ANDAÇ

"I WİLL KİLL YOU"

1 Ocak
01.15

Kaybolmuşluk hissi;
bedenimi,duygularımı,varoluşumu karanlık ve çıkışı olmayan bir yola sürüklerken sadece ayak uyduruyordum yaşama.

Güçlerim günden güne artarken,sinirimi kontrol etmekte zorlanıyordum.
İki türün birleşmesi sonucu oluşan güçlerim bana ağır geliyordu.

Yanımda tutunacak tek bir dalım yoktu,babam dediğim adam annemin öldüğünü öğrendiğinden beri yanıma gelmiyordu.
Bir tür felaket tellalı olarak düşünüyor olabilirdi beni,bilemiyorum.

Yılbaşı git gide yaklaşıyordu.
Yalnızlığım da git gide artıyordu.

Bu düşünceler de fazlaydı bana.
Karanlıkta boşluğa doğru,ağaçlarla kaplı ormanda yürümeye devam ettim.

Birden bire aldığım soluklar boğazıma düğümlenirken,sürekli acılarıma eşlik eden ağaçtan destek aldım,dokunduğumda farklı bir şeyler oldu bu kez.

Gözlerim farklı bir boyuta açıldı.
Kilitli odadaydım,bir tabut vardı üzerinde de bir örtü.
Örtüyü çektiğimde içinde yine o bulanık ama güzel olduğu her haliyle belli olan kadının olduğunu gördüm.
Bu görüntüye daha fazla bakamadan Rüzgar boynuma yeniden bir iğne batırıyordu.

Tekrar bu boyuta döndüğümde soluk
alış-verişlerim hızlanmıştı.
Yere çömelip ağlamaya başladım.
Günlerdir bu ezberlediğim görüntüleri sürekli olarak görüyordum.

Bu görüntüler her geçen gün daha gerçekçi olurken oradaki acıyı dahi hissediyordum.

Boğazıma bir yumru daha eklenirken kendimi toparlayıp ayağa kalktım artık cidden gına gelmişti.

Eve doğru koşmaya başladım.

Duru da Rüzgar da uyuyordu.
Kapıyı sertçe açıp içeri girdim.
Rüzgar uyansa bile o odaya girip kadına bakacaktım.

Bu kez engel olamayacaktı..!

Yukarı çıkıp lanet kapının önüne geldim.
Son bir bakış atıp var gücümle ittirdim.

Kapı tok bir sesle yere devrilirken,buğulu anılar,kötü anılar dolu olduğu belli olan odaya ilk adımımı attım,kim bilir neler yaşanmıştı buralarda..!

O kadar gizli ne olabilirdi ki aklım almıyordu..!

Tabut olduğunu artık ezberlediğim cisme doğru yürüdüm.

Önünde durup,öylece izledim..
Korkuyordum,orada gerçekten bir kadın olmasından korkuyordum..!

Örtüyü kavrayıp bir hışımla çekip yere fırlattım.

Gözlerimi yavaş hareketlerle yerden kaldırırken,gördüğüm şey her zerreme iğne gibi saplanıyordu..!

Bu,bu gerçek olamazdı..!
Rüzgar bu kadar kötü bir adam olamazdı..!

Yapmış veya teşebbüs etmiş bile olamazdı..!

Bunu ona ödetirdim..!

"Andaç,sakin ol açıklayabilirim..?"

Göz bebeklerim tüm gözümü kaplayacak kadar büyümüş ve sararmışken bana yaklaşmaması gerektiğinin farkında olması gerekirdi...!

Cama dokundum onu o kadar çok hissetmek istiyordum ki..
Dokunduğum anda yine farklı bir boyuttaydım.
Annemin karnına bıçak saplıyordu,bir görüntü daha atladık sürekli bağırıyordu,bir kaç acı dolu görüntü ardından günlük gördüm,sonra bir mektup 'Andaç'a',camdan atladı inanamıyorum..!
Rüzgar'ın eline doğdum..!?
Şaka gibi..?
Onca yaptığından sonra bana mı bakmış?

Bu görüntülerden sonra,
Ölüm sakinliğiyle kafamı ona çevirdim.
Saçlarım savrulurken,bir adım geriledi..

"Seni öldüreceğim..!"

Fazlaca sakin ve yavaştım..
Bir adım daha geriledi..

"Bunu yapamazsın,seni bu yaşına ben getirdim Andaç..!"

Kafa mı tutuyordu,ne yani onu gerçekten öldürebileceğimin farkında değil miydi..!?

...

31 Aralık