BİRİCİK _ (Tamamlandı)

Özel Bölüm I | Pelin'in Geri Dönüşü

Merhaba arkadaşlar. Uzun zaman oldu... Nasılsınız? Umarım iyisinizdir.
Bu bölümde Selin'in nasıl iyileşip geri döndüğünü anlatmak istedim.
İyi okumalar.

***********
Selin'den

  Elimdeki peçeteyi sinirle yere attım. Eniştemin ve ablamdan bize kalan son emanetin, yeğenimin, odadan ağlayarak çıktıklarını görünce her şeyin bittiğini anlamıştım. Hiç istemiyordum ama daha fazla acı çektiremezdik Pelinime.

  Poyraz ve Elif Şura hızla hastaneyi terk ettiklerinde ablamın odasına doktoru girmişti. Hemen arkasından ben ve annem de girdik. Diğerlerinin kapıda bekleyeceklerini biliyordum.

"Doktor Bey, " dedi annem telaşla. Eli, ablamı hayata bağlayan cihazların fişine giden doktor durdu aniden. "Ben, şey... " devamını getiremiyordu annem. Korkuyordu belliki. Daha fazla acı çektirmekten korkuyordu.

  Doktor bir şey bekler gibi anneme bakıyordu. "Kabul ediyoruz." dedim güçlü olduğunu umduğum bir sesle. Çünkü öyle olmazsa kendimi buna ikna edemeyebilirdim. Geniş bir gülümseme yayıldı yaşlı doktorun yüzüne. Kırklı yaşlarına yakın olan kadını özel olarak tutuyorlardı burada.

"Sonunda kabul etmenize sevindim."

  Her şeyin bitmesine karar verildiği gün doktor, bizimle görüşmek istediğini söyleyerek odasına çağırmıştı. Poyraz yoktu hastanede. Olmaması iyi de olmuştu aslında. Doktor; ölümüne karar verdiğimiz ablamı, riskli olduğunu söyledikleri ameliyata almak istediğini söylemişti. Ne de olsa ölecekti. Ameliyata girerse yüzde bir de olsa yaşama şansı vardı. Öyle söylemişti.

  İlk önce kabul etmemiştik. Bu ameliyatı, doktorun kendisini denemek ve geliştirmek için istediğini düşünmüştük. Bir nevi kadavra olarak kullanacaktı canımızın bir parçasını. Böyle düşünmüştük. Ama sonra 'ne kaybederiz ki' diye konuşup ortak karar alınmıştı her iki aile arasında. Ama bundan eniştemin kesinlikle haberi yoktu. Bir yılın sonunda anca vazgeçebilmişken Biriciğinden, tekrar ümitlensin istememiştik. Cenazenin de iki hafta sonra yapılacağını söylememiz bu yüzdendi. Ameliyat zaman alabilirdi.

  Çok acı çekiyordu. Belliydi. Kahrolmuştu her gün hastanede. Ablamla birlikte o da eriyordu günden güne.

"Hemen başlayalım o zaman." dedi doktor bizden ses çıkmayınca. Odadan çıktı sonra. Bir kaç dakika içinde başka bir doktor ve dört yardımcıyla birlikte girdiler içeri. Ablamı yeni bir sedyeye alırlarken içimde filizlenmek için sabırsızlanan ümidi bastırdım.

  Doktorlar oldukça dikkatli davranıyorlardı. Çıkardıklarında sedyeyi odadan, peşlerinden biz de çıktık. Kapıda bekleyenler ayaklandılar. Hızla ameliyathaneye girdiler. Doktor girmeden önce, gözlerinde küçük birer ışıltı olan aileye baktı.

"Onu size getireceğim."

  Bu üç kelimeyi duyunca daha fazla bastıramadım içimdeki ümidi. Artık bekliyordum. Yaşayacaktı. Bize geri dönecekti.

************

  On iki saat olmuştu. Tam on iki.. Sabırsız bekleyiş sürerken birden kapı açıldı. Hepimiz birden ayağa fırladık. Aniden kalktığım için başım dönmüş, gözlerim kararmıştı. Elimi Pusat'ı koluna koydum. Onun eli ise destek vermek istercesine belime gitmişti. O da bir yıldır 'yananlar' listesindeydi.

  Ameliyathane kapısından çıkan doktorun yüzünde maske vardı. Mimiklerini göremiyordum bu yüzden. Ona doğru yaklaştığımızda maskesini indirdi. Yüzünde gururlu bir ifade vardı. Gözlerim şaşkınlıkla açılırken dudaklarından dökülen kelimelere odakladım kendimi.

"Onu... Size getirdim." dedi ve gülümsedi. "Ameliyat başarılı geçti. Çok şükür. Artık sadece biraz dinlenmesi ve canının istemesini bekleyeceğiz, gözlerini açması için."

  Anlayamıyordum. Ne yani... Bitti dediğimiz yerde yeniden mi doğmuştuk? Bir yılın sonunda tam vazgeçecekken ondan...

  Sevinç çığlıkları yükselirken koridorda sevinçten yerimde duramaz olmuştum. Yanaklarım ne zaman ıslanmıştı? Onu bile bilmiyordum. Önüme gelen sarılıyor, önüme gelene sarılıyordum. Bugün miladımızdı.

*********

  Ameliyattan sonra bir hafta geçmişti. Bir hafta gözlerini açmasını beklemiştik. Bu bir haftalık süreçte birkaç kez parmağını kıpırdatmış ve iki defa da bir şeyler mırıldanmıştı. Bu ufacık gibi gelen belirtiler bayram havası oluşturmuştu hastanede. Pusat, onun babası, babam ve diğer erkekler tüm hastaneye çikolata ve şeker dağıtmışlardı. Annem, Havin teyze, yengem şükür dualarına sarılmışlardı her seferinde. Ben ve Merve de birbirimize destek oluyorduk. Her haber de sevinç dansı yapıyorduk resmen hastane koridorunda. Ara sıra dışarı çıkıyor; ameliyat yüzünden saçları sıfıra vurulan ablamıza bandana bakıyorduk.

  Poyraz enişteme hâlâ haber vermemiştik. Neyi bekliyorduk bilmiyordum ama doğru yapıyormuşuz gibime geliyordu. Beklemeliydi. Ablam ayaklanıp kendisi çıkacaktı sevdiğinin karşısına. Zaten, bize ancak o zaman inanırdı.

  Bir haftanın sonunda nihayet gözlerini açmıştı ablam. Çok cansızdı. Bir deri bir kemik kalmıştı neredeyse. İlk birkaç gün hafızası yerinde değildi. Doktora göre bu, oldukça normal bir durumdu. Sonuçta bir yılın ardından hayata dönmüştü. Bu gibi belirtiler oturup kalkmamız kadar normal belirtilermiş.

  İlk önce Poyraz'ı ve annemi hatırlıyordu sadece. Kızının varlığından habersizdi. Biraz daha beklemek zorunda kaldık müjdeyi vermek için Poyraz'a. Uyandıktan dört gün sonra da tamamen hafızası yerine gelmişti. Ama elbetteki bir yıl uyuduğundan bi haberdi. Her şeyi en başından anlattığımızda küçük çaplı bir şok geçirmişti. Ardından hemen eşini ve kızını görmek; 'buradayım, ölmedim' demek istemişti. Biz de kendisini daha fazla tutmamıştık zaten.

  Poyraz'ın yüzündeki o ifadeyi hatırladıkça hâlâ daha ağlıyorum. İyi ki diyorum... İyi ki berdel olmuş. İyi ki ablam, ben ve Merve için kendini feda etmiş. İyi ki, bu ikili birbirini bulmuş.

  Her hayırda bir şer, her şerde bir hayır varmış...

************

Biraz farklı bir bölüm oldu ama idare ediverin artık. 😊😊😘😘😘

Düşüncelerinizi belirtmeden geçmeyin.!!!!!

Yıldıza tıklamayı da unutmuyoruz güzeller. 😇😇😇

Bundan sonraki özel bölümler normal bölüm gibi Pelin ve Poyraz'ın gündelik hayatlarından olacak inşAllah.

Hepinizi çoooook seviyorum BİRİCİK tayfası.. Bir daha ki bölümde görüşünceye dek hoşçakalın, Allah'a emanet olun.. 😇😇🙆🙆

İnstagram: _seval_s ⬅⬅⬅ siz de yazın, takipleşelim..