"Yeni Kıza Ne Yapalım?"

-Bölüm 13-

Multimedya: Doğukan Enis Yılmaz

Keyifli Okumalar Dilerim!

---

Gözlerim büyürken doğru duyup duymadığımı düşünüyordum. Ben bir şey diyemeden o konuştu. "Buluşup konuşabilir miyiz?" Sesimin titrememesine ve sakin kalmaya çalışarak yanıtladım. "Doğru söyleyip söylemediğinizi nereden bileceğim?" "Bana bir şans ver, Melisa. Sana her şeyi anlatacağım" buluşmak için yer belirledik ve telefonu kapattık. 

"Öz annemi buldum! İnanamıyorum bunun olduğuna!" heyecanla konuştuğumda Deniz, "Sen değil o seni buldu" diyerek beni düzeltti. "Neyse ne. Buluşuyoruz" "Melisa dur! Annen olduğundan emin miyiz?"

"O ne demek şimdi? Annem olmasa nasıl-"

"Belki biri sana oyun oynuyordur?"

"Bilemeyiz. Buluşunca anlayacağız, her halükârda gitmem gerek."

"Ablana söyleyecek misin?"

"Hayır, şimdi değil"

"Gelmemi ister misin?" Beni korumaya çalıştığının farkındaydım ama annemle ilk buluşamızda yalnız olmalıydık. "Tek başıma gitsem daha iyi olacak" "Sen bilirsin, beni haberdar et" bana sıkı sarıldı ve birlikte evden çıktık. O eve dönmek için durağa ilerlerken ben kafeye doğru yürüyordum. Eve yakındı, birkaç dakika içinde ulaşmıştım.

Kafenin içine doğru gözlerimi gezdirdim. Bir masada tek başına oturan bir kadın vardı. Beni gördüğünde gülümsedi. Yanına ilerleyip karşısındaki sandalyeye oturdum. "Hoş geldin, kızım" dediğinde yutkundum.

"Beni nasıl buldun?" Tebessüm etti. "Pek zor olmadı. Doğum gününde gerçeği öğrendiğini biliyordum. Ayrıca Merve ile iletişim hâlindeydik"

"Ne? Ablam seninle iletişim halindeydi ve bana söylemedi öyle mi? Daha bilmediğim neler var acaba!"

"Melisa, ablana kızma. Seninle görüşmek için en doğru zamanı bekledim, onun da kendince sebepleri vardı."

"Anlat bana. Her şeyi anlat bana"

"Daha bebektin,bir yaşına henüz girmiştin. Oysa Merve beş yaşındaydı. Ve herşeyin farkındaydı." dolu gözlerinden akan yaşları bir peçete ile sildi. "Bana neler yaptıklarını, ne kadar acı çektiğimi hiç bilmedi. O,onlara inanmak istedi."

"Baban beni en yakın arkadaşımla,Derya ile aldattı. Boşanmak istedim, öyle de oldu ancak seni ve Merve'yi almama izin vermedi. Beş kuruşsuzdum, kimsesizdim. Gitmek zorunda kaldım. Sizi terk etmek zorunda kaldım. Merve ile konuşmaya çalıştım ama bana hiç inanmadı. Bana karşı o kadar doldurmuşlar ki kızımı... Seninle konuşmaya cesaret edemedim."  "Ablam hep biliyordu..." diye kendi kendime mırıldandım. Beni bunca yıl kandırmıştı. "Söylemem gereken bir şey daha var" diye mırıldandı.

"Bir erkek kardeşiniz var"

Konuşmamız bittiğinde hızla eve döndüm. Ablamla yüzleşmeye hazırdım. Kapıyı anahtarımla açtım ve hızla eve girdim. Ablam salonda oturuyordu. "Benden nasıl saklarsın?" diye bağırdım hiddetle. "Ne?" dedi ayağa kalkarak. "Neyi?" "Annem..." diye mırıldandım. "Annemiz" "Melisa, bak ben-" bana doğru adımladığında geri çekildim. "Dokunma bana!" "Annemi benden nasıl saklarsın? Üstelik onu bulmak istediğimi bile bile! Nasıl yaptın?" "Daha fazla üzülmeni istemedim, o kadın bir yalancı!" "Öz annene inanmıyor musun?" "Evet, inanmıyorum. Dediği hiçbir şeye inanmıyorum" onu daha fazla dinlemek istemedim, odama gittim ve kapıyı çarparak kapattım. 

Saat gece yarısına doğru yaklaşıyordu, yatağa uzanmıştım ve gözlerimi tavana dikmiştim. Müzik dinliyordum ama şarkıların ne zaman bittiğinden ve değiştiğinden bir haberdim. Cama çarpan taşla hızla doğruldum ve pencereyi açıp aşağı baktım. Doğukan aşağıdaydı ve elindeki diğer taşı atmaya hazırlanıyordu. Beni gördüğünde gülümsedi.  "Melisa!" ablam ve eniştemin uyanmasını istemiyordum. "Şşt! Bekle geliyorum, tüm mahalleyi ayağa kaldıracaksın!" Pencereyi kapattım ve yavaş adımlarla dışarı çıktım. Merdivenlerden inip bahçeye çıktığımda soğuk hava ürpermeme neden oldu. Yanına ilerleyip sorgular bir tavırla, "Ne oldu?" diye sordum. "Niye geldin?"