Memento Mori: A Love Story from 1804

C H A P T E R 47

Bumalik

The most awaited morning has come. Madilim pa rin ang labas ng Casa pero bakas na sa kalangitan ang kulay kahel na aninag ng bukang liway-way. Nag-iingay na rin ang ancient raven na lumilipad-lipad sa papawirin ng Pueblo Maharlika. Tila may gusto itong sabihin sa mga traydor ng Pueblo. Iba ang tunog nito. Tila nagbabadya ng panganib.

As Catherine woke up, nadatnan niya ang sarili niya na nasa reyalidad pa rin. The interiors inside her room are still classic yet ang mga ilaw ay nabakasan na ng pagka-moderno ng panahon.

Naniningkit ang kaniyang mga mata nang ibuka niya ito. She clearly remembers how she fell asleep last night. Humagulhol siya mga balikat ni Josh nang mawalan siya nang lakas at nakatulog na lang.

Her phone keeps ringing. It's her alarm. Mabilis niyang kinuha ang cellphone na nasa ilalim lang ng unan at mabilis niyang pinahinto ang pag-alarm nito.

"4:03 AM," she murmured. Mabilis siyang umupo sa kama.

"Bakit hindi pa ako nakalabalik sa nakaraan?" she asked herself. Panigurado kasing sa oras na ito ay nagsimula nang magsialisan ang mga mababang tao papunta sa Taob na Bato. At paniguradong nagsimula na ring puwesto ang mga lalaking ng mababang antas sa may dulo ng Plaza Royal para siguraduhing makaalis ng maayos ang mga bata at babae.

Noong akmang tatayo na si Catherine ay bigla siyang natigilan nang tumunog ang cellphone niya. It was from Josh.

JOSH: I'm here right now at church. Let's meet here. Diretso na ako pauwi after this. :-)

Mabilis na naghilamos si Catherine. Hindi na siya nagpalit ng damit at pinatungan niya na lang nga loose gray jacket ang Hello Kitty shirt niya.

As she passed on the second and first floor of Casa, a time lapse of her memories way back on 1804 suddenly come rushing like waves on her mind. Nahilo siya nang mangyari iyon dahil sa pakiramdam na parang umiko ang kaniyang mundo. Although mabilis lang namang nawala ang sensyasyong iyon nang madiin niyang ipinikit ang mga mata niya.

And when she opened it again ay nasa presnt time pa rin siya.

Mabilis siyang naglakad palabas, sumakay ng kalesa at nang makarating sa simbahan na nasa tabi lang ng munisipyo ay rumagsa ang hindi niya maintindigang kaba sa kanyang katawan.

"Miss, narito ho tayo," ani ng kutsero. Catherine paid the kutsero as she went off the qalesa.

Mabilis na bumungad sa kanya ang harapan ng simbahan na bukas ang mga pintuhan. Inside, she saw normal people listening on the early sermon from the preist.

"Ate, bili ka ng kandila."

Nang humakbang na siya papunta sa may entrance ng simbahan ay may batang lumapit sa kanya.

"Sige." She smiled while pulling of some coins from her pocket.

"Ito po ate."

"Salamat."

Tumakbo na ang bata papunta sa iba pang mga kakarating pa lang na tao. Pueblo Maharlika at it's 4:27 AM time zone is still dark. Parang gabi pa rin ang buong paligid.

Lumapit si Catherine papunta sa may gilid ng entrance kung saan nakatayo ang mahabang candle stand. Sa tansiya niya ay nasa mahigit isang daan ang nakasindi duong kandila. Iba't-iba ang kulay at iba-iba rin ang laki at haba. Hers was so different.

Ang knadila lang naman niya kasi ang kulay itim.

"Ano ba 'to," Catherine murmured nang kahit anong gawin niyang paglipat ng apoy sa kaniyang kandila ay hindi pa rin ito nagniningas.