Vrijheid

1.

Radeloos. Dat was iedereen. Niemand wist wat te doen, niemand wist hoe hij ertegen moest vechten. Soms leek het alsof de radeloosheid ervoor zorgde dat mensen stierven en niet de ziekte Kalamus, waar velen door besmet raakten. De ziekte was vreselijk. Het begon met een onschuldige verkoudheid waar veel gekuch en gehoest mee gepaard ging. De ziekte had niet veel tijd nodig om dit symptoom om te zetten in het volgende symptoom: ademhalingsproblemen. Het wrat aan je longen, het wrat aan je stembanden, het doodde de zuurstof die je lichaam wou binnendringen en het zou uiteindelijk jou doodden. De maatschappij leek ineen te storten. De wereld leek kapot te gaan door één bacterie waarvan men de oorsprong niet kende. Er was maar één volk over de hele wereld die voor deze ziekte gespaard bleef. Één volk dat onderaan in de maatschappij stond. Één volk dat je als synoniem "uitschot" kon geven. Xio's werden ze genoemd. Niemand weet waarom ze zo heten, maar één ding was zeker: had je blauwe ogen en blonde haren, dan was je er één: de laagste der laagsten, een wezen dat anders was dan de mens, een slecht persoon die enkel geschikt was voor landbouw en handel. Op straat kreeg je vreemde blikken en rekenen op een hogere functie in een bedrijf kon je niet om nog maar te zwijgen over een hoger loon.

Maar dan was er nog vrede, dan ging iedereen akkoord. Iedereen was racistisch tegenover de Xio's, maar veder ging het niet. Totdat Zendra iets ontdekte, iets wat alles veranderde...

Het stormde als nooit tevoren. De bliksemschichten vlogen Zendra om de oren terwijl ze zichzelf een weg baande door het bos van Conimar. Ze trok de kraag van haar lange vest omhoog en probeerde zichzelf tegen de regendruppels, die als kogels uit de lucht vielen, te beschermen. Ze stopte plots en bleef schuilen onder de bladen van een boom. Ze had het koud, ze beefde over heel haar lijf. Ze was te ziek om zich nog verder te verplaatsen. Ze liet zich zakken tegen de schors van de boom. Ze kuchte, hoestte en probeerde niet te huilen van de pijn die de ziekte Kalamus haar bezorgde. Vandaag zal ik sterven, dacht ze. Het einde is nabij. Ze liet zich op de grond zakken en bleef liggen in de modder. Uit haar keel kwam bloed en ze kuchte het allemaal uit haar lijf. Vandaag sterf ik, herhaalde ze in haarzelf.

Maar dan viel haar iets op. In het struikgewas tegenover haar lag een lint, een lint in de kleuren blauw en wit. Dat waren de kleuren van de vlag van de Xio's. Één van hun dorpen moest hier ergens in de buurt liggen. Met veel moeite kroop ze naar het lint toe. Het was deels bedekt met bloedvlekken en toen ze opkeek zag ze ook waarom: aan de boom tegenover haar, verscholen onder de vele bladen hing een Xio met het hoofd opgehangen en met een stuk of twintig pijlen door zijn lijf. Ze zette zich voorzichtig recht en probeerde haar evenwicht te bewaren. Ze hield niet van deze wezens. Ze waren uitschot en niet belangrijk, maar deze keer leek het alsof de dode Xio haar naar zich toe lokte. Nieuwsgierig ging ze tegenover het dode lijk staan. De ogen van de Xio waren open. Zoals bij elke Xio zijn deze blauw, maar Zendra merkte iets eigenaardigs op. Deze ogen waren lichter, veel lichter. Het leek alsof er in de oogkassen licht scheen en dat naar buiten toe projecteerde. Ze vond het zo bijzonder en zo eigenaardig dat ze de blauwe iris aanraakte. Ze trok meteen haar hand weg toen ze een rilling door haar lijf voelde gaan. Hier klopte iets niet. Plots kon ze weer rechtop staan. Haar bleke huid keerde weer naar haar oorspronkelijke kleur en haar gehoest stopte meteen. Ze was genezen. Zo ineens. Met open mond bleef ze naar het lijk kijken. Die ogen, die hadden haar gered van de dood.

Plots hoorde ze het geluid van stevige hoeven die de aarde omspitte. Xio's. Ze wou vluchten, ze had geen zin om ze tegen het lijf te lopen. Wie weet zouden ze haar verdenken van moord op de persoon die aan de boom hing. 'Halt!' Hoorde ze Johannes roepen, hij was de leider van het dorp van de Xio's in de buurt. Zendra bleef staan en draaide zich naar Johannes toe. Hij hield halt op zijn grote zwarte fries. 'Zendra? Wat doe jij in ons bos?' Gromde hij terwijl hij zijn paard in bedwang probeerde te houden. 'Geen zorgen Johannes, ik was onderweg naar huis.' De twee aartsrivalen keken elkaar boos aan. Ze konden het nooit goed vinden met elkaar en dat was vooral zo omdat Zendra in de politiek zetelde en ze de mensen steeds overtuigde om de Xio's te beschuldigen van alles en nog wat. 'Bent u iets kwijt Johannes?' Vroeg ze toen ze de indruk had dat hij als een zoekende zijn ogen over de omgeving liet gaan. 'Mijn beste bewaker Guan is vermist. Hij stond vannacht op de uitkijk en beschermde ons dorp tegen rovers, maar hij is sinds deze ochtend spoorloos verdwenen.' 'Ik denk dat ik hem vond.' Grijnsde Zendra en duwde enkele bladeren aan de kant waardoor het lichaam van de bewaker zichtbaar werd. Johannes liet de teugels uit zijn handen glijden en bleef met open mond staren naar de persoon die niet alleen zijn beste bewaker was, maar ook zijn beste vriend. De soldaten achter hem sprongen meteen van hun paarden en wilden naar het lijk toerennen, maar Johannes hield hen tegen. 'Stop. Geen stap dichter. Laat mij eerst kijken.' Hij steeg van zijn paard af en bestudeerde het lichaam van Guan van dichtbij. 'Hij werd geraakt met pijlen en werd opgehangen.' Concludeerde hij. 'Ik verdenk Zendra hiervan, leider, het is te toevallig dat we haar hier vinden, in de buurt van Guan dan nog wel!' Riep een soldaat. 'Ik kan je verzekeren, dat ik hier niets mee te maken heb!' Beet Zendra. 'Ik geloof haar... Het waren rovers van de noordelijke dorpen.' 'Hoe weet u dat leider?' Vroeg een andere soldaat geïnteresseerd. 'Dat zie je. De pijlen zijn gemaakt van de schors van de bomen die enkel op hun stuk land groeien...' 'Wat doen we nu dan?' Johannes wreef door zijn blonde haren en draaide zich dan weer naar zijn mannen toe. 'Michael, keer terug naar ons dorp en kijk of die rovers iets gestolen hebben.' Michael, een soldaat, knikte en galoppeerde met zijn paard terug naar het dorp.

'Problemen, Johannes?' Vroeg Zendra met een kleine grijns op haar gezicht. 'Slechte oogst dit jaar, de inkomsten van de dorpen dalen. Er is veel vraag, maar het aanbod is te klein. De dorpen kunnen niet meer aan handel doen omdat ze met het eten dat ze oogsten enkel maar hun eigen dorp kunnen voorzien. We leven in een economische crisis en hierdoor gaan de dorpen beginnen roven: het voedsel van andere dorpen stelen.' Zuchtte Johannes en maakte intussen het lijk los van de boom. 'Oh, wat erg,' zei ze op een ongeïnteresseerde toon. ,'en dan komt die ziekte die over het land trekt er nog eens bij...' 'Kalamus?' 'Inderdaad...' 'Onze dorpen raken niet besmet.' Die uitspraak deed Zendra gniffelen. 'Dus... Jullie lichaam kan zich tegen die ziekte verweren?' 'Precies.' 'Hoe?' Vroeg ze meteen héél geïnteresseerd. Johannes wou haar niets vertellen, hij haatte haar en zij haatte hem. Als hij haar de waarheid zou vertellen dan zou ze zijn dorp uitroeien. 'Komaan Johannes... Vertel het me...' Bleef ze aandringen. 'Een stof, een chemische stof. Meer zeg ik niet.' Hij wou weer verdergaan, maar Zendra hield hem tegen. 'Welke chemische stof? Vertel me, toe vertel me alles! Jij als grote leider wil je dorp toch niet in gevaar brengen... Als je het me niet meteen verteld, dan dood ik jullie! Allemaal!' 'Het zijn onze ogen! Ons lichaam bevat een stof die ons beschermt tegen Kalamus en wanneer we sterven komt die chemische stof naar buiten via onze ogen!' Riep een soldaat, nog voordat Johannes het kon vertellen. Zendra grijnsde. 'Zo... Dat verklaard alles...' Ze trok uit haar achterzak een revolver en schoot de soldaat neer. De paarden schrokken van het schot en steigerden. Johannes en de andere soldaten wouden Zendra aanvallen, maar Zendra hield hen onder schot. 'Nu ken ik jullie geheim... Nu is het afgelopen met de Xio's!' Meteen na die uitspraak liep ze weg, verder het bos in. Ze had een plan. Een kwaadaardig plan...

Heeeeyyy mensen! Leuk hoofdstuk? Vergeet niet te stemmen en zeker niet te reageren!❤️