Αγάπησα Έναν Αλήτη

Κεφάλαιο 30

Τον βρήκα να κάθεται σε ένα παγκάκι και να περιμένει.

- άργησες δέκα λεπτά

- δε πειράζει. Το σωστό είναι ο άντρας να περιμένει τη γυναίκα.

- καλά ότι πεις. Νομίζω κάτι ήθελες να μου δείξεις.

- μμμ για βοήθησε με λίγο να θυμηθώ...

- είχες πει θα μου δείξεις πόσο με μισείς; Έτσι νομίζω. Κρίμα δεν είναι να χάσω τα χαστούκια;

Περίμενε υπομονετικά την αντίδραση μου και έπεσα στην αγκαλιά του και τον φίλησα λες και έχω χρόνια να το κάνω.

- ήταν αρκετή η τιμωρία;

- προς το παρόν βολεύομαι. Αν και ήταν λίγο σε σχέση με αυτά που μου έκανες εσύ.

- α ναι ε; Δηλαδή θα προτιμούσες να ήμουν σα τη Ζωή ας πούμε;

- τι; Ούτε καν! Εκείνη με απατούσε.

- ναι αλλά τη απατούσες και εσύ.

- ναι αλλά εκείνη δε την αγαπούσα. Χώρια ότι την απατούσα και μαζί σου αν θυμάσαι καλα.

- άλλο αυτό... γιατί εμένα με αγαπάς;

- φυσικά!

- ναι ναι. Όπως τη Ζωή.

- άμα δε σε αγαπούσα δε θα σε κυνηγούσα τόσο καιρό να βγούμε.

Χαμογέλασα στη θύμηση όλων αυτών των φορών που με κυνηγούσε να βγούμε.

- έλα πες το.

- τίποτα απλά θυμήθηκα κάτι

- τι;

- τίποτα.

- ιι! Σκέφτεσαι άλλον!

- τη πρώτη φορά που βγήκαμε. Βλάκα. Πόσες δικαιολογίες είχε σκεφτεί για να με πείθεις τόσες μέρες να βγούμε;

- πφφ... χιλιάδες... η επόμενή μου ήταν να σου δείξω κάτι και θα σε πήγαινα πάλι στους τοίχους.

- σοβαρά, όντως;

- χαχα! Ναι.

- ωωω έλα μωρέ... είσαι πολύ κιούτ!

- τι είμαι; Τι είμαι!?

- πολύ κιούτ!

- πολύ Κιουτ;; Μη το ξανά ακούσω αυτό. Άντε! Χειρότερο δε μπορούσες να βρεις.

- χαχα μα γιατί; Την αλήθεια λέω.

- δε λες την αλήθεια. ΚΑΙ ΔΕΝ ΕΊΜΑΙ!

- είσαι όσο και αν δε θες να το παραδεχτείς.

- θα σταματήσεις να με βρίζεις έτσι;