The Accident

57

Omggg we hebben de 70K reads gehaald! Dankjewel!!! ❤
***

Pov Esmay:

Mijn ochtend bestaat uit de vragen beantwoorden die de politie stelt. Mijn middag begint met mijn ouders die ruzie maken over of ik nog naar school mag en dan tekenen ze de ontslagpapieren van het ziekenhuis.

Nu is het 3 uur in de middag en sta ik voor het eerst weer voor mijn huis.

Het is raar om terug te zijn. In de tijd dat ik weg ben geweest is er niets veranderd. Alsof ik nooit bij Jace ben geweest.

"Kom je lieverd? Marilyn wacht op ons." zegt mijn moeder.

Ze legt haar hand op mijn rug en neemt me zo mee naar binnen. Mijn vader volgt ons zwijgend.

Op het moment dat ik over de drempel stap voel ik een soort spanning van me af vallen. Het is me gelukt. Ik ben thuis.

Mijn zusje komt de hoek om lopen en vliegt me om de hals. Ik lach en knuffel haar terug. Ondertussen laten mijn vader en moeder ons alleen.

"O mijn god, ik heb je zo gemist!" zegt mijn zusje.

"Ik jou ook." zeg ik zacht.

Ik sluit mijn ogen. Het voelt fijn om mijn zusje zo te knuffelen. Het geeft een troostend gevoel.

Misschien zou ik het haar kunnen vertellen. Hoewel het moeilijk te geloven is. En er is dan meer kans dat het uit komt.

"Jij hebt het gezien zeker. Hoe Ferry..." begint ze.

Ik knik snel en maak me los uit de omhelzing. Ik wil er niet over praten. Het beeld van mijn broer terwijl hij levend verbrand is onvergetelijk, maar dat betekend niet dat ik er over ga vertellen.

"Ik mis ze zo. En nu met oma..." zegt ze.
Ze begint te snikken en slaat haar armen weer om me heen.

Houd je groot Esmay, ga nu niet huilen. Jij bent de oudste nu, troost je zusje, haal diep adem.

"Ik weet het, ik mis ze ook. Maar we kunnen er niets meer aan doen. Het enige wat ik weet is dat ze er allemaal niet blij van zouden worden om ons te zien huilen als een stel gekken. We moeten sterk zijn, ook voor papa en mama." zeg ik.

Marilyn haalt diep adem en knikt. Voorzichtig laat ze me los en veegt haar tranen weg.

Uit de woonkamer komen geluiden van mensen die met geforceerde stem praten. Of mijn ouders kijken tv, of ze maken letterlijk alwéér ruzie. Ik hoop het eerste maar denk het tweede.

"Daar gaan ze weer." zucht Marilyn geïrriteerd.

"Gebeurd dit vaker?" vraag ik bezorgd.

"O ja, zeker. Iedere dag wel." zegt ze bitter.

"Maar... maar... ze maakten nooit ruzie." zeg ik verbaasd.

"Nu wel. Er is veel veranderd. Je ziet het niet maar alles is anders. Alles is verpest." zegt ze.

Marilyn klinkt bijna boos, terwijl ze nooit boos is.

Nou ja, nooit is overdreven. We kunnen ook heel goed ruzie maken en als we willen elkaar het leven zuur maken.

Ik denk dat dat gewoon bij broers en zussen hoort. Lief zijn, op saaie familie feestjes samen zitten, elkaar 5 minuten later met de dood bedreigen en boos worden omdat iemand het laatste koekje heeft opgegeten.

"Alles is onherstelbaar beschadigd. Dankzij die man die in de auto achter ons reed. Gelukkig is hij nu dood." zegt Marilyn boos.

"Dood?! Huh? Ik dacht dat hij het had overleefd." zeg ik verbaasd.