HASTA ADAM [BİTTİ]

HASTA ADAM (Ana Bölüm)

Merhaba, kitabıma başladığınız için teşekkürler lütfen sonunu beklemeden kesin yargılarda ve ağır yorumlarda bulunmayın.

Keyifli Okumalar Dilerim 💟

Yaşam ve ölüm. Birbirine bu kadar zıt kelimelerin kardeş olması daima tuhafıma gitmişti. Hiçbir zaman aralarındaki o ince çizgiyi görememiştim ya da ortasını. Ya yaşardın ya ölürdün. Hayatımda ölenlerin arkasında bıraktığı izleri görmüştüm ve birde yaşayanların ölenler üzerinde ki izlerini.

Başımı ellerimin arasına alıp bir süre önümdeki kağıda baktım. Doktor olmanın dezavantajları, şuan önümdeki kağıdın üzerinde duran ölü kelimelerdi. Başarısız bir ameliyat ve ayyuka yükselen bir ruh, geriye bıraktığı ağır bir beden vardı mürekkepte sonrasında ise hakkımda açılan soruşturmanın maddeleri... Gözlerim dolarken derin nefesler aldım. Sanki kağıttaki satırlar canlanıp beni boğacakmış gibi hissediyordum. Bu adamın ölmesinin sebebi bendim eğer ameliyatı başarılı bir şekilde bitirebilseydim bugün bu kağıt önümde öylece duruyor olmayacaktı fakat ben nereden bilebilirdim işlerin buraya geleceğini?

Gürleyen havayla yağmur damlalarının melodik seslerle cama çarptığını duydum. Aydınlık odamı saran kurşuni renkler içimin daha da kasvetlenmesine neden olmuştu. Sandalyemi biraz geriye iterek ayağa kalktım, yavaş adımlarla cama yürüyerek dışarı baktım. Bardaktan boşalırcasına yağan yağmuru, bir yerlerin altına sığınmak için koşan insanları izleyerek iç çektim.

Sağ elimi kaldırıp cama koydum ve camın soğunun avucumun içine geçişini hissettim. Soğuğu seviyordum. Beni kendime getiriyordu, yaşadığımı hissettiriyordu ve ameliyathane de net olarak hissettiğim tek şey soğuktu. Derin bir nefes alıp tam masama dönmek için hareketlenmiştim ki patlama sesiyle kalakaldım, tam olarak neyin patlamasıydı kestirememiştim ama bana silah gibi gelmişti. Zincirlediğim korkum esaretimden kurtularak ciğerlerime sert bir basınç uygulamaya başladığında sessiz adımlarla odamın kapısına yürüdüm. Kalp atışlarım ritimsizleşmiş nefes alışverişlerim hızlanmıştı. Kapının kulpunu usulca aşağı indirip, kapıyı araladım. Yüzümün yarısı görünecek şekilde boş koridora göz attım, o kadar yakından gelen bir sesti ki bir kaç oda ötedeki profesörümün kendini öldürdüğünü düşünmeme neden olmuştu bu ses.

Hiçbir canlılık belirtisi yoktu, bu kattan gelse ortalıkta birileri olmaz mıydı? Patlama sesinin dışarıdan gelebilme ihtimalini göz önünde bulundurarak kapıyı kapatıp derin bir nefes aldım. Askılığa yürüyüp montumu aldım. Daha sonra masamın üzerindeki telefonum çantama atıp, arabamın anahtarını alarak temkinli adımlarla odadan çıktım. Bugün pazardı acil bir durum olduğunda hastane bizi arardı onun dışında çoğu doktor pazar günü hastanede olmazdı, iş arkadaşlarımın çoğu sıcak evinde ailesiyle vakit geçirirken ben kendimi cezalandırıyordum. Sanki o adamı öldürmüşümde elime kanı bulaşmış gibi hissediyordum, doktor olma amacım yerle bir olmuş gibiydi suçu başkalarına yüklemek istiyor ve özel hastanede çalıştığım için bütün bunlar oldu diyordum oysa ben ameliyatta bir adamı öldürmüştüm...Düşüncelerime göz devirip odamın kapısını kilitledikten sonra koridorda yürümeye başladım. En üst katta olduğum için fazla sessiz olan koridor gayet normaldi. Zemin kata indiğimde beni büyük bir gürültü bekliyor olacaktı; koşuşturan hemşireler, sıra bekleyen hastalar, iğneden korktuğu için yaygara koparan çocuklar ve daha nicesi...