ANDAÇ

"HEYKEL"

"Rüzgar senden yardım istiyorum."

Bana anlamsız bir şekilde baktı.
Ben her şeyi anlattıktan sonra bana biraz garip davranmaya başlamıştı fakat kibarlığından pek ödün vermiyordu.

"Bana tüm olanları anlatmadın ki Prensesim."

Yanına yaklaştım ve işaret parmağımı alnına dokundurdum.
Güçlerimi kullanmak en azından bir işe yaradığımı hissettirebiliyordu.

"Sana...sana nasıl bunu yaparlar,neden?"

"Bilmiyorum Rüzgar bilmiyorum,aklım almıyor."

"Sana yardım edeceğim hem de büyük bir zevkle."

Gözümden bir damla yaş süzüldü fakat bana iyice yaklaşıp yanağıma süzülen yaşı öptü.

"Karşılık bekleyeceğini düşünüyorum nedensizce.."

"Bekleyeceğim prensesim,bekleyeceğim."

Ben nasıl işlere bulaşmıştım böyle..?

...

"Bak şimdi bir tanem anladın mı nasıl yapacağımızı..?"

Başımı olumlu anlamda salladım.

"Her şey tamam olduğuna göre artık hazırız güzelim."

Düşün Andaç sadece düşün.
Sana onca şeyi nasıl yaptıklarını düşün.
İhanetlerini hisset.
İliklerine kadar hisset.

Öfkeyi hiç bu kadar derinden hissetmemiştim.
Rüzgar'ı öldürürken bile bu kadar heveslenmemiştim intikam için.
İçime işlememişti alevler hiç..

Başımı yerden kaldırıp, nefret ve kin dolu,intikam arzusuyla tutuşmuş gözlerimi Rüzgar'a diktim.
Bana gülümseyerek baktı,tıpkı bir heykeltraşın heykeline hayranlıkla baktığı gibi.

Fakat onu tekrar canlandıran bendim,heykel konumuna düşmem hiç de iyiye alamet değildi.
Lakin şimdi bunu düşünmenin hiç mi hiç sırası değildi.

Hazırım.
Hazır.
Hazırız.

Şimdi onlar düşünsün.

...

01.04.2019
Pazartesi