Rock Bottom (#Wattys 2018)

Prologue

Tahimik lang silang nakahiga sa damuhan habang nakatingin sa bituin. Bawat pag hangin ay natatabunan ang kanyang mukha ng sarili niyang buhok. Napabangon ang katabi niya at inayos ang buhok niya. Isang ngiti ang pinakawala nito at hinalikan ang kaniyang noo.

"Mahal na mahal kita," bulong niya sa babae. Parang may kuryenteng dumaloy sa kaniya.

"Mahal din kita," she said as she looked into his eyes. "Wag mo akong iiwan. Please..." hinaplos nito ang kanyang pisnge.

"Hindi kita iiwan." Bago pa makasalita ang babae ay nakarinig sila ng sirena ng sasakyan kaya agad silang tumayo at nagtago sa puno.

Malayo palang ay umilaw na ang flashlight mula sa gubat. Tinakpan niya ang bibig ng dalaga para hindi marinig ang kanilang hininga.

"Silvestri Selrom!" Patuloy ang pag sigaw ng mga tao kasabay nito ang mga yabag dahilan nang pag takbo nila.

Hinawakan niya ang kamay ng dalaga at inilagay yo'n sa tenga niya para hindi marinig ang mga nangyayari. Kumurba ng isang malaking ngiti ang labi ni Silvestri.

"Wag... w-wag kang lalabas. Please." Halos pabulong niya nalang na sabi. Umiling ito sa harapan niya bago siya tinalikuran. Pinigilan niya ito sa pamamagitan ng paghila sa t-shirt nito. "Silvestri, wag. Nagmamakaawa ako!"

"Sarr, just think of this as your nightmare," he said. "A beautiful nightmare." Then he left.

Before she walk towards him, he saw his palms stopping her. She can't help but to cry. He kneeled in front of those men, begging to take his life to protect her. Their love is forbidden. As she gazed at him, before blinking her eyes, she saw it.

She saw him being shot. Bathing on his own blood. His face turned at her and mouthed, "Run."

Lalapit pa sana siya pero narinig na niya ang mga kalalakihan na papalapit sa kanya. Tumakbo siya nang tumakbo para lang hindi maabutan ng mga yo'n. Napahinto siya sa isang puno at sumandal. Doon siya umiyak nang umiyak hanggang may tumamang liwanag sa kanyang mukha.

"Binalaan na kita, Sarr Antha Sartorius." Nakangising sabi nito.