The Accident

8

Pov Esmay:

Ik heb nogsteeds niets gezegd over hoe ik Mike ken. Het is gewoon te gênant.

Mijn gedachtes dwalen af naar hoe ik hem ontmoet heb. Een vervloekte dag dus.

Ik sla mijn kluisje dicht en loop naar de tafel waar Elena en wat anderen al zitten. Ik plof neer naast Elena, de stoel tegenover me is leeg. Maar niet voor lang.

Een jongen die ik hier wel eens heb gezien schuift zo op de lege stoel. Geen idee wat zijn naam is, maar iedereen zegt altijd dat hij een fuckboy is als hij langs loopt. Niet mee praten dus.

Snel pak ik mijn mobiel en begin Elena te Whatsappen. Ze pakt haar mobiel en antwoord gelijk. Zo kunnen we rustig praten over meneer fuckboy die hier opeens zit. Elena zegt dat hij Mike heet.

Mike begint te praten met een jongen uit mijn klas en ik kan eruit opmaken dat ze elkaar al lang kennen. Als mensen aan je tafel met elkaar praten heb je geen andere keuze dan meeluisteren, ik weet ook niet waarom, het moet gewoon.

"Dus... en wie ben jij?" zegt Mike opeens.

Ik blijf naar mijn mobiel kijken. Tegen wie hij ook praat, ik heb medelijden met die persoon.

"Dat is Esmay. Joehoe, Esmay, tijd om sociaal te doen." mengt Thom zich lachend.

Shit. Dit gaat helemaal fout.

Ik kijk zo ongeïntereseerd mogelijk op.

"Wat?" vraag ik onschuldig.

Mike lacht hard. "Jezus jij bent echt net zo'n slet als ik dacht."

Wát? Ik... wat?!

Mijn mond zakt haast automatisch open door zijn belediging. Ik wissel een snelle blik met Elena, die hem geschokt aankijkt alsof ze niet kan geloven dat hij dat net zei.

Thom lacht een beetje ongemakkelijk. "Uh dat is dus hoe Mike tegen mensen praat. Hij heeft niet veel vrienden."

Hoe zou dat nou komen? Echt geen flauw idee.

Sarcasme.

Er lopen wel altijd veel meisjes achter hem aan. Omdat hij, voor een tienerjongen, best gespierd is. Maar ik vind hem lelijk. Wat veel mensen blijkbaar niet vinden. Of ik zie alleen zijn fuckboy innerlijk.

"Maak straks effe een foto van ons." zegt Mike tegen Thom.

Ik negeer het en Thom ook. Mooi.

"En waarom vind jij mij dan een slet?" zeg ik geïrriteerd omdat Mike maar blijft grijnzen.

"Je deed alsof je me niet hoorde maar ik weet hoe aangetrokken je je tot me voelt." grijnst hij.

Ik hap boos naar adem.

"Dat is níét waar!"

"Dat zeg je alleen omdat je vrienden er nu bij zijn. Straks, als we alleen zijn, zeg je iets anders."

Ik trek een vies gezicht en pak mijn mobiel weer.

"O ga je mijn insta opzoeken?" vraagt hij.

Ik besluit hem te negeren en ga verder met Elena berichtjes sturen.

Opeens buigt hij naar voren en legt zijn hoofd op zijn armen. Hij ligt zo met zijn hoofd bijna aan mijn kant van de tafel en kijkt omhoog naar me.

Meteen schuif ik mijn stoel een stuk naar achter maar hij steekt heel snel een van zijn handen onder tafel en grijpt mijn enkel.

"Waarom zo ver weg slet?" vraagt hij.