The Accident

41

Pov Jace:

Esmay ligt tegen me aan en is in slaap gevallen. Ik lig op mijn rug met mijn arm om haar heen en staar naar het plafond.

Ik kan niet slapen. Dat is voor het eerst sinds Esmay hier is.

Voordat Esmay kwam kon ik zo vaak niet slapen dus bleef dan gewoon 2 of 3 dagen achter elkaar wakker, tot mijn lichaam het opgaf en móést rusten.

Het was vooral de schuld van mijn wolf moet ik zeggen. Natuurlijk voelde ik ook de leegte van mijn mate die ik nogsteeds niet had gevonden, maar mijn wolf wilde dag en nacht zoeken.

Nadat we ieder pack in het land hadden bezocht en haar nogsteeds niet hadden gevonden was ik er klaar mee. Mijn wolf bleef door zeuren en kon geen moment zijn mond houden. Hij kwam met ideeën over dat iemand haar al geclaimd had en we haar niet meer konden ruiken, of dat ze dood zou zijn. De weinige momenten dat mijn wolf wel stil was deed ik geen oog dicht van de stress.

"Ik kon er niets aan doen, we waren al zo oud toen we haar vonden. We hadden haar echt nodig. We hébben haar nodig. Ze geeft zo een kalmerend gevoel, ik voel me echt heel rustig." zegt Dan.

Ik weet het.

Ik zucht en kijk nog eens naar Esmay. Ze heeft zich met 1 hand helemaal aan me vast geklemd, alsof ze bang is dat ik weg ga.

Wauw dat is bijna grappig. Zíj is bang dat ík weg ga. Terwijl zij degene is die haar ouders wilde bellen vanaf mijn telefoon. Als ze dat doet komen ze haar gelijk halen.

Met 1 druk op een knop kan de politie de locatie van het telefoongesprek uitzoeken. Binnen 15 minuten staan ze voor mijn deur. Zo raak ik mijn mate kwijt in 20 minuten. Ik ga haar vingerafdruk maar weer uit mijn mobiel verwijderen.

Ugh ik wilde gewoon dat alles normaal zou zijn en ze niet zou proberen weg te gaan. Ik wil dat ze mij kiest boven haar familie. Ik wil haar 100% kunnen vertrouwen.

"We zeggen morgen dat we weten van haar poging om te bellen en dan geven we haar gelijk de keuze. Haar familie of haar soulmate." zegt Dan.

Gast als we haar die keuze geven krijgt ze een complete paniekaanval.

Ik zou mijn familie opgeven voor haar, en mijn familie zou het snappen. Bij Esmay zit dat anders, ze is niet opgegroeid in deze wereld dus snapt nog niet helemaal hoe het werkt. Als je je mate hebt gevonden komt die gewoon boven je familie te staan.

Opeens jammert Esmay zacht in haar slaap en drukt zich nog dichter tegen me aan. Ze zet haar nagels in mijn arm en klemt zich wanhopig vast.

Zacht wrijf ik over haar rug en druk een kus op haar hoofd. Ze ontspant een beetje maar blijft zich vasthouden.

"Ze voelt dat wij stress hebben en wordt daar zelf ook onrustig van. Zorg dat je in slaap valt, anders wordt onze prinses zo nog wakker en ze heeft haar rust juist zo hard nodig." zegt Dan gestresst.

Ga dan niet zo gestresst doen! Ik doe mijn best oké maar jij zeikt de hele tijd door en houd me weer wakker.

Mijn wolf is geïrriteerd dus sluit de link en houd eindelijk zijn bek.

Ik kijk gelijk weer naar Esmay. Haar goudblonde haren vallen tot haar middel. Haar gezicht is helemaal schoon, alle make-up is weg. Ze is zo ontzettend mooi. Maar nog zo jong...

Er komt een rare gedachte in me op. Misschien zou het beter zijn als ze naar haar familie gaat.

Ze is nog maar net 16, en ze heeft nooit afscheid kunnen nemen. Als ze nou terug gaat naar haar familie, afscheid neemt, en dan terug komt. Ik kan een paar dagen zonder haar wel overleven als ik weet dat ze terug komt.