The Accident

18

Pov Esmay:

Ik ben in bad geweest, Jace had veel moeite gedaan om dat te regelen terwijl hij duidelijk niet wist hoe je een goed bad moest maken en dat vond ik echt schattig. Hij had flesjes massageolie in het water gegooid omdat hij dacht dat het ook als badolie gebruikt kon worden en het water was lauw omdat hij bang was dat ik me zou branden aan te heet water. Ik heb er zelf wat warm water bij gedaan.

Jace wilde daarna niets zeggen over wat er in de tuin gebeurde toen ik het vroeg dus ik ben er maar over gestopt. Hij begon tenslotte ook niet over mijn vreselijke gehuil toen ik het krantenbericht had gelezen.

Ik zit een film op mijn kamer te kijken, The lovely bones. Het spannendste deel tot nu toe is bezig. De hoofdpersoon zit in het huis van een moordenaar en zoekt aanwijzingen.

Jace is aan het werk dus kijk ik hier zelf een film. Max zit te mokken in de woonkamer omdat hij zijn mate nogsteeds niet heeft gevonden. Even alleen zijn is nu dus wel lekker rustig, straks gaan we toch al avondeten.

Opeens gaat mijn slaapkamerdeur open en ik schrik op. Jace lijkt geïrriteerd.

"Prinses, Daila voor je. Ze zoekt die sleutels." zegt hij.

Hij houd zijn telefoon op en ik zie dat hij in gesprek is met een nummer dat niet in zijn contacten staat. Daila dus.

Verbaasd zet ik de film op pauze en sta op.

Ik loop naar Jace toe die me zijn Iphone geeft. Hij kust snel mijn voorhoofd en trekt me dan mee naar de keuken.

"Hé-"

"Hee! Ugh je moet echt een eigen telefoon krijgen, ik zou het nummer van mijn Alfa niet eens moeten hebben maar aangezien jij zijn mate bent... kon ik het risico nemen. Ik ben trouwens bij je oude huis, je ouders en Marilyn zijn bij je opa en oma, dus ik kan gewoon met jou praten en zoeken." zegt Daila al voor ik verder kan gaan.

Jace tilt me op en zet me op een barkruk.

Hij pakt een flesje water en gooit wat bessen en andere vruchten in een kom, wat hij voor me neer zet. Ik glimlach naar hem en pak een rode bes.

Jace knipoogt en begint iets op zijn MacBook te doen. Hij doet alsof hij me niet in de gaten houd, maar ik weet dat hij elke beweging die ik maak volgt.

"Ik denk dat ze in mijn kamer liggen. Misschien op mijn bureau?" vraag ik.

Ik hoor wat gerommel, voetstappen op de trap. Het vertrouwde krakende geluid van scharnieren die geolied moeten worden is te horen, mijn kamerdeur gaat dus open, en Daila zucht.

"Esmay. Ruim je nou echt nooit op? Hoe kan ik nou ooit sleutels vinden, het lijkt wel alsof er hier een orkaan is langs geweest. " zegt ze.

"Hahaha. Je kan ook overdrijven. Een paar kledingstukken op mijn bed en wat papieren en glazen op mijn bureau, meer is het niet." zeg ik lachend.

"Het dekbed heb je weggetrapt, je bureau staat vol met thee mokken en borden, overal liggen schoolboeken en blaadjes met aantekeningen. Je halve kledingkast is verspreid door de kamer en-"

"Ja ja, ik snap het al. Ik denk dat de sleutels in de zak van mijn donkerblauwe broek zitten." onderbreek ik haar.

Mijn kamer is altijd óf een puinhoop, óf super netjes opgeruimd. Maar dat laatste duurt meestal niet langer dan een week.

Daila loopt mopperend door mijn kamer en trapt zo te horen schoolboeken aan de kant.

"Je donkerblauwe broek is hier niet." zegt ze dan.

"Dan zit die in de was. Uhm misschien in een andere broekzak? Of jaszak?"

"Oké ik ga je gehele garderobe doorspitten. Ik bel Jace wel weer als ik daar klaar mee ben om te laten weten of ik die sleutels al heb."