Αγάπησα Έναν Αλήτη

Κεφάλαιο 43

Την άλλη μέρα στο σχολείο πήγα κατευθείαν στη παρέα του Αλεξ. Όλοι με κοίταξαν περίεργα. Έπιασα το Κώστα από τη μπλούζα και τον πήγα στην άκρη να του μιλήσω.

- που είναι;

- ποιος;

- ο Αλεξ. Που είναι;

- που να ξέρω εγώ που είναι ο Αλεξ;

- εσύ έκανες μαζί του παρέα εσύ θα ξέρεις που είναι.

- δεεε ξέρω που είναι.

- Κώστα! Σοβαρά πες μου που είνα!

- δε ξέρω! Έχει φύγει μέρες τωρα! Ούτε στο σπίτι του δεν είναι. Έχω πάει να τον ψάξω και η μάνα του μου είπε ότι δε κοιμάται εκεί τα βράδια. Δε το βλέπει σχεδόν καθόλου.

Τον κοίταξα με ένα χαμένο βλέμμα σηνειδητοποιόντας τι μου είπε. Αν δε κοιμάται εκεί τότε... κοίταξα απέναντι το Πάνο με τη Σμαράγδα. Δεν είπα τίποτα άλλο. Πήγα προς το μέρος τους.

- τι θέλεις;

- τίποτα από εσένα!

Μου είπε ο Πάνος και του απάντησα το ίδιο επιθετικά με το τρόπο που με ρώτησε εκείνος.

- γιατί η φίλη σου δε φέρνει τον Αλεξ σχολείο; Φοβάται μη της το κλέψουμε;

- τι;

- γιατί η Ζωή δεν αφήνει τον Αλεξ να έρθει σχολείο;

- που κολλάει η Ζωή με το τι κάνει ο Αλεξ;

- ε πως; Μαζί κοιμούνται κάθε βράδυ.

- δε κοιμούνται μαζί. Ποιος σου είπε ότι κοιμούνται μαζί;

- και τότε ο Αλεξ που κοιμάται, στο δρόμο; Γιατί στο σπίτι του έχει να κοιμηθεί μέρες.

- μια βραδιά κοιμήθηκε με τη Ζωή. Προχθές. Δεν έχει ξανά κοιμηθεί ποτέ μαζί της από τότε που χωρίσανε.

- αποκλείεται

- καλά δε πήρες χαμπάρι τι έγινε χθες το πρωί με αυτούς τους δύο;

- όχι. Μόνο τον Αλεξ αγκαλιά με τη Ζωή είδα.

- πλάκα κάνεις; Έγινε χαμός! Της φέρθηκε απαίσια! Της είπε ότι είναι πουτάνα, ότι είναι μόνο για το κρεβάτι και τίποτα άλλο, ότι εκείνη τον προκάλεσε και το έκαναν το προηγούμενο βράδυ. Δε φαντάζεσαι.

Δεν απάντησα. Απλά βρήκα μια δικαιολογία και έφυγα. Πήγαστο σπίτι και κάθισα. Έσπαγα το κεφάλι μου. Που θα μπορούσε να είναι... όλη μέρα σκεφτόμουν μέρη που θα μπορούσε να είναι. Και τότε μου ήρθε. Η «οικογένεια». Εκεί θα είναι. Στη παλιά του γειτονιά. Είχε φτάσει αργα το απόγευμα πλέον. Είπα στο Νίκο ότι θα αργήσω λίγο και πήρα ένα ταξί και πήγα ως εκεί.