The Accident

4

Pov Esmay:

Rick ging weg toen hij merkte dat ik liever even alleen wilde zijn, waar ik blij mee ben.

Het duurt niet lang meer voor Jace terug komt en ik officieel ontslagen wordt uit het ziekenhuis, dus ik wil nu het nog kan proberen mijn ouders te bellen.

Dit is een ziekenhuis, er zijn overal telefoons, ik moet er wel een kunnen bemachtigen.

Ja het is een groot risico, ik heb geen idee wat er gebeurt als iemand me betrapt. En ik heb geen idee waar ik ben. En ik heb nog ontzettend veel pijn als ik loop.

Wel heb ik me net omgekleed, met hulp van 2 heel aardige zusters. Deze kleding is veel te warm nu het zomer is maar het zit wel heerlijk comfortabel. Ze hebben mijn haren geborsteld en in een losse knot gedaan ondanks mijn protesten omdat het walgelijk vettig is.

Voorzichtig sta ik op en bijt mijn kiezen op elkaar om niet te gillen van de pijn. Gelijk ga ik weer terug zitten en in mijn hoofd verfrommel ik het plan van hier een telefoon zoeken tot een prop. Zonder pijnstillers kan ik dus helemaal niets.

Een klop op de deur doet me opkijken. Voor ik iets kan zeggen opent niemand minder dan Jace de deur al en loopt gelijk naar me toe.

Hij heeft een zonnebril op wat hem heel aantrekkelijk staat maar hij doet die gelijk af als hij me aankijkt.

"Het spijt me lieverd ik wilde niet zo boos worden, dat had nooit mogen gebeuren! Het idee dat je weg wilde naar je familie maakte me gewoon zo boos... het spijt me prinses en ik beloof dat ik niet meer boos zal worden." zegt Jace smekend.

Ik kijk hem sprakeloos aan maar hij denkt waarschijnlijk dat ik zo stil ben omdat ik boos ben op hem want hij zakt door zijn knieën voor me en pakt smekend mijn handen.

Zijn bruine ogen zijn zo absurd mooi. En het is zo raar dat een 21-jarige die zo knap en machtig is smekend op zijn knieën zit voor me.

"Alsjeblieft Esmay vergeef me ik wilde niet boos worden echt waar." smeekt hij weer.

Zacht drukt hij kussen op mijn handen en gelijk trek ik ze geschrokken uit zijn greep. Het voelt heel fijn met al die tintelingen maar ik vind het gewoon heel onprettig als onbekende mensen me opeens aanraken.

"Sta alsjeblieft op ik ben niet boos en snap het wel. Je hebt mijn leven gered en daar ben ik je heel dankbaar voor maar ik wil mijn familie gewoon laten weten dat ik in orde ben." zeg ik snel.

Zijn kaak verstrakt gelijk en hij draait zijn hoofd weg om zijn reactie voor me te verbergen.

Hij staat nu wel op gelukkig. Het voelde echt heel ongemakkelijk om hem voor me op zijn knieën te zien.

Ongeveer 5 minuten lang is het heel stil. Jace lijkt diep in gedachten verzonken en staart uit het raam.

Pov Jace:

"Kom. We gaan." zeg ik om de stilte te doorbreken.

"Waar heen?" vraagt Esmay en haar hartslag versnelt.

Haar prachtige grote donkerbruine ogen kijken me aan en gelijk smelt ik. Ze is zo mooi.

We kunnen overal heen. Ik laat je de hele wereld zien.

"Mijn huis. Je gezondheid is stabiel genoeg en ik weet waar ik op moet letten. Ik ga nu voor je zorgen." zeg ik met een warme glimlach.

Haar adem stokt bij mijn glimlach en gelijk wordt Dan helemaal gek.

"Mate mate mate!"

Langzaam knikt Esmay en wil opstaan maar ik stap gelijk naar haar toe en stop haar.