YALANCI DADI

OPERASYON BAŞLASIN !

''Opelasyon başlasın'' Elif'in küçük çığlığıyla ona baktım şaşkın bir şekilde. Samet ve Elif planı kurmuş beni hiç dinlememişlerdi bile. 

Evet Hakan'ı seviyordum. 

Evet onunda beni sevmesini istiyordum, ama bunu Hakan'ın bir etki altında kalmadan yapmasını istiyordum.

''Defne kendine gel artık. Ölüm hükmü vermişiz gibi davranıyorsun farkında mısın ?''

''Elimde değil şaşkınım. Hem nasıl olacak ki ? Beni sevmiyor.''

''Eh be kızım, saf mısın nesin ? Sen demedin mi benim kucağımda uyudu diye, davet gününü düşün, ne söylemiştim sana? Migreni tutunca kendinde olmaz, o anlarda tamamen hisleriyle hareket ediyor. Sana karşı bir duygusu olmasa sarılır mıydı ? Hatta öper miydi ? ''

Bakışlarımı utançla Samet'ten kaçırıp Elif'e baktım. Ellerini dudaklarına koymuş kıkırdıyordu.

Ah rezillik!!

Küçücük çocuğun yanında konuştuğumuz konular ona gerçekten de çok iyi örnek oluyordu!

Öte yandan Samet'in söylediklerini hatırlıyordum. Zaten Hakan'da bu tarz bir konuşma yapmıştı bana kalbimi hiç kırmadan ama yinede içim rahat değildi. Samet tereddütümü anlamış gibi baktı bana.

"Söyle hadi içinde tutma."

"İçim hiç rahat değil Samet, elimde değil, sanki yanlış bir şey yapıyor gibiyiz. Duygularını Hakan'ın kendisi anlaması gerekmez mi ? Biz sanki olmayacak duaya amin dedirtmeye çalışıyoruz."

Samet başını yukarı kaldırıp derin bir nefes çekti içine, ardından benimle göz göze gelip şu cümleyi kurdu.

"Acaba yanlış mı yapıyorum?"

İçimi bir an bir korku kapladı.

Vazmı geçiyordu ?!

Bende bir tuhaftım yardım etmeye çalışıyor gönülsüzlük yapıyorum, vazgeçer gibi oluyor korkuyorum birde Hakan'a dengesiz diyorum.

Ben içimde kendime söylenirken Samet'in sesi beni kendime getirdi.

"Acaba Hakan'ın başını seninle ağrıtmasam mı?"

Bir anda gözlerimin yuvalarından fırlayacak gibi olduğuna emindim. Ve anlamsızca kekelemeye başladım.

"Şey...yani... b..ben"

"Defne Allah için aklın nerede senin ya ? Hakan zaten senden etkilenmeye başladı. Neyin kafası bu kızım? Bir kendine gel artık." Harika Samet'i de sonunda çıldırtmışt-.. Bir dakika.

Ne?

Hakan!

Benden etkilenmeye mi başladı?!

Ağzımı bir kaç kere açıp kapadım. Sesimi zorla bulup çok anlamsız bir soru sordum.

"Hakan mı?"

Samet bezmiş bir sesle cevap verdi.

"Yok Defne bakkalın çırağı."

"Bakkalın çırağı yok ki."

Samet bana uzaylı görmüş gibi bakıyordu.

"Dur ya... ben bakkalın nerede olduğunu bilmiyorum ki. Çırağı bileyim."

Ve o an Elif 'in sesiyle yerimde sıçradım.

"Ay Defne. Dayımdan hoşlaşıyoymuşsun. Dayımda senden hoşlaşıyoy. Evlenecekşiniz işte, şonya beyaber uyuyacakşınız ve bebiş yapacakşınız. Bende abya olucam. Neşini anlamıyoysun?"

Elif'in söylediği her kelimeyle gözlerim biraz daha büyüyordu ve daha çok şaşırıyordum.

Bu çocuk daha beş yaşındaydı.

Samet'in ellerimi tutmasıyla ona döndüm, oyuncak bebek gibiydim zaten beynim durmuş gibi hissediyordum, birinin yönlendirmesine ihtiyacım vardı. Samet gözlerimin içine baktı.

"Anlıyorum seni tereddüt ediyorsun. Hatta korkuyorsun. Ama bunu sana önerenler biziz, ve bu kötü bir şey değil ki, Hakan'ın duygularını değiştirmeye çalışmıyoruz sadece farkına varmasına yardım etmeye çalışıyoruz. İkiniz içinde iyi olmasını istiyorum. Lütfen gevşe artık. Sen zaten bir şey yapmayacaksın, küçük sevgilim ve ben ufak tefek yardımlarda bulunacağız hepsi bu."

Bu iki iş birlikçime güveniyordum.

Başımı kararlılıkla salladım.

"O halde operasyon başlasın"