Multi -EGE AKSEL-
Yüzüme ifadesiz bakarken ben olayın verdiği şokla sadece boş boş karşımdaki çocuğun yüzüne bakıyordum.Çok uzun zaman olmuştu onunla konuşmayalı.Çok fazla zaman...
Hayatımdan elle tutulur bir sebebi olmadan gitmesi,beni uzun bir süre onun özlemiyle bırakalı,geceleri iç çeke çeke ağlayışlarımın üzerinden çok fazla zaman geçmişti.
Haber alamamıştım.Her yerden engelleyip kendini bir anda hayatımdan çıkardı.Benim iznim olmadan hayatımdan bir çırpıda gitti.O gittikten sonra kendimi toparlamam çok
uzun zaman almıştı.Çünkü o benim arkadaşımdı.O benim abimdi,kardeşimdi,dostumdu.Yeri geldiği zaman abim yeri geldiği zaman arkadaşımdı.Canımdı o benim.İkizimdi.Birbirimize
çok benzer huylarımız,yönlerimiz olduğu için ikizim derdik birbirimize.Ve bu hayatta SENİ SEVİYORUM kelimesini rahatça söylediğim tek arkadaşımdı.Çünkü aramızda
hiç bir zaman duygusal bir yakınlaşma olmadı.Bunu ikimizde bildiğimiz için birbirimize SENİ SEVİYORUM demekten hiç çekinmedik.Biz abi kardeş gibiydik.Gibiydik diyorum
çünkü artık ne olduğumuzu bilmiyorum.
Bundan bir yıl önce bir anda hayatımdan çekip gittiği için hiç görüşmemiştik.Çok ulaşmaya çalışmıştım ama çabalarım boşa çıkmıştı.Özlemeye devam ettim günden güne.
Ama sonradan bedenim de düşüncelerimde artık yok olduğuna alıştı.Zamanla kendime geldim.Şimdi o çocuk karşımda durmuş bana elini uzatıyordu.
Ben yerden destek alarak ayağa kalkıp üzerimi düzeltirken herkes gibi Mert'te bana bakıyordu.Yüzüne bakmadan yanından geçip Barınların yanına gittim.Onlarda bana
soru sorarcasına bakerken arkadan biri kolumu hafifçe tutunca gözlerimi ona çevirdim.
-Konuşalım biraz.Lütfen dedi Mert.
Kolumu onun ellerinin arasından çekip yüzüne bakmadan
-Konuşucak birşey yok diye düşünüyorum.
-Konuşulacak bir çok şeyin olduğunu düşündüğünü ikimizde çok iyi biliyoruz ikizim deyince gözlerimi ona çevirdim.
Yüzünde çok farkı bir ifade vardı.Pişmanlık?. Özlem?. Umut?. Gözüm yüzünde uzun süre dolaşırken ne kadar değiştiğini fark ettim.Daha bir olgunlaşmıştı yüzü.Saç tipini
değiştirmişti.Hafif kirli sakalı ona farklı bir hava katmıştı sanki.Ve uzun zaman sonra ilk defa ağzından ikizim kelimesini duyuyordum.Çok fazla sessiz kaldığımı
düşününce kendimi toparlayıp:
-Yanlış düşünüyorsun o zaman.Neyse işim var deyip Barınlara bakıp yürümeye başladım.Onlarda arkamdan geliyordu.Şuan soru sormadıkları için o kadar mutluydum ki.
Çünkü hiç birine cevap verecek sabır yoktu şuan bende.Sessizce kolidorda yürürken herkesin bakışları yine üzerimizdeydi.Cebimdeki telefon titreyince arka cebimden
telefonu alıp Tuğçe'nin aradığını gördüm.Onunla daha görüşmemiştik.
-Efendim canım?
-Nerdesin?
-Imm.Müdürün odasının katındaki kolidorda yürüyoruz diye saçma bir cümle kurunca telefonun ucundan güldü.
-Tamam.Şimdi önünüze bir merdiven çıkacak.İki kat aşağı inip kolidorun sonundan sağa dönün.Kantinde sizi bekliyoruz dedi.
-Amin Tuğçem.O nasıl bir tarif vermek.
Tuğçe kahkaha atınca bende istem dışı gülümsedim.
