Malia Moonlight

Chapter 23

"Strange things"

Ik ren en ik ren, het donkere bos in. Todat ik bijna tegen het hek aan ren. Het grote donkere hek. Achter mij komen ze aan. De grote groep dendert over de grasvelden. Ik word bang, ik weet niet wat ik moet doen. Het hek door, of worden verplettert door de afschuwelijke beesten.

"Malia, Malia" word er geroepen. Het lijkt wel alsof het vanuit de bomen komt. "Malia, klim!" zegt de stem. Ik zie geen andere optie dan klimmen en ga naar boven. Ineens ben ik in ene witte ruimte, met een groot raam aardig je de maan van dichtbij kunt bekijken. "Malia" ik draai me om en zie een spierwitte wolf.

"Je moet naar me luisteren, binnenkort zul je veranderen, je zult je moeten gaan beschermen" de wolf praat zo der dan ook maar 1x haar mond open te doen. "Wie bent u?" Zeg ik. "Ik, ben koningin van de maan" antwoord de witte wolf. "Mijn moeder?" Vraag ik. "Dat klopt Malia, en ik zal je beschermen" zegt ze. "Nu, wees op je hoede, succes met je tocht!" Zegt ze en loopt weg. "Wacht! Ik heb nog vragen" de ruimte valt uit elkaar en ik val gillend naar beneden. Beneden mijn zie ik het bos, het hek, mijn achtervolgers...

"Sophie!" Ik schrik wakker en hijgend vlieg ik omhoog. "Sophie" zegt Aiden en houd me stevig vast. "Heb ik gedroomd?" Vraag ik. "Ja, je was aan het gillen. Waar ging het over?" Vraagt Aiden. "Mijn moeder, ik heb de maankoningin gezien" zeg ik nog steeds verbaasd. "Was het wel echt? Ik bedoel het was een droom" vraag ik aan Aiden. "Dat moet alleen jij weten" zegt Aiden als antwoord. Ik knik. "Ik ga even wat water halen" zeg ik en sta op uit het bed.

Als ik een paar meter van de deur ben verwijdert zak ik in elkaar. "Auw!" Roep ik. Mijn botten doen pijn en ik hoor een piep in mijn hoofd. "Sophie!" Roept Aiden die me overeind helpt. "Wat is er?" Vraagt hij. "H, het doet zo'n pijn" hakkel ik. Aiden tilt me op en legt me in het bed. "Waar doet het pijn?" Vraagt hij.

"Mijn hoofd en" op dat moment houd ik het niet meer en val weg.

-*-

Ik word langzaam wakker, niets aan de hand. Geen hoofdpijn, geen pijn in mijn lichaam, niets. Aiden is nergens te bekennen maar ik zie wel mijn moeder in de kamer zitten. "Mama?" Vraag ik. "Sophie! Je bent wakker!" Roept ze blij en loopt naar me toe. "Hoe gaat het?" Vraagt ze. "Beter, wat is er gebeurt?" Vraag ik. "Aiden vermoed dat je verandert" zegt ze. "Dat zei de witte wolf ook al! Maar hoe?" Vraag ik. "Witte wolf?" Vraagt mijn moeder. "Ja, ik droomde en toen zag ik haar" vertel ik. "Maar, hoe bedoel je. Verandert?" Vraag ik. "In een weerwolf lieverd" zegt mijn moeder.
"En hoe weet je dat zeker?" Vraag ik. "Dat weten we niet, maar pijn in je botten is vaak een symptoom ervan" legt ze uit. "Huh? Ik heb Aiden niets vertelt over waar ik pijn had?" Vraag ik. "Hij zei toch echt dat hij het aan je had gevraagd" zegt ze. "Ik voelde het Sophie" ik kijk naar de deur en zie dat Aiden tegen de deurpost aan leunt. "Wat?" Vraag ik.

"Ik voelde alles, nadat ik je vroeg waar het pijn deed" zegt Aiden. "Het spijt me" zeg ik. "Maakt niet uit, Sophie. Jij deed het niet expres" zegt Aiden. "Maar hoe kan dat?" Vraag ik. "Mates kunnen elkaars gevoelens volgen na een mark, dat teken laat ook zien dat je van die persoon bent en andere wolven niet aan je mogen komen. Het rare alleen is, dat jij dat nog helemaal niet hebt" zegt Aiden.

"Wat raar" zeg ik.

Belangrijk!!!
Hey, ik zat te denken. Ik doe dat nooit in mijn andere boeken. Omdat ja eh, ik vind het een beetje ongemakkelijk vind om te schrijven.

Ik dacht, van. Ik vraag t gewoon aan jullie; vinden jullie wel, of niet, dat er een 'heat' moet komen in dit boek?