ANDAÇ

"O ÖLDÜ"

31 Şubat 2018
23:14

...

Günler belki de aylar geçmişti,cidden benim için zamanın bir önemi kalmamıştı.

Resmen deliye dönmüştüm,annemle konuşmaya başlamış hatta ara sıra onu dansa kaldırmıştım.

Kabullenemediğim gerçekse her zaman içime oturuyordu.

"O öldü..!"

Dedim kendi kendime.
Daha sonra ayaklanıp onun atladığı pencereye çıktım ve bağırdım.

"O öldüü.."

Gözyaşlarım ardı arkası kesilmeden akmaya devam ederken yatakta başına gittim.

"Ne yapabilirim söylesene bana!"

Onu sarsıyordum.

"Seni geri döndürmek için ne yapabilirim..?"

Diye bağırdım bu sefer.
Hadi güçlerim bana bunu da gösterin ölüyü döndürme diye işe yarar bir gücüm olsa şaşardım zaten(!)

Göz yaşlarım annemin yüzüne damlayıp yatağa süzülüyorken,onun da gözünden bir yaş aktığını farkettim ve o yaşı öptüm..

Belki de bunlar gerçekten şizofren falan olduğumu kanıtlar nitelikteydi..

Ama,ama o hissediyordu her şeyi..
Babamın yanında uyuduğunu,benim onunla dans ettiğimi..

Yalnızca uzun bir uykudaydı ve ben bu uykudan onu nasıl uyandıracağımı bilmeyecek kadar acizdim..!

Gözlerimi kapadım yanına uzanıp elimi eline kenetledim.

Sadece bir çıkar yol bulmak istiyordum.

Annemin elini o kadar sıkıyordum ki benim elimin bile acıdığına yemin edebilirdim.

Sonra bir şey oldu,bu gerçekten akıl almazdı..

...

'Yatakta değildim,annem yanımda ayaktaydı ve ellerimiz kenetliydi.

Etrafa baktım inanın hiçliğin tam ortasında gibiydik..

Anneme baktım,tam ona sarılmak için elini bırakacaktım ki elimi sıktı.

"Elimi bırakırsan gidersin kızım.."

Bağlantı oradaydı demekki,gülümseyerek başını salladı.

Bir insana gülmek bu kadar mı yakışır..

Boşta kalan elimle ona doyasıya sarıldım.
Karşılık geç kalmadı tabi,omzum ıslanırken bunu yapanın annem olması o kadar güzel bir histi ki anlatamam böyle sanki hayatın boyunca içinden bir parça eksikmiş de şimdi o parçayı bulmuşsun gibi..

O parçayı bir süreliğine de olsa bulduğuma sevinmiştim,sonuçta bu an sonsuza dek süremezdi.

Ayrıldığımızda gözü yaşlı Dolunay'ıma baktım..

"İnan bana sensizlik çok zor anne.."

"Ben,ne diyeceğimi bilemiyorum bunlar benim suçum ve bu kadar acı çekmen,çekmeniz hiç hoş değil.."

Saçlarını okşadım,

"Rüzgar'ı yok ettim."

Dedim bir nebze olsun rahatlaması için.

"Bunu yapmak zorunda olduğun için üzgünüm ama aynı zamanda kendine ve bana da o kadar büyük bir iyilik yaptın ki.."

Gülümsedim

"Benimle gurur duyman güzel bir his.."

Saçımı okşadı ve bir kez daha sarılıp kokumu,içine hapsetmek istercesine, çekti..

Ben eksik kalır mıyım hiç,aynısını ona yaptım.

"Seni geri getirmenin bir yolu yok mu?"

Hoşnutsuz bir şekilde geri çekilirken cevapladı.

"Olsa bile ben söyleyemem Andaç.."

Suratım düşerken kendimi topladım..

"Peki,bir daha görüşecek miyiz?"

"Kim bilir..?"

Diyip kenetli elimi elinden hızlıca ayırdı.

...

Yataktaydım tekrar annem de yanımdaydı,omzum ıslaktı ve annemle el ele değildik..

Bunların hepsi gerçekti,annemle konuşmuş sarılmış ve kokusunu doyasıya içime çekmiştim.

Belki de bu güçlere sevinmeliydim ha..?

...

26.01.2018
Cuma