CANFEZA: "Kraliçeyi Kurtarmak" (THB-2)

11.BÖLÜM: "Can Kırıkları"

Bu bölüm,

@ezgitturan

@ezra5656

@milkanin_tadii

@bilgnnn

Adlı okurlarıma ithaf edilmiştir. Yorumlar arasından seçiyorum ve verdiğiniz değer için size çok çok teşekkür ediyorum. Her seferinde farklı seçmeye çalışıyorum ama her bölüm özen gösteren belirli isimler var. Gelecek bölüm yazacağım onları tekrardan. Zaman ayırıp okuyan herkesi kocaman öpüyor, keyifli okumalar diliyorum. 😘

3.GÖZ

Ece, elindeki kutunun üzerindeki oyulmuş desenlere dokundu. Siyah kutunun yer yer boyası dökülmüşse de, işçiliği harikaydı.

-Bunu Rüzgar'a versen harika boyar. Şeklini bozmadan yani..." Alaz, sigarasından bir yudum çekip soluna üfledi ve sağındaki Ece'ye baktı tek kaşını kaldırarak.

-O kim?" Kıskançlık damarlarında kol gezerken, genç kız bunu fark edemeyecek kadar dalmıştı kutuya.

-Aden'in üçüzü." Bunu bilmemesine şaşırmıyordu çünkü Alaz tanıdığı en garip insanlardan biriydi.

Televizyon izlemiyordu. Asla.

Sosyal medya hesapları yoktu. İnternete bir kez bile girmişliği olmamıştı ve en nefret ettiği şey magazindi. Devranları da Yavuz Erdenay'ın isimlerini çok kez telaffuz etmesinden biliyordu. Üvey babasının en sık methettiği insanlardan biriydiler. Yoksa asla araştırmamıştı onları, televizyonda görmemişti.

Dolayısıyla Rüzgar'ın da magazini pek sevmediği düşünülürse, Alaz'ın Aden'in instagramında Rüzgar'ın zorla çekilmiş fotoğraflarını görmemiş olması garip değildi. Zaten Rüzgar da sosyal medya kullanmıyordu.

-Anladım." Alaz'ın yüzüne çevirdi yeşillerini.

Tuna bu hafta boyunca sadece 4 kere aramıştı. Açıkçası hayal kırıklığına uğradığını belli etmese de Ece, kırılmıştı. Bunu Tuna'nın son telefonunu açmayarak kendince tepkisini de koyarak göstermişti. "Ne düşünüyorsun?"

Alaz'ın mavilerini üzerinde hissederken yerinde rahatsızca kıpırdandı. Bu sırada genç adam sigarasını bitirmiş, ayakkabısıyla izmariti ezmişti.

-Hiç." Kaçırdığı yeşillerini fazla uzak tutamadı Alaz'dan. Ama yine de o mavilere yakalandığında, içindeki sıkıntıyı da söylememekte kararlıydı. Tuna'dan başka, annesiydi canını asıl sıkan.

Birlikte Alazla emirgân korusuna gelmişti evden kaçabilmek için. Birkaç aile çocuklarıyla yanlarından geçip giderken, Tuna'ya olan özleminin onda yarattığı sıkıntıya rağmen buranın güzelliği ona da iyi gelmişti.

-Annen Adenle görüşmene kızıyor mu?" Alaz'ın aniden sorduğu soruyla yüzündeki huzurlu ifade kayboldu. Kız daha cevaplamadan anlamıştı genç adam. Kalbini öylesine yüzünde taşıyordu ki Ece, onun hissettiği duyguları anlamamak için kör olmak gerekti.

Tuna gibi...

-Evet." Yeşilleri Alaz'ın yüzüne tırmandı. "Ama umrumda değil. O benim en yakınım." Bakışlarındaki kararlı ifade, bir kız çocuğunun en sevdiği barbie bebeğine olan sadakati gibiydi. Dudağının tek kenarını kıvıran adama baktı.

Alaz.

Mavi gözlerinden, burnundaki piercinge ve boynundan başlayarak vücudunu kaplayan dövmelerine kadar çekici bir adamdı. Ondaki sırları henüz keşfedememişti Ece. Zaten kendisine şu kadar ayda güvenmesini beklemiyordu elbet.