Memento Mori: A Love Story from 1804

C H A P T E R 5

Qalesa

"TELL me, ano na naman ang nangyari?" Flora asked her. Habang nakaupo sa kama at malungkot na nakatingin sa lumang cabinet na nasa gilid ng pintuan ay malamyang sinagot ni Catherine ang tanong ng kaibigan.

"Nagkita kami sa Plaza Royal pero saglit lang." Muling kumibot ang labi niya. She don't know why she feels emotional. Mababaliw na yata siya kakaisip ng dahilan kung bakit hanggang ngayon na nandito na siya sa reyaledad ay nakakaramdam pa rin siya ng matinding lungkot at pagsusumamo sa sundalong iyon.

"Pero bago nun, una ko siyang nakita sa dining hall. Isa siya sa mga guwardiyang nagbabantay sa mga taong nandun," she mouthed and silently cried.

Flora tapped Catherine's back. "Tapos anong nangyari?

"Isiniyaw ako nang kambal na anak ni Manang Isme, humingi ako sa kanila ng pabor na patakasin nila ako nang hindi namalayan ng Papa at Mama ko."

"Sosyal! Mama at Papa ha?" ani Flora. Ngumiti si Catherine, breaking the sad atmosphere.

"Oo no! Senyorita kaya ako at anak ako ng Donya at Donyo!"

"Okay, sige ano pa! Nakatakas ka ba?" Umayos si Flora sa pagkakaupo sa kama.

"Oo," Catherine continued. "Sa bintanang nasa gilid ng CR ako tumakas. Kaso habang parang tuko akong nakadikit sa pader ay natanggal iyong panty ko at nakitaan ako ng mga sundalong Kastila."

Sa sinabing iyon ni Catherine ay hindi napigilan ni Flora ang sarili at napahagalpak na lang sa pagtawa.

"Ano? Pagtatawanan mo ba ako makikinig ka?"

"Oo na! Ito naman oh, natawa lang eh. Promise! Hindi na po ako matatawa!" Flora promised while giggling.

"Tumalon ako mula sa second floor, hinabol ng mga sundalo, sumakay ng kalesa at pagkarating ko sa Plaza Royal, nakita ko si Thomas, nagkatagpo nga kami. Kaso saglit na saglit lang talaga iyong pagtatagpo namin. Hindi ko alam pero naiyak ako noong nasa harapan ko na siya, tapos itong panyong ito...." ipinakita niya kay Flora ang itim na panyong may bordang "Memento Mori" "Ito ang pinampunas niya sa mga luha ko."

"Cath? Huwag kang mabibigla ha pero...." May kinuha si Flor sa bulsa ng kaniyang PJ's, "Meron din ako niyan eh."

"Teka!" Nanlaki ang mga mata ni Catherine sa nakita. Gulat niyang tinitigan si Flora at hinintay niya itong magpaliwanag.

"Hindi sa napadpad ako sa past or something pero ito kasi 'yong table napkin na binigay ng hotel sa atin bago tayo kumain. At hindi lang tayo ang binigyan kundi pati na rin 'yong mga nag-dinner kanina sa dining hall." Flora explained.

Biglang nagulo ang isipan ni Catherine. "Pero sigurado akong binigay sa'kin 'to ng sundalong iyon!"

"Oo na! Naniniwala ako sa'yo! Parang tungeks naman 'to oh!" Flora exclaimed.

Muling itinuon ni Catherine ang paningin niya sa panyo. While digging things in her mind, Flora managed to sleep beside her. Gabi na rin kasi. It's almost 12 in the midnight at maluwalhating instruction sa kanilang mga bumisita rito sa Pueblo Maharlika na dapat ay wala ng lalabas pagpatak ng hating gabi. Baka magamba raw kasi iyong mga kaluluwang gumagala sa oras na iyon at baka may masaniban pa.

The moon's light passed on the old style glass window. Napatingin si Catherine roon at maya-maya pa ay nagtungo siya may bintana. Dumungaw siya at nakita niya ang bintanang tinakasan niya kanina sa ikawalang palapag.

Walang katao-tao sa ibaba, tanging ang matatag lang na brick walls at mga punong kahoy na dinuduyan-duyan ng malamig na simoy ng hangin ang naroroon.