HASTA ADAM [BİTTİ]

26 ❦ Acıya Atılan Toprak

Keyifli Okumalar Dilerim✨

Ben hep korkardım ölümden. Habersiz gelirdi ve sen henüz veda edemeden bırakırdın herkesi, her şeyi...

Alaz'ın da böyle bir korkusu var mıydı? O ölüme aşık bir adamdı. Korkmazdı o.

Alaz Elezer... Hayatıma bir anda girip bir anda çıkan dengesiz adam. Ölümünün beni bu kadar üzeceğini asla tahmin etmezdim, hayatımdan çıkmasını isterken bu şekilde olmasını elbette ki düşünmemiştim. Ve şimdi hayatımdan çıkmasını istediğim adam dileğimi yerine getirmişti ama bunu istemiyordum. Ölmesini istemiyordum hemde canını benim için ortaya atmışken...

Tahtaları acıyla çakılan çiviler birleştirmiş ve koyu bir mabedin misafiri olan tabut Alaz'ın iri bedenini hiç zorlanmadan yutmuştu. Alaz kurtuluşunu kutluyor gibi beyaz bir örtüyle sarılmışken bizler acımızı örtmek ister gibi siyaha boğulmuştuk.

Her ölümü tadan canlı gibi Alaz da derin bir çukurun içine konulurken dudaklarımı birbirine yapıştırmak ister gibi bastırdım çünkü bu acı bağırdığım vakit dudaklarımdan çıkana kadar geçtiği her yeri parçalara ayıracaktı.

"Oğlum..." Reva Hanım'ın isyan içermeyen nidası duyulurken omuzlarıma binen hüznün ağırlığını bu kez dahada hissetmiştim.

"Abla," Erdenay elimi nazikçe tutarken bunu yapmasının beni güçsüz düşürdüğünü hissettim, dokunsalar ağlayacaktım ve Erdenay bunu yapmıştı.

"Çok üzgünüm." diye devam ettiği sırada çukurdan doğrulan ve çıkan adamlara bakıyordum. Sanki bir kabusun ortasında bana aslında ölümün kimin başına gelirse gelsin insanoğlunu üzdüğünü anlatıyorlardı.

Alaz'a öfkeliydim fakat şimdi ölümüyle beni içinden çıkılmaz bir hüzne atmıştı.

Yaptıklarını unutmamış ve ona öfke beslemiş hayatımdan çıkmadığı için ağlamıştım şimdi ise çıktığı için ağlıyordum...

"Ölmemiştir belki," dediğimde Reva Hanım yaşlı gözleriyle bana döndü, bakışlarında merhamet vardı.

"Ölmez o bana oyun oynuyor!" dediğimde Erdenay elimi sıktı fakat bu beni yatıştırmaktan ziyade acımı öfkeye dökmeme sebebiyet vermişti.