Single? Nope! ✔ | _xxcrazyemmaxx

Chapter 46

Geniet van het nieuwe hoofdstukje! :)

-

Rachel Follows

'Nee, dit moet een misverstand zijn, ik ben een vrijwilliger voor een project in-'

'Ivoorkust, dat weet ik... Dat gaat niet door, het spijt me...'

'Ik- ik snap er niets van!...' Stamelde ik, en de man gebaarde dat ik mee moest komen.

'Je nonkel, David... Hij is omgekomen in een ongeluk...'

Ik sloeg mijn handen voor mijn mond. 'David?? Hij is...??'

Langzaam knikte de man. 'Het spijt me, juffrouw Follows... Ze sturen u binnen een uur terug naar huis, zodat u aanwezig kunt zijn in het proces'

Op mijn lip bijtend knikte ik. 'Ik- ik ben zo terug' Mompelde ik, en met die woorden haastte ik me naar de toiletten.

Al snel stond ik voor de brede spiegel, en zag ik de tranen over mijn wangen rollen.

David was er niet meer...

Hoe moest mam zich wel niet voelen?? David was haar broer!...

Ik griste mijn telefoon uit mijn handbagage en schakelde hem weer aan.

Ik moest haar bellen, ik moest met haar praten!

Haar telefoonnummer kende ik uit mijn hoofd, dus al snel ging de lijn over.

'Rachel?!!' Snikte ze.

'Mam!' Snikte ik weer, en ik liet de tranen hun gang gaan.

'Het spijt me zo van...' Ik maakte die zin niet af.

'Waar ben je nu, lieverd?'

'Het vliegveld, de toilettes daar, eigenlijk... Ik neem zo mijn vlucht terug...'

'Okee...' Ik hoorde haar haar neus snuiten nadat ze dat had gezegd.

'Mam?...'

'Ja, lieverd?'

'Ik hou van je'

'Ik ook van jou'

Myra Foster

'Excuseer?' Kreunde ik, en de twee verpleegsters liepen de kamer binnen.

'Heb je iets nodig, meid? We hebben de dokter al verwittigd, hij komt zo'

'Waarom ben ik hier?' Mompelde ik slapjes, en ze keken even naar elkaar.

'Je hebt een ongeluk gehad...'

'Een ongeluk??' Ik moest even hoesten nadat ik dat zei. 'Hoe??'

'Een andere auto reed tegen de auto waar jij inzat-'

'Ik kan niet autorijden... David!! David reed altijd met de auto, waar is hij??' Ik probeerdr rechtop te gaan zitten, maar dat lukte niet, want een verpleegster hield me tegen.

'Herinner je je niets meer?...'

Ik schudde langzaam mijn hoofd. 'Ik herinner me niets van de autorit... Maar waar is David?? Is hij in orde?? Ik wil hem zien!!'

Ze legde haar hand sussend op mijn arm. 'Je vriend heeft het ongeluk niet overleefd... Hij was op slag dood... Het spijt me'

Het voelde alsof iemand met een hamer mijn hart kapot sloeg. David was dood.

Ik had het gehaald, maar hij niet.

Ik barstte in tranen uit, en luide snikken galmden door de kamer.

'Ik zie dat onze patiënt wakker is-' De dokter stopte midden in zijn zin zodra hij me zag.

'Wat is er? Heb je pijn??' Hij liep naar het bed en de verpleegsters gingen voor hem uit de weg.

'Ze herinnert zich niets meer... En ze kwam er net achter wat er met haar vriend gebeurd is...' Legde een van hen uit, en somber keek de dokter me aan.

'Het spijt me, meisje... Ik weet dat het weinig uitmaakt, maar... Hij heeft geen pijn geleden... Het ging erg snel...'

'Hij had niet moeten sterven!...' Snikte ik. 'Ik had diegene moeten zijn, ik ben al heel mijn leven zo'n trut tegen iedereen geweest; mijn ouders, tegen hem, tegen zijn nichtje en haar vriend...'

Sussend legde hij zijn hand tegen mijn schouder. 'Sssshhtt, rustig... Jij verdient dat lot niet, net zoals hij het niet verdiende...'

Rachel Follows

'The plane is about to...' De stewardesse ging het rijtje talen weer af, terwijl ik voor een tweede keer checkte of mijn riem wel vastzat.

Als verdoofd staarde ik uit het raampje.

Ik zou Cameron weer zien...

Was het niet onder deze omstandigheden geweest, was ik dolgelukkig geweest.

Dan zat ik hier nu, te springen om naar hem toe te gaan, niet kunnem wachten om op te stijgen.

-

Dat was het voor Chapter 46!

Hopelijk vonden jullie het goed! Xx

Bedankttt voor het lezennnn,

Love youuuuuuuu!

XxxEmma

Ps. Ik heb tijdens het schrijven van dit hoofdstukje heel de tijd High School Musical muziek zitten luisteren.

Ben ik de enige die dit eigenlijk heel goed vindt???