Baş Belası(AskıyaAlındı)

-57- Öylesin

Selam yine ben. Biliyorum umrunuzda değilim :D Yeni kitabım "Hayali Bela" ya bakın. Ediz gibi mükemmel bir karakter olmasa da bu kitap için çok heycanlandım :D

"Hayır!!" diye bağırdım çevremde ki ateşin sıcaklığının arasından anneme. "Sende benimle gel. Anne hadi tut elimi. Sensiz çıkamam."

Annem gözyaşlarının arasından gülümsedi ve yanağımı avuçladı. "Ben buradan çıksam bile yaşıyamam miniğim. Yaşatmaz artık o beni. Peşimi bırakmaz."

Tam ona bahsettiğinin kim olduğunu soracakken çevredeki patlamayla araba birkez daha sarsıldı.

"Mira çık artık!!" diye bağırdı annem. "Sen çıkarsan seni kurtarıcaklar. Onların dertleri benimle. Korkmadan çık bebeğim. Sakın seni bıraktığımı düşünme. Sen görmesende hep yanında olucağım. Ağladığında gözünü silip, güldüğünde gamzenden öpüceğim. Sakın kimseye boyun eğme. Sen benim kızımsın. Hayatım pahasına oldu ama kimseye boyun eğmedim ben. Kimsenin seni incitmesine izin verme. Sen benim kızımsın."

Arabanın kapısı açılırken annemin elini tutmaya çalıştım. Güçlü kollar beni belimden tutup arabadan çıkarırken "Anne elimi tut!!!" diye bağırıyordum.

"Seni seviyorum kızım." diye fısıldadı annem.

Adam beni kucağına aldı ve bir yere yürümeye başladı. Patlama sesleri ardından çırpınıyordum. "Annem orada kaldı. Lütfen onuda kurtarın. Nolursunuz doğum günüm bugün benim. Annesiz kalamam."

Beni taşıyan adamın gözlerinde hüzün vardı. Neden annemi kurtarmak yerine böyle bakıyordu? Güçlü bir patlama sesi daha geldiğinde çığlığım sesi delercesine yükseldi. "Anne!!" dedim hıçkırıklarım arasından. "Annem.."

Yatakta çığlık atarak doğrulduğum gibi güçlü kollar beni sardı. Aklıma beni arabadan çekip çıkaran kollar gelince ağlayarak kurtulmaya çalıştım. Kollarına çizik atıyor "Bırak annem orada!!" diye bağırıyordum. Ama beni bırakmak yerine daha sıkı sarılıyor ve saçımı öperek bir şeyler demeye çalışıyordu.

"Sevgilim benim. Sakin ol. Sadede kabus. Buradayım yanındayım."

Edizin sesiyle ona vurmayı kesip sıkıca sarılışına karşılık vermeye başladım. Saçımı okşayıp öpüyordu. Hıçkırdığım zamanlarda da "Hiişşt. Geçti." diye kulağıma fısıldıyordu.

"Ediz canım acıyor.." diye bağırdım ağlarken. Uzun zamandır annemin öldüğü geceyi düşünmüyordum çünkü hayatım yoluna girmeye başlamıştı.

Ediz başını geri çekip alnını alnıma yasladı. "Konuyu değiştirmeye çalışmıycam. Eğer anlatmazsan içinde kalır. İçini dökmedikçe üzülürsün."

Oturur vaziyette sırtını yaslayıp benide kucağına çekti. Kolları belime dolanırken başımı göğsüne yasladım.

"Sanki yine o anı yaşıyormuş gibi oldum. Her şeyi hissettim. Annemin son kez elini yanağıma koyuşunu, yanaklarımda yaşları, çevredeki alevleri hissettim." Sesim kısık kısık çıkmıştı. Anladığını umarak ona baktım. Hüzünlü gözlerle gözlerimin tam içine baktı. Gülümsediğinde elimde olmadan gülümsedim. Buruk bir gülümsemeydu ama.

"Sarışın herkesin dediği gibi; üzülme o sana yukarıdan bakıyor. falan demiycem. Ama elinden gelen bir şey değildi. Kim ölmek ister ki? Hele de çevresinde senin gibi biri varsa." Saçımı öptü. Gözlerimi kapatıp daha sıkı sarıldım.

"Bana peşinde biri olduğundan bahsetmişti. O arabadan çıksa bile kendisini yaşatmıycağından. Kim olduğunu soramadan beni dışarı çıkardılar."