MERT ÇAKIL'LA YAŞANILAN OLAY
Mert'in kaç gündür bana soğuk davranması canımı iyiden iyiye sıkarken şuanda odamda yatağımın ortasına oturmuş whatsapptan bana küçük bir detay için kızmasını dinliyordum.Yazdıkça yazıyordu.Ama hüzünlü şarkı dinlemem bu kadar büyütülecek bir konu değildi.Mert de uzattıkça uzatıyordu.Donuk ifadeyle ekrana bakarken en sonunda dayanamayıp rehberden 'İKİZİMM' i bulup kulağıma götürdüm.Bir süre çaldıktan sonra soğuk sesiyle:
-Buyur?
-Buyur mu? İkiz ne oluyor? Neden bu kadar sinirlendin?
-Kendine acıman mı yok senin?
-Abartıyorsun. Bu tür müzik dinlediğimi zaten biliyorsun.Neden bir anda buna takıldın anlamıyorum.Kaç gündür aynı tavırdasın.Bir şey mi oldu? dedim.
Mert sessiz kalmayı tercih etti.Derin bir iç çekince bir şeylerin yolunda olmadığını anlamıştım.Bunun zaten farkındaydım ama ne olduğunu merak ediyor biraz da endişeleniyordum açıkçası.Kavga etmek istemiyordum çünkü uzattıkça uzatılacaktı bu konu biliyordum.Sakin bir sesle sessizliği ben bozdum.
-İkizim.
-Efendim dedi oda daha sakin bir sesle.
-Bir şey mi oldu? Anlatabileceğini biliyorsun.
-Biliyorum ikiz ama...
-Ama ne?
-Hazır mıyım bilmiyorum.
-Neye hazır mısın?
-İkizim.
Sessiz kaldım çünkü içime dehşet bir şekilde sıkıntı çökmüştü.Konuşmasını bekledim.Uzun bir süre sessiz kaldı ama sonradan boğazını temizleyip:
-Neyse.Ben sadece üzülmeni istemiyorum.O tarz şarkılar dinleyip aklından neler geçirdiğini az çok tahmin edebiliyorum.Bu düşüncelerde seni ağlatıyor.Ağlamanı istemiyorum sadece dedi.
Bu kurduğu cümleye gülümsemiştim ama içimdeki sıkıntı gitmemişti.Belli etmek istemedim.
-Biliyorum.Dikkat etmeye çalışırım.Hem ağlarsam sen beni güldürürsün değil mi? dedim neşeli çıkartmaya çalıştığım sesimle.Mert'in de güldüğünü telefonun ucundaki kıkırtıdan anlamıştım.Uzun bir süre sessiz kaldık yine.Bu aralar onunla telefonda konuşurken sessizliğe daha çok zaman veriyorduk.Oysa ki Mert'le haftada 2-3 gün telefonla konuşmamız dışında her gece birbirimize iyi geceler demeden uyumazdık.Mert benim için çok farklıydı.Bir abim olmadığı için elinden geldiğince bu yokluğumu doldurmaya çalışıyordu biliyordum bunu.Ve beni bir kız kardeşi gibi koruyup kollaması paha biçilmezdi.Anneannemlere gittiğim bir yaz tatili sırasında tanışmıştık.Ve o günden sonra bağlantımız kopmamıştı.Anneannemde Mert'in ailesini tanıdığı için onu çok seviyordu.Mert'in ailesiyle de tanışmıştım ve çok iyi insanlar olmaları bizi birbirimize daha çok bağlamıştı.Mert İstanbul'a geliyordu bazen.Annem ve babam ama en çok ikizler Mert'i çok seviyordu.Oğulları olarak görüyorlardı onu.Ailemle bu kadar iyi anlaşmaları bile beni mutlu ederken bazen iyi ki hayatımda Mert gibi bir arkadaşa,kardeşe sahibim diye içimden geçiriyordum.
-Seni seviyorum ikizim benim.Özür dilerim her şey için.Sen benim her zaman o küçük,duygusal,masum kız kardeşim olarak kalacaksın.Bunu ve seni sevdiğimi unutma olur mu?Ve benden nefret etme dedi garip bir ses tonuyla.
-İkiz?
-Kendine iyi bak ikizim.Çok dikkat et.Ve beni unutma ne olur.Affet beni dedi ve ben bir şey diyemeden telefonu yüzüme kapattı.Ben şok olmuş bir şekilde bir kaç dakika hareketsiz kalırken ağladığımın farkında değildim.Kendime gelerek rehberden tekrar 'İKİZİM' i bulup aramaya başladım ama tek duyduğum ses: "ARADIĞINIZ NUMARA KULLANILMAMAKTADIR" oldu.Yutkundum.İç çekişlerim hıçkırağa dönüşürken ellerim titremeye başladı.Onu tekrar ararken odanın içinde:
