Baş Belası(AskıyaAlındı)

-53- Aşığım ulan sana!!

Bölümün adında kalp krızi geçirdiğinizi biliyorum :DFGH 

Bu bölüm tüm baş belası sevenlere gelsin. Bu bölüm yazarken bol bol kıskançlıktan öldüm sonra bölüm devamını getirmezsem sizlerin beni öldürüceğini bildiğim için hortlayıp yazdım :D İyiki varsınız, özgüvenimi yerine getiriyorsunuz :))

Uykunun kollarından beni tutup hayvanca gerçek dünyanın duvarlarına fırlatan bir şey vardı!! Edizin o sözleri!!

"Sonra öğrenmiş ki bu hissettiği şey aşkmış."

Gözlerimi aralayıp hızla yatakta doğrulup Edize baktım ve şaşkınlığım verdiği sesle kabaca "Ha?" dediğimde Ediz gözlerini koca koca açarak yatakta doğruldu.

"Uyumuştun sen!!" diye bağırdığında nihaha qandırdım diyesim geldi.

"Geç onu bunu sen bana aşk falan mı dedin ne dedin?" dediğimde birkaç saniye nefes aldıktan sonra "Yok yaa." dedi ya, yı uzatarak. Uygun açıklama arar gibiydi. Sonunda nefesi bittiğinde ya çekmeyi bıraktı. "Yanlış duymuşsun." dediğinde gözlerimi kıstım. "Yoo gayette duydum. Aşk dedin. Bana aşıksın işte." diyip elimi ona doğrultup onu gösterdiğimde kaşlarını çattı. "Kızım benden iyi mi biliceksin? Demedim öyle bir şey!!" diye çıkıştı.

Ellerimi belime koydum ve işaret parmağımı salladım. "Kandıramassın." 

Yatağa yatıp kıçını bana döndü. "Kes sesini ve zıbar." diye tıslayıp altımda kalmış yorganı hızla çekince az daha yere yapışıyordum.

"Öküz!' diye cırladığımda kılını kıpırdatmadan götü bana dönük yatmaya devam etti. Yorganıda üstüne almıştı zaten bencil zenci!

Gözlerimi kısarak yatakta bağdaş kurdum ve yorganın altında kalan poposunu yorganın üstünden bir müddet izledim. Yanlış anlamayın sapık falan değilim. Tamam poposunu izlemekte cazip ama şu anda nasıl itiraf ettirebiliceğimin derdindeyim. 

 "Ediz?" dediğimde sesini çıkarmadı. Uyumuş numarası yapıyordu. Yada ben öyle sanıyordum. Pek mantıklı düşünemiyordum çünkü hala en son dediğinin etkisindeydim.

"Senin masalın yalan olabilir belki yada senin dediğin gibi yanlış duymuş olabilirim." dediğimde biraz kıpırdandı. Gözlerini açmıştı galiba.

"Ama benim masalım gerçek ve masaldaki baş belası olmaktan vazgeçmiyceğim çocuk sensin." dediğimde yatakta bana döndü ve hiç bir şey söylemeden bakmaya başladı.

Yutkunduktan sonra "Elimde değil." diye fısıldamıştım. Batuhanla yada eski okulumdan başka erkeklerlede çok anımız olmuştu ve çok uzun zamandır tanışıyorduk Ama Ediz gibi değillerdi. Edizle öyle yıllardır tanışmıyorduk ama biz bilmesekte bir geçmişimiz vardı. Ailelerimiz tanıdıktı ve birbirimizden haberdardık. Sadece tanımıyorduk birbirimizi. Ama tanıdıkça bağlandım. Öyle bağlandımki onun olmadığını düşünemiyorum bile. Sahi o yokken nasıl bir hayatım vardı? Neyi düşünerek uyur, uyanırdım? Kimin kollarında güven bulurdum? Annesiyle sarılan çocuklar dışında kimi böyle kıskanırdım? Kimi böyle önemser, severdim? Edize bağlanmam elimde değildi. 

Gülümsemesiyle belirleşen gamzeleri ilgimi çekerken beni göğsüne çekti ve tek elini belime sarıp diğer eliyle saçlarımı okşamaya başladı. Bende her zamanki gibi kollarımı belime sardım ve uyumak için rahat bir pozisyon aldım. Gerçi onun kolları her şeyden rahattı ve göğsü bana bütün kuş tüyü yastıkları unutturuyordu.

"Benim masalımın aptal sarışınıda sensin." dediğinde gülümseyerek belini biraz sıktım. "IQ seviyeni ölçtürte bakalım sonra bana aptal demeye zekan yetiyor mu?" dediğimde gözlerini devirdiğine eminim.