The Accident

5

Pov Esmay:

Mood: inbreker-achtig.

Ik sloop serieus op mijn tenen door de kamer en haalde ieder kastje en dingetje overhoop maar kon geen mobiel of laptop vinden. Helemaal niets hier maakt contact met de buitenwereld.

Dus nu ben ik de lange gang op gestapt en doorzoek iedere kamer waarvan de deur los is.

Ik kom langs een kantoor waar Alfa Lightfall op de deur staat dus daar ga ik maar niet kijken. Ik durf gewoon niet.

Wel heb ik een enorme bibliotheek doorzocht waar niets te vinden was.

Ook stond ik opeens onder een grote ronde koepel, gemaakt van kristal. Ik liep over een soort balkon of barriere die helemaal rond was en aan de muren grensde. Als je naar beneden keek zag je een enorme balzaal.

Nu loop ik, nogsteeds op blote voeten, door de gang en kom opeens uit in een grote moderne keuken met een geweldig kookeiland.

Na een dag of 4 niets gegeten te hebben zou ik heel veel honger moeten hebben maar dat heb ik dus totaal niet. Het is gewoon... alsof ik betere dingen te doen heb dan eten. Ontsnappen bijvoorbeeld.

Nee. Dat ook weer niet. Ik zou Jace een kans geven omdat hij mijn soulmate is... als hij niet meer eng doet. Maar ik ga wel blijven proberen om mijn familie te bereiken zodat ik kan zeggen dat ik in orde ben en ze me niet mogen komen zoeken voor iedereens veiligheid.

Ik kijk in de keuken maar en slingert niets rond dus een telefoon is onvindbaar.

Vanuit de keuken kan je doorlopen dus ik loop een andere kamer in. Een woonkamer.

Ik schrik me rot als ik een bruinharige jongen op de bank zie zitten en voel me gelijk vuur rood worden.

Ik weet niet eens of ik hier mag komen en het is zo onbeleefd om rond te kijken als Jace er niet is want het zijn wel zijn spullen... en nu ben ik betrapt.

De jongen draait zich verbaasd mijn kant op en bekijkt me met zijn grijze ogen. Maar... in zijn handen heeft hij een bloedzak. Zoals ze in ziekenhuizen hebben. En er zit een rietje in. Waar hij uit drinkt.

Hij drinkt bloed. O. My. God.

Automatisch deins ik achteruit maar verlies daardoor mijn evenwicht en val zo achterover.

Niets is gênanter dan op je plaat gaan als mensen naar je kijken.

Op het moment maak ik me niet eens zorgen over hoe gênant het is. Al mijn instincten schreeuwen dat ik overeind moet komen omdat ik me zo kwetsbaar opstel tegenover het gevaar.

Tenminste, hij drinkt bloed, dat betekend dat hij gevaarlijk is aangezien er heel veel van zijn maaltijd door mijn aderen stroomt.

Ik krabbel snel overeind zodat ik hem kan aankijken maar opstaan gaat niet. Mijn spieren protesteren.

"Uhh... gaat het?" vraagt de jongen awkward.

Hij is niet verschoven van zijn plaats op de bank maar heeft de bloedzak een stukje laten vallen.

Omdat ik niet antwoord kijkt hij ongemakkelijk om zich heen, vast in de hoop dat er iemand is die kan uitleggen dat ik geestelijk gestoord ben ofzo. Dan haalt hij in zichzelf zijn schouders op en begint weer uit de bloedzak te drinken.

Ik kijk walgend naar het bloed dat door het doorzichtige rietje omhoog gaat naar zijn mond.

De jongen geniet zichtbaar en drinkt gretig al het bloed dus de bloedzak is al heel snel leeg.

Hij zucht voldaan en gooit de lege bloedzak op een koffietafeltje. Dan kijkt hij naar mij alsof hij was vergeten dat ik hier op de grond zit.

Kort kijkt hij me aan en beseft zich dan dat ik toch niets ga zeggen.