ANDAÇ

"MOR"

1 Ocak
03.19

Beni öldürmeye çalışıyordu.
Elimle arkadan saçlarını kavrayıp sinirle geriye çektim.

Elleri boynumdan ayrılırken,boynunu tek elimle var gücümle sıkıp odaklandım ve elektrik akımı tekrar Rüzgar'ın bedenini ele geçirdi.

Öldüremiyordum işte ne olursa olsun!
Lanet olsun!

Ellerimi çektiğimde baygın heldeydi.

Ölmüş olamazdı değil mi..?

Onu bu seferlik es geçerek tekrar anneme döndüm.
O an aklıma mektup ve günlük geldi.

Masaya yönelip çekmecelerini kurcalamaya başladım.

Kilitli bir çekmece vardı.
Hızlıca çekip açtım,içerisinde günlük ve mektup vardı.

Lanet herif!

Sandalyeyi kendime çekip oturdum ve mektubu elime aldım.

Aynı o halüsinasyonda olduğu gibi üzerinde
Andaç'a
Yazıyordu.

Zarfı yavaşça açıp içerisinden kağıdı çıkardım.

"Bak yavrum,Andaç'ım..
Beni bu yaptığım için suçlayacaksın belki,belki de anlayacaksın..
Bilemiyorum,kafam çok karışık.
Çektiğim işkence,neden ödediğimi bilmediğim bedeller ve en acısı da babanın Yanımda olamaması beni o kadar boğuyor ki anlatamam.
Şu an seni okşuyorum biliyor musun?
Neyse acındırma yapmayacağım..
Sen çok özelsin benim güzel kızım.
Bu dünyada türünün tek örneğisin,ilkisin...
Güçlerin ilk başta seni zorlayacaktır eminim,ben de zorlandım.
Ama ne olursa olsun pes etmemelisin,ben kötü şeyler yaşadım,yaşıyorum ve birazdan gerçekten pes edeceğim,benim gibi olma!
Kimseye tam anlamıyla güvenme yavrum,canını yakarlar..
Ne yapacaksan gözünü kırpmadan,pişmanlık duymadan yap,ben yapamadım..
Eğer Rüzgar peşindeyse gücün yeter eminim,öldür acıma..!
Yoksa o seni öldürür!
Eğer babanı bulduysan da..bırakma kuzum sakın..!
Kendine güvenin tam olsun..
Beni sev ya da sevme,bana acı ya da acıma!
Ben seni gerçekten bırakmak istemedim,seni çok seviyorum Andaç'ım.."

Usulca gözlerimi anneme çevirdim.
Nasıl da iyi yürekli bir kadındı,sabırlı ve güçlüydü..
Ona acımıyordum,özeniyordum.

Günlüğü çıkardım bu sefer,onu da okumaya başladım usulca.

Ne güzel şeyler yaşamışlardı tabi Rüzgar gelmeden önce..!

...

Böyle bir aşk bitmemeliydi.
Günlük bittikten sonra bir kez daha kızdım Rüzgar'a.
Bir hışımla ayağa kalkıp ilk defa tam olarak istediğim bir şeyi yapacaktım.

Ona olan sinirimle boynuna sarılıp odaklandım.

Ellerim morarırken,tüm vücudumun morardığını farkettim..
Bu olanı takmaksızın var gücümle sıkmaya devam ettim ve Rüzgar bir anda yok oldu..!

Gerçek anlamda yok oldu ve ben mosmor halimle yere yapıştım.
Artık Ne kalkacak gücüm vardı Ne de Rüzgar'a ne olduğunu düşünecek cesaretim...

Yalnızca mor bir ben vardı,ya da sadece mor...!

...

6 Ocak 2018