BAD CHOICES

22. ~Δεν θα σε ξεχασω~

"Δεν θα σε ξεχασω σου το ορκιζομαι".

"Ουτε εγω μωρο μου". Την αγκαλιασε και της εδωσε ενα τελευταιο φιλι πριν φυγει η πτηση του για Γερμανια.

2 Ωρες Πριν
Το ξυπνητηρι χτυπουσε δυνατα και η Ιφιγενεια πεταχτηκε απο το κρεβατι της. Εβαλε ενα λευκο παντελονι και μια μπορντο μπλουζα καθως και τα μπορντο της παπουτσια και κατεβηκε γρηγορα κατω. Ηθελε να προλαβει λιγη ωρα με τον Τηλεμαχο πριν φυγει.

"Που πηγαινεις δεσποινις?"

"Μπαμπα?? Τι θες εσυ εδω?" Ειπε εκπληκτη.

"Καλημερα και σε σενα Ιφιγενεια".

"Καλημερα. Πες γρηγορα γιατι βιαζομαι".

"Αυτο που θελω να σου πω ειναι αρκετα σημαντικο και δεν μπορει να γινει γρηγορα".

"Καλα τοτε περιμενε μεχρι να γυρισω".

"Αυτο που λες δεν γινεται".

"Γιατι οχι? Α ναι σωστα. Θα λειπεις πολλες ωρες απο το σπιτι και η γυναικα σου θα καταλαβει οτι εισαι μαζι μας εχεις δικιο".

"Δεν ειπα αυτο Ιφι".

"Αυτο υπονοησες ομως. Τελος παντων επειδη εχω μια παρα πολυ σημαντικη δουλεια λυπαμαι αλλα δν μπορω να κατσω. Αν θες για μια φορα περιμενε με σαν σωστος πατερας και μην με παρατησεις. Παλι".

Η Ιφιγενεια ανοιξε την πορτα και εφυγε. Δεν την ενοιαζε και πολυ τι ηθελε να της πει ο πατερας της. Το μονο που την ενοιαζε ηταν να προλαβει τον Τηλεμαχο. Ανοιξε την πορτα του αυτοκινητου και πηγε να βαλει μπροστα.

"Δεν το πιστευω αυτο που συμβαινει!! Τωρα επρεπε να σκασει το λαστιχο?"

Η ωρα ηταν ηδη 10 και στις 11 η πτηση εφευγε. Ειχε τρελαθει απο την αγωνια της οτι δεν θα προλαβαινε να τον αποχαιρετησει. Το πρωτο ταξι που ειδε εκανε νοημα να σταματησει.

"Που πηγαινουμε δεσποινις?" Την ρωτησε ο οδηγος του ταξι.

"Στο αεροδρομιο παρακαλω".

"Μαλιστα. Απλα θα παρει λιγη ωρα γιατι σημερα εχει πολυ κινηση".

"Πλακα μου κανετε!"

"Μην ανησυχειτε θα κανω οσο πιο γρηγορα γινεται".

"Σας ευχαριστω".

Σε ολη τη διαδρομη η Ιφιγενεια δεν μπορουσε να παρει το μυαλο της απο τον Τηλεμαχο. Η σκεψη της ηταν συνεχεια σε αυτον. Δεν μπορουσε να φανταστει τι θα εκανε εαν δεν τον αποχαιρετουσε. Προσπαθουσε να σκεφτει θετικα μα αυτο δεν ηταν εφικτο.

Μετα απο μιση ωρα φτασαν στο αεροδρομιο. Η Ιφιγενεια πληρωσε τον οδηγο και ετρεξε προς τα μεσα. Ηταν τοσες πολλες οι πυλες που δεν ηξερε που να πρωτοκοιταξει. Ανοιξε την τσαντα της για να βγαλει το κινητο της ωστε να παρει τηλεφωνο τον Τηλεμαχο. Το κινητο της δεν ηταν πουθενα. Τοτε θυμηθηκε πως το ειχε αφησει σπιτι απο την βιασυνη της. Πανικοβληθηκε ακομα περισσοτερο.

Αρχισε να ψαχνει μια προς μια τις πυλες μηπως τον δει. Ηταν ματαιο. Ρωτησε μια κυρια σε ενα γραφειο αν θα μπορουσε να της πει σε ποια πυλη βρισκοταν ο Τηλεμαχος Ιωαννιδης. Εκεινη της απαντησε πως δεν μπορουσε να της δωσει μια τετοια πληροφορια καθως τα προσωπικα δεδομενα ειναι απορρητα.

Δεν απαντησε στην κυρια και συνεχισε να τρεχει σπρωχνοντας πολυ κοσμο. Καποια στιγμη ειδε απο μακρια ενα αγορι που εμοιαζε πολυ με τον Τηλεμαχο. Χωρις δευτερη σκεψη αρχισε να τρεχει προς το μερος του.

"Τηλεμαχε??"

"Ιφιγενεια ηρθες!" Της ειπε εκπληκτος και την εσφιξε στην αγκαλια του.

"Δεν θα μπορουσα να μην σε αποχαιρετησω". Ειπε και του χαμογελασε γλυκα.

Ο Τηλεμαχος χωρις να το σκεφτει την αρπαξε απο τη μεση και την φιλησε στο στομα με παθος. Δεν ηθελαν και οι δυο να τελειωσει αυτη η στιγμη.

"Θα γυρισεις ετσι δεν ειναι?"

"Φυσικα και θα γυρισω. Δεν θα σε αφηνα ποτε για πολυ μονη σου φραουλιτσα μου".

Δακρυα απο τα ματια της αρχισαν να τρεχουν.

"Σαγαπω να το θυμασαι". Της ειπε και την ξαναφιλησε.

"Κι εγω σαγαπω πολυ. Δεν θελω να φυγεις". Του ειπε και τον αγκαλιασε σφιχτα χωρις να τον αφησει να παρει ανασα.

"Ουτε εγω θελω ομως πρεπει. Θελω να σε ρωτησω κατι".

"Οτιδηποτε".

"Σκοπευουμε να γυρισουμε σε μισο χρονο και λιγο παραπανω. Δηλαδη με την αρχη της νεας σχολικης χρονιας. Και θα θελα να ειμαστε μαζι...δεν ειναι πολυ.. 8 μηνες το πολυ".

"Και γω θελω Τηλεμαχε μου. Δεν θα σε ξεχασω σου το ορκιζομαι".

"Ουτε εγω μωρο μου". Την αγκαλιασε και της εδωσε ενα τελευταιο φιλι πριν φυγει η πτηση του για Γερμανια.