"Aşk sarmaşık demektir. " der İskender Pala ve sonra devam ettirir cümlesini "Bahçeye düşen sarmaşık tohumu nasıl bahçeyi sarıp sarmalar hatta dışarı taşarsa gönüle düşen aşk tohumu da bütün bedeni sarıp sarmalar...
Sarmaşığın özelliği sarıldığı a...
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
Keyifli okumalar...
Kapüşonlu hırkasını başına geçirdikten sonra kulaklığını kulağına takarak içinde asla olmayan ve büyük ihtimalle de olmayacak neşeli şarkılardan arınmış müzik listesine göz gezdirdi. İçinden ruh haline en uygun olanı seçerek üzerine tıkladı ve telefonunun ekran kilidini kapattı. Soğuktan uyuşmuş ellerini hırkasının cebine soktuktan sonra hızlı hızlı okula doğru yürüdü. Okula gitmek biraz olsun onu düşüncelerinden uzak tutuyor ve daha 'insan gibi' olmasını sağlıyordu. Şayet kendisini hep canavar olarak tanımlıyordu. Güzel yüzüne hayran hayran bakan kız topluluğunu görmezden gelircesine kendisini bu dünyadaki en çirkin ve en pislik insan olarak buluyordu. Durdu ve düşündü. Mecazi anlamda bir durma değildi bu, yürürken yolun ortasında durdu ve düşündü insanların garip bakışlarına aldanmadan. İçkisi,sigarası bu tür kötü alışkanlıkları yoktu diğer insanlar gibi. Yapmacık hikayelerde tabir edilen kötü insanlar gibi değildi. Onun kötülüğü daha çok kendisineydi. Garipti, kendisini anlayamıyordu. Kimsenin onu sevebilmesine ihtimal vermiyordu. Sevdiğini iddia eden kızlara da dünyanın en büyük günahını işlemiş gibi bakıyor ve sadece dış görünüşe önem veren sıradan kızlardan olduğuna kanaat getirdikten sonra yine kendi sıradan,boş ve acımasız hayatına geri dönüyordu. Hayatında değer verdiği tek kadın bile onu sevememişti. Başkası nasıl sevsindi?
Bazen "sevmek" kelimesi bile kalbini acıtıyordu. Hayatta onu gerçekten seven kaç kişi vardı? Bir ya da iki. Onlardan bile şüpheliydi. Belki de onlara bile onu sevmeye çalışmak bir ağırlık olarak geliyordu fakat zorunda olduklarından bu duygunun esaretinden kurtulamıyorlardı. Bu dünyaya bile ağırlıktı onun nefes alıp vermesi.
Gitmeyi düşünüyordu varacağı yerin neresi olduğunu bilmeksizin. Belki başka bir şehire, belki bir ülke belkiyse sonsuzluğa...
Okul müdürünün cızırtılı sesinin hoparlörden yankılanmasıyla ayağa kalkıp okula doğru yürümeye devam etti. 10 dakikadır burada boş boş oturduğunun farkında bile değildi. Hatta oturduğunun bile farkında değildi. Ruhu yeniden bedeniyle buluştuğunda ağır adımlarla okulun demir kapısından içeri girdi. İnsanlara tiksinerek baktı. Duygularını hiç kimse bu kadar güzel, yüzüne yansıtamazdı. Gerçekten onlardan ve yapmacık duygularından tiksiniyordu. Kızların birkaç ay sonra birbirlerini unutmayacakmış gibi sarılıp öpüşmeleri, erkeklerin ise "kardeşim" nidaları onun midesini bulandırıyordu. Okulda neden daha iyi hissettiğini düşünmeye başladı ayakta boş boş dikilip insanlara göz gezdirirken. Belki de okulda kendisi gibi yalnız insanların olduğunu bilmesiydi onu rahatlatan. Böylece kendi yalnızlığı aralarında kamufle oluyor ve herkesin içinde kayboluyordu.
Kendisine gözünü dikmiş bir çift kahverengi göz ile gözlerinin buluşmasıyla kızın gözleri anında başka taraflara doğru kaydı. Bu kızı bu sıralar çok sık görür olmuştu. Neydi bu kızın amacı? Bu da kendisini sevdiğini iddia eden sıradan kızlardan mıydı yoksa ona yardım etmeye çalışan birisi miydi? Olabilirdi, birkaç kez kendisine yardım etmişti. O da karşılık olarak ona kendisi gibi siyah bir defter ve sıcak kestaneleri vermişti. Kimseye borçlu kalmayı sevmiyordu bu yüzden genelde birilerinden yardım istediği de olmuyordu. Ama bu kız hayatının ortasına birden atlamıştı. Bir menfaati var mıydı? Neden ona sürekli yardım ediyor ve en zor zamanlarında yetişiyordu? Neydi bu kızın adı? D... Doğa? Hayır hayır Doğa değildi. Duru. Evet Duru olmalıydı. Adı gibi Duru bir yüzü vardı. Güzel? Güzel sayılmazdı. Yolda görse dönüp bir daha bakmazdı Utku ama masum yüz hatları vardı. Sıradandı. Onun karanlığıyla kesişmek istemeyecek kadar sıradan. Böyle sıradan bir kız neden onun karanlık ruhuyla boğulmak isterdi ki? Anlamamıştı. Gözlerini kızdan ayırmadı. Kız ara sıra onun olduğu tarafa doğru bakıyor fakat sonra hemen gözlerini kaçırıyordu. Utangaç birine benziyordu. İnsan tahlillerinde şu son yıllarda ustalaşmıştı.
