Niema Dusza

Rozdział 19

Harry obudził się z szybko bijącym sercem i kropelkami potu spływającymi po twarzy. Chwilę zajęło mu uspokojenie drżącego oddechu i zorientowanie, gdzie tak naprawdę się znajduje. Odwrócił głowę w bok i dostrzegł pochylonego nad łóżkiem ojca, śpiącego z głową ułożoną na materacu.

Chłopak uśmiechnął się i sięgnął ręką do ramienia dorosłego czarodzieja.

–Nie powinieneś tak leżeć. Nie zniosę kolejnego dnia pełnego marudzenia, że bolą cię plecy – zakpił, potrząsając lekko Mistrzem Eliksirów. Mężczyzna podniósł się i oparł o krzesło, obrzucając syna piorunującym spojrzeniem.

– Nie przypominam sobie, żebym kiedykolwiek marudził ci na stan swojego zdrowia, głupi dzieciaku. – Delikatny, wręcz żartobliwy ton zupełnie przeczył ostrym słowom, wypowiedzianym przez Snape'a.

– Która godzina?

Harry rozejrzał się i jęknął, kiedy jest wzrok, zawisł na tarczy, stojącego na komodzie zegara. Dochodziła dziewiąta, a to oznaczało, że w każdej chwili mogą się spodziewać zmasowanego ataku Molly Weasley wzywającej na śniadanie.

Jak na zawołanie ktoś zastukał do drzwi sypialni i już po chwili z drugiej strony dało się słyszeć stłumiony głos kobiety.

–Harrison? Severusie? Wstaliście już? Śniadanie gotowe. Powinniście coś zjeść, wczoraj nie było was na kolacji...

Harry wymienił z ojcem zrezygnowane spojrzenia i po chwili ociągania Severus podniósł się z krzesła i podszedł do drzwi, uchylając je lekko.

– Czy naprawdę musisz się wydzierać o tak nieludzkiej godzinie, kobieto! – warknął. Pani Weasley nie wyglądała, jakby zrobiło to na niej jakieś specjalne wrażenie i Harry poczuł do niej dziwny podziw i respekt. Teraz już wiedział, dlaczego jedynym co mogło powstrzymać bliźniaków, była groźba o wysłaniu listu do ich matki.

Widząc pogłębiający się grymas na twarzy ojca, postanowił interweniować.

– Zaraz zejdziemy, proszę pani – powiedział, podchodząc do drzwi. – Jest możliwość zaparzenia dwóch mocnych, czarnych kaw?

Kobieta obrzuciła go nieco zmartwionym spojrzeniem. Zmarszczone brwi i pełen niezdecydowania wyraz twarzy jasno pokazywały Harry'emu co myśli o osobie w jego wieku, zażywającej kofeinę. Uśmiechnął się w najbardziej przekonujący sposób, na jaki było go stać zaraz po przebudzeniu.

– Nie pijam takich rzeczy często – zapewnił. – Dzisiaj wyjątkowo, inaczej zasnę na stojąco.

Najwyraźniej udało mu się jakoś przekonać czarownicę, bo jej usta uniosły się w serdecznym uśmiechu, a oczy zabłysły tak wielką opiekuńczością, że Harry prawie się zachłysnął.

Rzadko miał okazję poznać osoby równie serdeczne i empatyczne jak matka Weasleyów. Kobieta wydawała się mieć niewyczerpane pokłady rodzicielskiej miłości i była gotowa przelać je na każde dziecko w swoim pobliżu. Do tego pozytywna aura, która od niej biła, sprawiała, że prawie każdemu na jej widok pojawiał się uśmiech na twarzy. Opiekuńczość, jaką okazywała swoim dzieciom, a także przyjaciołom i członkom zakonu, była wręcz porażająca.

– Tylko żebym cię więcej nie przyłapała na piciu kawy – zagroziła, unosząc palec. Przez cały czas ciepło nie znikało z jej oczu i Harry uśmiechnął się jeszcze szerzej, kiwając głową.

Kiedy pani Weasley zniknęła w korytarzu, zamknął drzwi i ruszył w stronę swojego kufra. Wyciągnął z niego przybory toaletowe, których nie zdążył rozpakować poprzedniego wieczora i sięgnął po ubrania. W obecności innych ludzi nigdy nie pozwalał sobie na noszenie zbyt mugolskich ubrań. Ojciec zawsze przestrzegał go przed tym, bojąc się podejrzeń ze strony czarodziejów.