Αγάπησα Έναν Αλήτη

Κεφάλαιο 42

Η Ζωή με ένα κοντό φόρεμα, πως τα λένε αυτά οι γυναίκες, κομπινεζόν; Όπου από μέσα φαινόταν πεντακάθαρα τα εσώρουχά της, καθώς δε φορούσε από μέσα ότι πιο σεμνό υπήρχε στη ντουλάπα της. Το βλέμμα μου έμεινε για λίγο πάνω στην αμφίεσή της.

- τι θέλεις;

- μα δε σου είπα; Να σου μιλήσω. Πέρνα μέσα.

Είπε και υπάκουσα. Μπήκα στο σαλόνι και κάθισα πάνω στο καναπέ που πόσες φορές με είχε προκαλέσει έτσι. Ήξερα το σπίτι της απ’ έξω, τόσες φορές που είχα έρθει. Κάθισε δίπλα μου και με κοίταξε ενώ εγώ προσπαθούσα να μη τη κοιτάω και πολύ γιατί σίγουρα δε θα κοιτούσα το πρόσωπό της.

- λοιπόν θα μου πεις;

- γιατί βιάζεσαι να φύγεις; Άμα σε απασχολώ πολύ συγγνώμη… απλά ήθελα να σου μιλήσω λίγο πιοοο… εμπιστευτικά.

Είπε και με πλησίασε ακόμα πιο πολύ και όπως σύρθηκε στο καναπέ το κομπινεζόν που φορούσε ανέβηκε πιο πάνω με αποτέλεσμα να είναι οριακά να φανεί το εσώρουχό της. Ξεροκατάπια στη προσπάθεια μου να μη τη κοιτάζω και πολύ. Έβαλε το χέρι της στο μάγουλό μου και με χάιδεψε.

- γιατί με αποφεύγεις έτσι ρε συ Αλεξ… τι σου έχω κάνει.

- πολλά. Και όχι μόνο σε εμένα.

- όπως;

- φέρθηκες απαίσια στη Δανάη.

- να ίσως γιατί δεν είχα καταλάβει τόσο καιρό τι άνθρωπο είχα δίπλα μου. Ίσως να το έκανα γι αυτό.

Είπε και πλέον είχε φτάσει σε απόσταση αναπνοής. Γύρισε το κεφάλι μου ώστε να τη κοιτάω και με φίλησε. Χωρίς να το ξανά σκεφτώ βάθηνα το φιλί μας, τη ξάπλωσα στο καναπέ και μέσα σε δευτερόλεπτα αφαίρεσα αυτό που φορούσε.

Ήταν τέσσερις η ώρα. Κοίταξα δίπλα μου τη Ζωή και πετάχτηκα όρθιος. Όχι γαμώτο! Τι πήγα και έκανα! Η Δανάη! Πως μπόρεσα να της το κάνω αυτό! Σηκώθηκα γρήγορα, ντύθηκα και έφυγα από το σπίτι της. Οδήγησα μέχρι του Ray και ξάπλωσα όσο πιο αθόρυβα μπορούσα στο στρώμα δίπλα του. Σηκώθηκε λίγο και με κοίταξε.

- τι κάνεις ρε μαλάκα; Που είσαι τόσες ώρες;

- σε παρακαλώ μούτζωσε με, κάνε μου ένα κωλοδάχτυλο, βρίσε με, πες μου ότι είμαι ο πιο ηλίθιος άνθρωπος που υπήρξε ποτέ!

- γιατί; Τι έγινε;

- το έκανα με τη Ζωή! Αυτό έγινε!

- πήγες πάλι με τη πουτάνα; Είσαι μαλάκας;