af en doen Aiden en ik de afwas. "Ik verbaas me dat jullie elkaar nog niet onder gespetterd hebben met zeepsop" zegt Isaac. "Hoezo dat nou weer?  Wij zijn serieus bezig!" Roep ik. "Wil je sop!? Hier krijg je sop!" Aiden gooit een klodder richting Isaac die hem vol in zijn gezicht krijg. "Ik ben al weg" zegt hij en haalt de klodder van zijn gezicht. "Wauw, zacht zijn gezicht" zeg ik lachend. En voor ik het weet, hangt er zeep op mijn kin. "Oh! Die krijg je terug!" Gil ik en duw vol zeep in Aiden's haar. Eigelijk mikte ik daar niet op maar ja, ik kan niet richten.

"Sophie, wat is dat? Heb je een tatoeage?" Vraagt Aiden. "Wat? Nee Tuurlijk niet" boven op mijn schouder staat een wolven poot. Een witte, met een zwarte rand erom heen. Ik haal mijn hand erover. "Het is echt een tatoeage, maar hoe kan dat nu weer? Ik heb nog nooit een tatoeage gezet. Laat staan erover nagedacht" zeg ik verbaast. "Misschien heeft het te maken met het prinses gebeuren?" Vraagt Aiden. "Dat kan" mompel ik. Ik loop naar de woonkamer, misschien weten mijn ouders er iets van. "Wat betekent dit?" Vraag ik wijzend op de tatoeage. "Weet ik niet, je hebt een hele kleine op je enkel maar die had je al als baby, het is een soort moedervlek in de vorm van een kroontje. Maar dit is heel anders" legt mijn moeder uit.

"Ik moet gewoon die witte wolf weer spreken, en wel vanavond" zeg ik. "Misschien kan je haar oproepen?" Vraagt Jasper. "Ik kan het proberen, ik zal het vanavond doen" besluit ik. "Oke, laten we nu maar die afwas af gaan maken" zegt Aiden. "Nou dat word nog wat" zegt Isaac wijzend naar het zeepsop wat nog over is tussen Aiden's haar.