The Accident

64

Pov Esmay:

Ik adem diep in en uit om mezelf te kalmeren. Jace brengt me nu naar huis zodat ik met mijn ouders kan praten. En... mijn spullen pakken.

Ik wil niet bij mijn ouders weg, ik hou van ze. Ik wil mijn zusje niet verlaten. Maar dan moet ik Jace verlaten en ik wil voor altijd bij hem zijn. Ik kan niet eens een paar dagen van hem weg zijn zonder constante pijn, laat staan jaren.

"Kalmeer prinses, het komt goed. Echt waar. Je bent van mij en blijft bij mij, maak je geen zorgen, ze gaan je niet van me afnemen." zegt Jace.

Hij pakt mijn hand en wrijft met zijn duim rondjes over de rug.

Snapt hij het niet? Daar maak ik me helemaal geen zorgen over, ik weet ook wel dat Jace me bij zich kan houden ondanks wat dan ook. Ik maak me gewoon zorgen over die keuze.

Mijn ouders zijn niet meer de meest gezellige personen en ik wil mijn zusje daar niet alleen mee laten. Maar als ik nu met Jace mee ga moet ik mijn zusje achter laten. En word ik dan weer compleet afgesloten van de buitenwereld of kan ik mijn familie gewoon nogsteeds zien?

Jace wilt me weer afsluiten van alles en iedereen zodat hij me helemaal voor zichzelf heeft. Hij zegt dat het voor mijn veiligheid is maar ik weet inmiddels hoe bezitterig hij is.

Misschien kan ik een deal met hem sluiten. Helemaal afgesloten zijn is te eenzaam en saai voor mij.

"Ik weet het. Ik maak me gewoon zorgen over die keuze. Wie verlaat nou zomaar zijn familie? En alsof ze dat accepteren. En ik kan mijn zusje niet alleen laten. Mijn ouders maken alleen maar ruzie dus daar zit ik niet zo mee, ik mis ze vooral van voor het ongeluk. Maar aangezien ik die versie van mijn ouders toch niet meer terug krijg... maakt dat het een klein beetje makkelijker." leg ik uit.

"Het is niet echt meer een keuze Esmay. Je hebt al gekozen, je blijft bij mij. Er is niet echt een andere optie. En ik kan regelen dat je contact kunt houden met je ouders en zusje." zegt Jace.

Ik heb dus eigenlijk gewoon nooit een keuze gehad.

"Ik wil bij jou blijven. Maar ook contact houden met de buitenwereld en naar school gaan." zeg ik.

Jace neemt de laatste afslag. Mijn huis komt in zicht.

Ik kijk hem aan, wachtend op een bevestiging. Tenminste, ik verwacht dat hij het goed vind. Hij is ondanks zijn zelfverzekerde houding doodsbang dat ik voor mijn ouders kies en alsnog naar Frankrijk ga.

"We hebben het daar later nog over prinses. Nu is er niet genoeg tijd." zegt Jace.

Verbaasd kijk ik hem aan. Waar moeten we het dan nog over hebben? Gaat hij me verbieden naar school te gaan?

"Huh, maar het is toch bestwel simpel-"

"Esmay. Ik zei later." zegt Jace op waarschuwende toon.

Als hij op die manier praat moet ik echt luisteren. Ik krimp een beetje ineen en knik snel waarna ik uit het raam kijk, zijn ogen vermijdend.

Zijn ogen zijn mooi maar o zo gevaarlijk. Soms lijkt het wel alsof ik geen controle over mezelf heb, zijn ogen houden dan de mijne gevangen en ik kan alleen instemmen met alles wat hij voorstelt.

Dat zal waarschijnlijk ook bij de mateband horen maar Jace laat geen moment onbenut om er gebruik van te maken. Ik weet het. Maar wat kan ik er tegen doen? Juist ja, helemaal niets.

Jace parkeert de auto en wilt uitstappen. Ik pak zijn hand en houd hem zo tegen.

"Ho. Wacht. Je gaat toch niet mee naar binnen?" vraag ik.