The gang leader's angel (Μετάφραση)

Κεφάλαιο 3 - ΜΙΣΟΣ

"Kane! Kane! Σε παρακαλώ έλα πίσω κοντά μου, μείνε ξύπνιος", έκλαιγα και τον ταρακουνούσα. Τα μάτια του έκλειναν σιγά σιγά, τα παρατούσε, αλλά πρέπει να μείνει. Αν φύγει δεν θα έχω κανέναν.

Παραμένει εντελώς σιωπηλός, ένα δάκρυ κυλά στο μάγουλο μου και πέφτει στο πρόσωπο του. Δεν κουνιέται, "το μισώ που είσαι πληγωμένος. Το μισώ που δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό!  "Kane σε παρακαλώ μην φεύγεις, δεν έχω κανέναν άλλο". Με κοιτάει και μου χαμογελά αδύναμα.

"Θα είμαι πάντα μαζί σου Willow, πάντα και και παντού, αυτό είναι το σύνθημα μας, έτσι?" Κουνάω το κεφάλι μου και γελάω ανάμεσα στους λυγμούς μου που βγαίνουν ανεξέλεγκτοι από το στόμα μου, τα δάκρυα εξακολουθούν να πέφτουν και αμέσως σχηματίζονται νέα.

"Όχι ηλίθιε, είναι πάντα και 60 χρόνια. Δεν θα ζήσουμε για πάντα", γελάει αλλά μετά σταματά. "Σε αγαπώ."

"Και εγώ σ 'αγαπώ Willow", ψιθυρίζει, αλλά τα μάτια του παραμένουν κλειστά. Εξακολουθώ να τον ταρακουνώ φωνάζοντας το όνομα του αλλά ακούγεται πλέον μακρινό. Όχι. Δεν έχω κανέναν. Όχι!

"WILLOW!" Τα μάτια μου ανοίγουν και τραντάζομαι, καυτά δάκρυα τρέχουν στο πρόσωπο μου και είμαι ιδρωμένη. Κοιτάζω δίπλα μου και παρατηρώ τον Val. Αυτός το έκανε. Τον σκότωσε, με υπέβαλε σε τόσο πολύ πόνο. ΑΥΤΟΣ ΕΙΝΑΙ! Απελευθερώθηκα απο το κράτημα του και προσπάθησε να με φτάσει αλλά του φώναξα να με αφήσει μόνη μου.

"ΦΥΓΕ! ΣΕ ΜΙΣΩ! Εσύ μου το έκανες αυτό! Εσύ με κατάντησες έτσι!" Ο πόνος είναι κάτι που δεν μπορώ να διαχειριστώ. Αισθάνομαι τόσα πολλά αλλά ολοένα και μεγαλώνει, όπως τότε που πέθαναν οι γονείς μου. Δεν μπορούσα να το διαχειριστώ. Ένιωθα πως πνιγόμουν ενώ όλοι γύρω μου μπορούσαν να αναπνεύσουν καθαρό αέρα και να ζήσουν. Τίποτα δεν σταματούσε τον πόνο. Τίποτα δεν θα σταματήσει πραγματικά τον πόνο.

Φαινόταν συγχισμένος, "πώς εγώ το έκανα αυτό?" ψιθύρισε απαλά, ο λόξυγγας μου ακουγόταν έντονα. Άναψε το φως και άρπαξε τα χέρια μου. Όχι δεν θέλω να με αγγίζει. "Δεν το καταλαβαίνεις? Σε μισώ. Σκότωσες τον αδερφό μου! Τον σκότωσες, είσαι ένας ψυχρός δολοφόνος χωρίς έλεος. Και τώρα?" Άφησα ένα πικρό γελάκι. "ΤΩΡΑ ΔΕΝ ΕΧΩ ΚΑΝΕΝΑΝ!" Άρχισα να κλωτσάω προσπαθωντας να βγάλω τον θυμό απο μέσα μου. "Το μισώ αυτό το συναίσθημα!" Ούρλιαξα.

"Μην το λες αυτό .... μισάς να αισθάνεσαι πως?" Πέρασε το χέρι του μέσα από τα καστανά μεταξένια μαλλιά του και δάγκωσε το χείλος του. "Μισώ να αισθάνομαι τόσο ανήμπορη, μισώ να αισθάνομαι σαν όλος ο κόσμος να καταρρέει γύρω μου και εγώ ακόμα να πνίγομαι, πνίγομαι", τα δάκρυα δεν σταματούν και δεν νομίζω να σταματήσουν. Είναι σαν να ήμουν σε κατάσταση σοκ και τώρα εμπέδωσα πως είναι όντως νεκρός και δεν μπορώ να κάνω τίποτα για αυτό, δεν μπορώ να γυρίσω τον χρόνο πίσω! "Και μπορώ να λέω ότι θελω", μουρμούρισα.