He's A Ghost (COMPLETED)

Chapter 4

Most of the time or let's say 'Every time', I'm living myself only with myself. In other word, alone.

And I admit that perpetually, I am lonely. Yes I am. I may be used to it but who the hell would feel glad of the idea of being solo? Not me, obviously.

But if this would be the meaning of always having someone to be with? Heck I'll just settle from being alone instead.

"Nakakainis talaga. Nag-aral pa naman ako-- diba nakita mo? Diba? Syempre naman kasi magkasama lang tayo kagabi eh." And for the nth time, I rolled my precious eyes. Hell with his issues. I didn't even gave a single glare to him yesterday night. What is he talking about? "Tapos kanina nakita ko may mga papel sila na nandoon na ang mga sagot? Kodigo diba yun? Bawal yun! It's unfair."

"That's life." Sagot ko nalang sa kanya at pinagpatuloy ang pagkain ng lunch. I wish I could have his soup. That's more better to eat. Now I'm craving for a different food while eating. seriously?

"Ano?" Tanong niya na para bang hindi niya nagustuhan ang sinabi ko. Giving me a chance to change what I just said.

"I said that's life."

"No. Hindi porket wala akong buhay ngayon ay sasang-ayon ako diyan. Hindi naman siguro tayo nabuhay para lang mandaya" Napatingin ako sa kanya. His impression in life is too childish, really? And now what? He's starting a convo again.

Pag aawayan ba namin ang bagay na ito? Napapansin kong mga walang kwentang usapan nalang palagi ang nangyayari kapag siya ang kaharap ko. I wish I have a choice sa makaka usap.

"We don't. But we have. Life is unfair. You should too. You can't win the game of life if you let life play dirty while you were too innocent and numb and STUPID and a saint whatever." I said to him emphasizing that Stupid part. Tinaasan ko pa siya ng isang isang kilay na parang nanghahamon.

Tiningnan niya ako na para bang hindi makapaniwala sa sinabi ko. "Your opinion in life is too negative." Sabi niya na para bang may napagtantong hindi kaaya ayang bagay.

"No. It's not negative. It's more on being open minded and accepting reality. We're not leaving in fantasy. I would probably believe in monsters and demons but Prince fucking charmings? Nah. Hell with those emo shits."

"Hey. Watch your mouth!"

"I can't. Not unless I'm facing a mirror. That's more possible" Sarkastiko kong sagot. Kumunot naman ang noo niya.

"Palagi ka bang ganyan? Napaka sarkastiko mo. Napaka cold. Napaka maldita. Napaka bitter!"

"I'm not bitter" Inirapan ko siya at sumubo pa ng pagkain.

"Yes you are--"

"Whatever. Just eat up and shut your mouth up too." Muli kong pambabara sa kanya. Paano ba kasi ako makakakain nito ng maayos kung ang daldal niya? Hindi ba siya nakakatagal ng kahit tatlong segundo ng hindi binubuka ang bibig? Hell! Kalalaking tao ang tsismoso!

"Hindi ako tsismoso ah!" Nagulat ako nang bigla siyang magsalita. Napamaang ako at tumingin sa kanya. Did he just....

"Binabasa mo ba ang iniisip ko?" Matigas na tanong ko sa kanya. Para bang hindi niya napaghandaan ang tanong ko. Bumuka ang bibig niya para magsalita pero walang lumabas na kahit ano rito. Sinamaan ko siya ng tingin. "Akala ko ba hindi mo yan gagamitin sa 'kin?"

"H-hah?"

"Shit angelo! Wag mo ngang binabasa ang iniisip ko. You're invading my privacy!" Mahinang sigaw ko sa kanya. Ayokong humakot ng atensyon kaya kung maaari ay hindi ako gagawa ng kahit anong kapansin pansin.