The Accident

48

Pov Esmay:

We zijn in het dorp aangekomen en het enige wat ik kan doen is met grote ogen alles bekijken.

Zo veel versieringen, zo veel mensen, zo veel dingen om te doen...

Er staan kraampjes om dingen te kopen of om kinderen spelletjes te laten spelen, er zijn kermis attracties, er wordt live muziek gespeeld, mensen staan nu al bij een lange bar bier te drinken.

Jace houd mijn hand stevig vast en trekt me door de menigte. We moeten aldoor stilstaan omdat er zo veel mensen zijn die iets willen zeggen.

"Waar gaan we precies heen?" vraag ik Jace.

"Het voetbal stadion. Er worden wedstrijden gespeeld door samengestelde teams uit dit pack, en Zack doet ook mee. Mijn ouders, een paar andere familieleden en wat Alfa's en Bèta's zullen daar ook zijn." legt Jace uit.

Ik knik. Een paar mensen, dat is niet zo erg. Dat kan ik hebben.

10 minuten later:

Dit zijn niet 'een paar' mensen. Dit zijn er wel 100. En dat zijn alleen nog maar de 'hoge rang' gasten he.

Bijna het hele pack wil de voetbalwedstrijden die zo komen zien, het is een hele happening hier. Dus bijna het hele stadion, ja er staat hier serieus een stadion, zit vol weerwolven.

Ik sta nog bij Jace en de andere mensen die ik bijna allemaal niet ken. We staan in een soort glazen box boven de tribunes, maar van zo ver af kan je heel weinig van de wedstrijden zien. Daarom gaan we zo dichterbij zitten.

Eigenlijk voel ik me heel ongemakkelijk om nu apart van de andere mensen te zijn. Zo lijkt het alsof we onszelf zo goed vinden dat we niet bij de anderen willen staan. We lijken arrogant. Vind ik tenminste.

Opeens komt iedereen in beweging en loopt richting de deur die toegang geeft tot de rest van het stadion. Jace trekt me automatisch met zich mee.

Jace zei dat de wedstrijden 25 minuten duren omdat het er zo veel zijn, alle jongens die de juiste leeftijd hebben willen hier aan mee doen en trainen maanden van te voren met hun samengestelde elftal.

Ik ben benieuwd. En ik vraag me af of Zack echt mee doet. Ik kan me niet echt voorstellen dat hij ergens serieus mee bezig is.

De moeder van Jace, Ruth, komt naast me lopen en geeft een kneepje in mijn hand.

"Het is niet zo saai als het klinkt, maak je geen zorgen. En als je je verveelt of honger hebt zeg je het gewoon tegen Jace. Geloof me, het is bijna grappig om te zien hoe snel hij er dan voor gaat zorgen dat je krijgt wat je wilt." zegt Ruth glimlachend.

Ik glimlach terug en knik.

"Oké, dankjewel." zeg ik.

Inmiddels lopen we wat trappen af naar een deel van de tribune die nog helemaal leeg is. De stoeltjes hebben ook een andere kleur. Deze plaatsen zijn dus gereserveerd.

Jace gaat naast een man zitten die ik nog herken van eerder. Hij heeft zich voorgesteld en ik weet nog dat hij ook een Alfa is. Zijn naam ben ik vergeten.

Ik laat mijn ogen even over de gereserveerde plaatsen gaan. Kate en Alice zitten een rij verderop en de stoel naast Kate is nog vrij.

Even twijfel ik. Moet ik nu naast Jace gaan zitten of kan ik gewoon op de lege stoel naast Kate gaan zitten?

Voor ik verder kan denken trekt Jace me naar zich toe. Voor hij me op zijn schoot kan zetten ga ik snel op de stoel naast hem zitten.

Ruth gaat op de andere stoel naast me zitten en haar man gaat weer naast haar zitten.