Ήταν κακός. Κάπνιζε, πήγαινε ενάντια στο νόμο, οδηγούσε πολύ γρήγορα για δικό του καλό. Δεν τον ένοιαζε γιατί κανείς δεν τον δίδαξε να νοιάζεται. Αλλά όταν εμφανίστηκε αυτή, ήθελε να είναι ο καλύτερος άνθρωπος. Δεν άντεχε στη σκέψη αυτή να πληγωθεί...
¡Ay! Esta imagen no sigue nuestras pautas de contenido. Para continuar la publicación, intente quitarla o subir otra.
Πλέον έχουμε 22 Δεκεμβρίου. Ο κόσμος στολίζει τα χριστουγεννιάτικα δέντρα. Αγοράζει δώρα και είναι χαρούμενος. Ο χρόνος κυλά γρήγορα αλλά δεν φαίνομαι να διασκεδάζω καθόλου. Όλα χειροτερεύουν, ο καιρός, οι άνθρωποι και τα συναισθήματα μου. Μερικά βράδια το μόνο που αισθάνομαι είναι πόνος έτσι αναγκάζομαι να πηγαίνω στο δωμάτιο αυτού που μισώ και να ξαπλώνω μαζί του. Όχι με το να βρίσκομαι γύρω από άτομα που με κάνουν να σκέφτομαι απαίσια πράγματα. Αλλά με το να βρίσκομαι γύρω από κόσμο δεν με κάνει ακριβώς και τον πιο χαρούμενο άνθρωπο στον κόσμο. Τα Χριστούγεννα είναι οικογενειακή γιορτή, αλλά εγώ δεν έχω κανένα και όλα είναι τόσο δύσκολα.
Στο μυαλό μου έρχονται τόσες πολλές αναμνήσεις, προσπαθώ να αρπάξω μια και να την κρατήσω για να με κάνει χαρούμενη αλλά τίποτα δεν φαίνεται να δουλεύει. Ο πόνος είναι ακόμα εμφανής και δεν φαίνεται να φεύγει, είναι σαν πελώρια ατελείωτα κύματα να συντρίβονται πάνω μου και δεν με αφήνουν να πάρω ανάσα. Και χωρίς να είμαι ικανή να ανασάνω είναι δύσκολο. Δεν ξέρω τι συμβαίνει μαζί μου πώς να το σταματήσω.
Τα πάντα πονάνε συνεχώς. Δεν μιλώ τόσο πολύ όσο συνήθιζα και λόγια μένουν ανείπωτα. Προσπαθώ να μην πέσω αλλά είναι δύσκολο. Προσπαθείς να μην ερωτευτείς τον Val ή να μην σπάσεις σε κομματάκια? Λέει το υποσυνείδητο μου και χαστουκίζω τον εαυτό μου. Είναι η μόνη πηγή στήριξης μου, κανείς άλλος δεν είναι αρκετά εδώ πλέον. Είναι πολύ απασχολημένοι με τις ζωές τους και ζήτημα αν τους δω δύο φορές την βδομάδα. Μερικές φορές και περισσότερο.
Κοιτάζω τον εαυτό μου στον καθρέφτη, τα καστανά μου μαλλιά είναι μπερδεμένα αφού έχω να τα χτενίσω αρκετές μέρες. Τα καφέ μου μάτια γεμάτα δάκρυα χωρίς να ξέρω το γιατί. Το δέρμα μου είναι χλωμό και στο στήθος έχω ένα πόνο. Είναι σκοτεινά, επικρατεί ησυχία και δεν μπορώ να αναπνεύσω. Αυτό συμβαίνει συχνά τελευταία, η θλίψη. Ασχέτως με το πόσο σκληρά προσπαθώ δεν λέει να φύγει. Απλά θέλω να εξαφανιστεί.
