Malia Moonlight

Chapter 2

"Sometimes you just have to give up"

Langzaam open ik mijn ogen en laat ze wennen aan het licht.
Ik zit in een cel, met een raam aan de achterkant en de andere kant tralies. Mijn handen zitten vast aan kettingen die aan de muur bevestigt zijn.

Iemand staat aan de andere kant van de tralies maar ik kan niet zien wie.
"Dus, wat deed je zo ver van huis?" Vraagt een zware mannen stem. "Ik hoef geen verantwoording af te leggen" zegt ik terug. "Geef gewoon antwoord popje" zegt de man en hij stapt het licht in. Ik schat hem rond de 35, blond haar en een gespierd lichaam. Dreigend komt hij voor me staan maar ik laat me niet klein krijgen.

Arrogant kijk ik hem aan. "We kunnen dit ook anders doen, wat deed je in Rogue gebied?" Vraagt de man. Ik houd mijn mond en de blik in de ogen van de man verandert. Boos kijkt hij me aan. "Ga me niet uitdagen" zegt hij brommend. Nog steeds zwijg ik. Dan geeft hij me een klap.

Met open mond kijk ik hem aan. "Hoe durf je! Nooit gehoord dat je meisjes niet pijn mag doen Oekel!?" Roep ik. Als ik niet beter wist hoorde ik een grom vanuit de man. "Ik krijg je nog" zegt hij en hij banjert de ruimte uit. "Dacht het niet!" Roep ik hem na.

Als de deur weer dicht zit probeer ik mijn handen los te krijgen. Een haar speldje! Snel haar ik er een uit mijn haar en probeer een van de boeien los te krijgen.

Als ik een klik hoor juich ik zachtjes in mijn hoofd en maak de andere los. Voorzichtig leg ik ze op de grond. Hopend dat niemand me heeft gehoord.

Dan loop ik naar de deur. Ik pak de tralies vast en kijk of ik ze makkelijk los kan krijgen. Een groot slot zit op het hek en ik probeer het los te krijgen met het speldje.
Het lukt me en ik kijk er verbaasd naar. Zijn ze zo slecht. Ze moeten echt hun ontvoer skills verbeteren, jesus nientie wat is dit slecht.

Ik open de deur zo zacht mogelijk en loop naar buiten. Ik loop een trap op naar boven en loop recht tegen de man van straks aan. "JIJ!" Roept hij. "Shit!" Zeg ik en ren de andere kant op.

Maar ik ben al te laat en de man grijpt mijn arm stevig beet. "Laat me los!" Roep ik. Hij trekt me de trap op en ik kom uit op een groot grasveld met een huge huis en wat kleinere eromheen. "Wojow" is het enige dat ik uit kan brengen. Ik probeer me los te trekken uit de greep van de man maar ik faal.
"Breng haar terug naar de cel Louis" zegt een man die een beetje op Louis lijkt. "Oke"

Zo word ik terug getrokken naar de cel en ik zucht. Hij ketent me weer vast en dit keer strakker en zo dat ik niet meer mijn handen van elkaar kan krijgen.
"En nu je straf" zegt Louis boos. Hard trapt hij in mijn buik en ik hap naar lucht. "Elke keer als je niet antwoord geeft. Gebeurt dit" nog een keer en ik moet bijna kokhalzen.

"Stop" zeg ik huilend. "Stop, alsjeblieft" zeg ik. "Wat deed je op rouge gebied" zegt Louis dringend. "Ik zocht mijn ouders" geef ik uiteindelijk toe. Louis verlaat de cel en laat mij op de grond liggen. Hoe kunnen mensen zo wreed zijn?