BENİ KALBİNE HAPSET: GECE

13. BÖLÜM: UÇURUM

Birbirini yılan gibi takip eden huzursuz sessizliğin ardından bir şey demem gerektiğinin farkındaydım. Az önce duvarlada yankılanan çatal bıçak sesleri kesilmiş herkes dudaklarımdan çıkacak kelimeyi bekliyordu. Ben ya bu gece kıyameti koparacak, ya da bencilliğimin önünde saygıyla eğilip çenemi kapayacaktım. Babama, Berat'ın yaptıklarını anlatırsam hiç iyi şeyler olmazdı. Babamın, neler yapabileceğini düşünürken bile nefesim kesiliyordu. Babamın yapabilecekleri, namütenahi bir okyanus gibiydi. Ya o koyu maviliğe gözümü karartıp atlayacak, ya da ayaklarımı kumsala uzatıp tehlikeden olabildiğince kaçacaktım. İkinci seçenek son derece çekici gelse de bu düğün mevzusuna nasıl bir bahane üreteceğimi bilmiyordum. Araf'ın söylediklerini düşündüm bir an.

'...gidene kadar bir süre kadar oyala...'

Ne diyecektim de oyalayacaktım ki? Aklımda bin bir türlü bahane dönüp, dolaşıyor ama ben sanki her biri ölümcül; bulaşıcı bir hastalığa yakalanmış gibi göz ucuyla bakıp, kaçıyordum. Annem bu amansız sessizliğe dayanamamış olacak ki sıkkın ve bir o kadar da sinirli bir soluk verdi. Babam ise dikkatle tepkilerimi ölçüyordu. İlk geldikleri akşam Berat'a olan tavrımdan bir şeyler sezdiklerinin farkındaydım. Berat, bu gün de gelmemişti onların yanına ve yarın da gelemeyecekti. Yüzünde ki yaralar ve burnunun kırılması onu bir süre eve kapatacaktı büyük ihtimâl. Şahsen şöyle düşünüyordum ki; Araf, onu pataklarken bir iki tekme de ben sallasaydım. Eline koluna sağlıkdı, gece adamın.

Şu an bunları düşünmek yerine annem ve babama ne cevap vereceğimi düşünmem lazımdı. Derin bir nefes çekip, aklıma ilk gelen ve benim gözümde son derece mantıklı duran yalanımı söyledim.

"Anne, bu nişan işini fazla uzattığımızın ben de farkındayım ama mezun olduktan sonra düzenli bir iş edinene kadar evlenmek gibi bir niyetim yok." kesin bir dille söyledim sözlerle annem bir anda afallasa da babam rahatlamış gözüküyordu. Eğer annemler ilk geldiğin de; Berat, saçma sapan oyunculuğunu kullanmasaydı, rahatlıkla anlaşamadık, ayrıldık diyebilirdim zira babam ayrılmış olmama son derece sevinecekmiş gibi duruyordu. Annem için aynı şey geçerli miydi? Bilmiyorum. Ama eminim ki annem de benim iyiliğimi istediği için arkamda dururdu. Lâkin babama Berat'ın beni aldattığını -en yakın arkadaşımla aldattığını- açıklamam, açıklasam bile babamı durdurmam mümkün değildi. O yüzden çenemi kapatmam, onlar gittikten sonra da en uygun dile ayrıldığımızı izah etmem gerekiyordu.

"Ama kızım..."

"Kız doğru söylüyor, hanım. Biz bu yaşa kadar okusun da kendini kurtarsın diye büyüttük. Bir serseri ile evlensin diye değil!" dedi babam son Cümlesinde ağzının içinden homurdanarak. Açık açık Berat'la değil iş bulduktan sonra hiç bir zaman evlenmemi istemiyordu. Merak etme babacığım seni hep dinleyen(!) evladın istediğini verecek. Annem ona ters bir bakış atsada, fazla uzatmadan bana dönüp gülümsedi.

"Peki, kara gözlüm. Sen nasıl istiyorsan." dedi. Ona gülümseyip, tabağımda ki köfteye geri döndüm. Mutfak da tekrar çatal bıçak sesleri boy gösterirken, bu olayı da atlattığım için mutluydum.

Yemekten sonra üç kadında mutfağa toplayıp, çay koyduk. Bir ara öylece girişe bıraktığım çantayı alıp odaya geçmiştim. Not tutmak için kullandığım defteri, tıpkı zihnim gibi Araf'ın gece gözleri işgal edince onu bir daha kullanmamak üzere dolaba sakladım. Nedendir bilinmez onu kimse görmesin, kimse bilmesin istiyordum. Anlık yaptığım bir şey bana özel kalsın istiyordum.

Annemler yarın gideceği için garip bir hüzün vardı içimde. Gitmelerini istemiyordum. En azından bir hafta daha kalsalardı çok daha iyi olurdu ama babamın işten zar zor izin aldığının farkındaydım. Çayı içtikten sonra geç saate kadar sohbet ettik. Babam aramızdan erken ayrılmıştı. Artık yaşlılığının da etkisiyle kafası kaldırmıyor olmalıydı. Gerçi henüz 55 yaşındaydı ama erken Yaşlanmıştı sanki. Çökmüştü. Saçlarına aklar düşmüş, göz bebeklerine hayatın yorgunluğu ekilmişti. Arkasından öylece dalmışken annemin sesiyle irkildim.