The Accident

53

Pov Esmay:

"... en daarom spijt het me. Ik ben heel onverantwoordelijk geweest en handelde impulsief. Het is nooit mijn bedoeling geweest om een van jullie in gevaar te brengen. Ik wil echt bij Jace blijven." eindig ik mijn speech.

Nieuw plan. Slijmen. Vergeven worden. Opnieuw proberen naar huis te gaan.

We staan met de hele groep bij de strandopgang en iedereen weet wat er gebeurd is.

"Ach lieverd, je hoeft je niet te verontschuldigen. In jou geval had ik hetzelfde gedaan. Het is heel begrijpelijk, niemand is boos. En als Jace al boos op je is duurt dat niet langer dan 10 minuten." zegt Kate gelijk.

Iedereen maakt wat instemmende geluiden en Jace slaat zijn armen weer om me heen.

Ik probeer me te verzetten tegen het fijne gevoel. Ik moet onthouden dat als hij niet zo overdreven bezitterig was ik mijn oma nog had gezien voor haar dood.

"Natuurlijk ben ik niet boos. Ik zou wel boos moeten zijn aangezien je me probeerde te verlaten. Maar ik kan toch niet boos op jou zijn." zegt Jace met een zucht.

Hij drukt een snelle kus op mijn lippen en pakt dan mijn hand stevig vast.

"Eerst het strand op of eerst eten?" vraagt hij aan de groep.

Er ontstaat een discussie maar uiteindelijk winnen de mensen die eerst naar het strand willen met het argument dat het nu nog warm is. Het weer kan altijd opeens veranderen en met regen kan je nogsteeds ergens gaan eten.

We lopen de strandopgang op. Iedereen is weer vrolijk. Ze lachen, praten, maken grappen.

Ik ben de enige die met pijnlijke wangen door de geforceerde lach er een beetje achteraan loopt.

Zelfs Jace is enthousiast en doet een wedstrijd met Max om wie het eerst op het strand is. Ze kunnen geen bovennatuurlijke krachten gebruiken dus hebben het moeilijk met zich inhouden.

De mate van Max komt naast me lopen.

"Tu viens de subir une lourde perte... tu ne veux pas partir d'ici?" vraagt ze zacht.

(Je hebt net een zwaar verlies erbij gekregen... wil je niet weg hier?)

"Oui, beaucoup même. mais ce n'est pas si simple." antwoord ik ook zacht.

(Jawel, heel graag zelfs. Maar zo simpel ligt het helaas niet.)

Als Jace ons hoort praten verstaat hij er geen woord van, maar alsnog praten we heel zacht. Het voelt alsof het een privégesprek is geworden.

"Je comprends. Il ne vous laissera pas partir." zegt Amélie.

(Ik begrijp het. Hij laat je niet gaan.)

Langzaam knik ik. Ik ben eigenlijk verbaasd dat ze dat heeft gemerkt. Ze is altijd samen met Max en ik zie haar bijna nooit. Plus, als ze Jace hoort praten verstaat ze het niet.

En gelijk heeft ze. Jace laat me niet gaan, al zou ik hem huilend op mijn blote knieën smeken. Daarom moet ik het goed aanpakken.

"Oui." zeg ik enkel.

(Ja.)

We zwijgen allebei maar blijven naast elkaar lopen. Kate loopt voor ons en werpt een korte blik over haar schouder.

Kate heeft ongetwijfeld ons gesprek gehoord. Als ze goed Frans kan heeft ze het gevolgd, wat nogsteeds niet zo erg is, maar dan weet ze wel dat ik nogsteeds heel graag weg wil en misschien waarschuwt ze Jace dan.

Als ik weg ga stort Jace in. Zegt hij. En hij zegt dat het pack dan tenonder gaat. Dat wil ik ook niet dus ik kom wel gewoon terug. Ik denk ook niet dat ik de rest van mijn leven zonder Jace kan. Maar 2 weken hier weg, terug naar mijn familie, dat lijkt me wel wat.