The Accident

45

Pov Esmay:

Handen houden de mijne vast. Vingers drukken tegen mijn polsen en nek. Er wordt aan mijn voorhoofd gevoeld.

Ik probeer mijn ogen te openen maar het lukt niet. Het voelt alsof mijn oogleden van lood zijn, zo zwaar.

Langzaam wordt ik me steeds meer bewust van de dingen om me heen. Ik hoor bekende en onbekende stemmen.

"... vergiftigd? Wordt het eten en drinken dat jullie hebben gecheckt? Ze is een Luna nu, je weet nooit wat voor rare ideeën iemand in zijn hoofd krijgt." zegt een onbekende stem.

Gelijk maakt iemand een afkeurend geluid.

"Natuurlijk is ze niet vergiftigd. Dat ziet er heel anders uit. Maar als iemand een pilletje in haar drinken heeft gedaan of een verdovend middel..." zegt een andere onbekende stem.

Ik hoor ze vaag, alsof ik aan de andere kant van een deur sta af te luisteren.

Waar is Jace eigenlijk? Hoort die niet overbezorgd te doen?

"Heeft ze überhaupt gegeten vandaag? Iets gedronken?" vraagt een vrouwenstem.

Ik hoor een zachte gefrustreerde grom. "Nee. Helemaal niets." gromt Jace.

Ah, daar is Jace dus.

Iemand anders bemoeit zich er mee.

"Niets? Ze heeft niet eens een glas water gedronken?" vraagt een man ongelovig.

"Helemaal niets, dat zeg ik net. Normaal eet ze altijd en let ik daar op maar vandaag gingen de dingen anders dan normaal. Ga nu allemaal aan de kant. Ik wil bij mijn mate zijn." snauwt Jace.

Ik hoor vaag wat geschuifel van voeten en opeens streelt een warme hand over mijn wang. Tintelingen verspreiden zich en automatisch ontspant mijn lichaam.

Mensen beginnen op fluistertoon te overleggen of er nou een dokter moet komen of niet.

Nee alsjeblieft niet een dokter. Als er een dokter komt lijkt het altijd erger dan het werkelijk is.

Ik probeer mijn ogen nog eens te openen.

"Er is geen dokter nodig, ze komt al bij." zegt een vrouwenstem.

Voorzichtig open ik mijn ogen een stukje en knipper dan door het opeens zo felle daglicht.

Er gaat een opgeluchte zucht door de keuken vol mensen.

Jace zit op zijn knieën naast me. Hij kijkt verward, boos, geïrriteerd, bezorgd...

Voorzichtig trekt hij me overeind zodat ik kan zitten. Gelijk beginnen er nog meer mensen te helpen en ondersteunen.

Iemand geeft een glas water aan. Ik mompel schor een bedankje en neem snel een slok.

"Hoe voel je je nu prinses? Wat gebeurde er nou?" vraagt Jace zacht.

"Prima. Het gaat wel weer. Ik was gewoon een beetje duizelig." zeg ik snel.

Een vrouw vlak naast me kucht ongemakkelijk en Jace fronst geïrriteerd.

"Ja, een beetje duizelig en dan val je gelijk flauw. Iets nieuws? Fijn om te weten." snauwt Jace.

Ik krimp in elkaar. De vrouw vlak naast me wrijft over mijn rug.

In de keuken klinkt gelijk verontwaardigd geroezemoes.

"Jace, we zijn allemaal geschrokken. Reageer dat nou niet op haar af. Zij kiest er ook niet voor om flauw te vallen." zegt een stem van verderop berispend.