The Accident

20

Pov Esmay:

Met open ogen staar ik naar het plafond.

De klok maakt een luid tikkend geluid in de hoek van mijn kamer. Ik kan alleen de tijd niet zien omdat het zo donker is.

Voorzichtig voel ik aan het bedeltje aan mijn ketting. Gelijk gaan mijn gedachtes weer terug naar die eerste zoen.

Echt... overweldigend. Zo warm en zacht, heel lief maar toch was er passie. Ik kan dat gevoel niet omschrijven.

Diep zucht ik en ga dan met mijn handen door mijn haar. Ik heb het veel te warm dus ik schuif naar de andere kant van mijn bed, die wel koel aanvoelt.

Ik sluit mijn ogen en probeer heel hard om te slapen maar na 5 minuten gaan mijn ogen weer open.

Ik heb het warm. Maar zodra ik de dekens weg schuif heb ik het ijskoud. En ik heb dorst.

Dit irriteert me zo erg. Ik ga wel gewoon naar de keuken om wat water te drinken en dan kan ik daarna slapen.

Langzaam schuif ik naar de rand van mijn bed en ga dan rechtop zitten. Mijn ogen scannen het donker.

Het is altijd zo donker in mijn kamer dat ik echt niets zie. Ik vind het doodeng. Als er iets of iemand midden in mijn kamer staat zie ik het niet eens.

Ik maak me klaar voor een sprintje naar de deur. Ik ben het kwetsbaarst als ik door de kamer loop, dus moet snel zijn.

Ik zet mijn voeten op het tapijt en schuif de dekens van me af. Dan kom ik helemaal overeind en ga bijna rennend naar de deur.

Snel trek ik de deur open. De gang is ook donker. Damn.

Waarom ben ik ook zo bang in het donker? Jace zou het gelijk merken als er ook maar iets aan de hand is. Ik loop geen enkel gevaar.

Diep zucht ik en loop dan naar de keuken. Mijn blote voeten maken weinig geluid maar toch galmt het geluid van voetstappen door de gangen.  Dat is dus niet mijn schuld, het komt door het marmer.

De keuken is niet helemaal donker door de oven, die met lichtgevende digitale cijfers de tijd aangeeft. Wow. Het is al half 3.

Ik pak zacht een glas uit een kastje en vul die bij de kraan met water.

Langzaam neem ik slokjes van het water en zet dan het lege glas op het kookeiland.

Tijd om weer te gaan slapen. Het lukt nu vast beter.

Als ik bij Jace ga liggen val ik zeker weten in slaap... maar die slaapt al wel waarschijnlijk en dan maak ik hem weer wakker. Als ik hem was zou ik daar echt zwaar geïrriteerd door raken.

Maar hij vroeg wel een paar keer of ik bij hem kwam. Hij wilt het wel. Of niet meer omdat ik zo terughoudend deed?

Fuck it. Ik ga gewoon naar Jace.

Ik loop snel door de gang naar zijn kamer. Bij de deur slaat de twijfel weer toe. Moet ik kloppen of niet en wat moet ik zeggen als hij wakker wordt? Yo ik kan niet slapen dus kom bij jou? Dat is raar.

Omdat ik de deur ook niet zomaar wil opengooien neem ik het risico dat hij wakker wordt en klop zacht op de deur.

"Esmay jij hoeft niet te kloppen. Kom binnen." antwoord Jace gelijk.

Verbaasd omdat hij nog zo wakker klinkt open ik de deur.

Jace is shirtless en zit half overeind tegen het hoofdeinde geleund.

Hij kijkt tv. Of beter gezegd, hij zappt ongeïnteresseerd langs alle kanalen zonder echt te kijken wat er te zien is. Ik zie het hoofd van Ron Wemel voorbij komen, dus Harry Potter wordt gewoon midden in de nacht uitgezonden.