The Accident

21

Pov Esmay:

Teleurgesteld kijk ik naar de klok. Het is inmiddels 3 uur. Jace is niet langs gekomen om te lunchen of een film te kijken.

Ik verveel me zo erg. En ik zou nooit toegeven maar ik ben zelfs eenzaam. Max is weg. Het hele huis is stil en ik kan niemand Whatsappen op bellen.

Daila heeft niets laten horen. Ik ken de Béta en Gamma vrouwen niet heel goed maar de keer dat ik met Kate iets zou doen mocht ik niet van Jace. En verder ken ik hier dus niemand.

In mijn kamer pak ik een schrijfblok en pen. Daarna loop ik de gang door.

Langzaam loop ik de trappen af. Jace vind het vast wel goed als ik gewoon buiten ga zitten, niet zwemmen.

Ik open de deur naar buiten en stap de tuin in.

Het is ongeveer 24 graden volgens het weerbericht maar de tuin ligt nu in de schaduw van het huis dus het is niet heel warm hier.

Even sta ik te staren naar de belachelijk mooie tuin. Er komt een grappige herinnering in me op.

Het is 30 graden. Natuurlijk, met een hittegolf zitten wij op school. Dit is echt belachelijk.

Elena en ik zitten naast elkaar bij het raam en staren verveeld naar buiten terwijl de docent van aardrijkskunde blijft door zeuren over hoge en lage drukgebieden.

Naast school ligt een vijver. De vijver wordt omringt door weelderige bloembedden die dagelijks door speciale tuinarchitecten worden bijgehouden. Het is de bedoeling dat er foto's van de bloembedden gemaakt worden met de vijver op de achtergrond, voor een foto wedstrijd die de gemeente graag wilt winnen.

Het gras daar omheen wordt door een gemeente medewerker gemaait. Zo'n dikke, kale, zweterige, chagerijnige man op een zitmaaier.

Ik zie de man op de zitmaaier uit de verte aankomen en stoot Elena aan. Ze kijkt en ziet hem ook. Grinnikend kijken we elkaar aan. Afleiding in een les als deze is altijd welkom. We vervelen ons zo erg dat een halvegare die het gras maait de beste vermaking ooit lijkt.

De man is nu vlak naast de school en kijkt omhoog naar onze lokalen. Giechelend duiken wij weg maar achter ons zitten Thom en Mitchell, die overdreven naar hem zwaaien en dan een gek gezicht trekken.

Ik werp snel een blik naar onze docent, die het niet ziet maar wel zijn uitleg afrond. Gelijk gaan de jongens weer goed zitten en kijken zogenaamd aandachtig naar het bord.

"Goed jongens en meisjes, ik ben 5 minuten weg om koffie te halen. Maak opdacht 35 tot 45. En geen gek gedoe, ik ben vlakbij." zegt onze docent.

Hij loopt het lokaal uit en gelijk barst iedereen los. Mensen pakken eten, tekenen dingen op het bord, hangen over hun tafels om te praten.

Elena, Thom, Mitchell en ik keren ons allemaal weer naar het raam.

De gemeenteman is begonnen met grasmaaien maar kijkt weer geïrriteerd naar ons lokaal. Hij vind het duidelijk niet leuk om op zijn vingers gekeken te worden. Natuurlijk, wie wel? En daarom is het zo leuk om dat bij anderen te doen als je je verveelt.

Thom gaat voor het raam staan en zwaait met een overdreven blij gezicht. Dan trekt hij een vies gezicht naar de man.

"Nee, Thom, niet doen!" lach ik. "Straks wordt hij echt boos."

"Ik ben niet bang voor mensen op een grasmaaier die niet veel meer kunnen doen dan een handje gemaaid gras gooien." lacht Thom.

Elena en ik lachen ook en Mitchell schuift naast hem bij het raam. De man steekt zijn middelvinger naar ons op.